2012-04-19
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Dziś rządzi mną strach (czytano: 1265 razy)
Dziś zaczęłam się bać. Ale tak na serio. Wcześniej miałam trochę obaw a teraz się zwyczajnie boję.
Jakoś mnie nie przeraża to, że się tak boję, tylko to że to już dziś. Zazwyczaj tego rodzaju ‘podnieta’ ogarniała mnie w kilkadziesiąt minut przed startem. Zazwyczaj pomagała mi wtedy ucieczka przed wszystkimi i wyciszenie w samotności.
Ogarnęła mnie panika. Dziś wyjeżdżamy do Krakowa. Czy ja wszystko spakowałam? Co jeszcze powinnam zabrać? Może jeszcze to, może tamto?
A gdzie mi będzie najtrudniej? A czy ja może za szybkie tempo sobie ustaliłam? Może ciut wolniej? Nie. Nie wolniej. Szkoda czasu.
To może ja coś więcej zjem. Czy będą banany na trasie ? czy dla mnie wystarczy ? czy wytrzymam?
Czy znów będę płakać. Już sobie nie obiecuję, ze nie będę płakać. Nie składam obietnic bez pokrycia. Czy będzie tak super jak bym chciała?
Czy nie przerosła mnie ambicja? Czy ja sobie za dużo nie wyobrażam? Czy ja w siebie wierzę ?
Czy powinnam w siebie wierzyć? Czy nie jestem zbyt pewna siebie?
Może będzie obciach? Nie. Tam nie ma miejsca na obciach.
Co jeszcze mogę zrobić?
Czy mogę jutro wypić piwo? Czy już nie?
Czy się dobrze wyśpię? ile ja powinnam spać?
Na jaki kolor pomalować paznokcie?
W co się ubrać? Na krótko.
Czy brać pas z bidonami? Czy może jednak nie- będzie lżej…
Co ja mam zrobić z włosami? Czy zakładać czapkę czy opaskę?
Czy zabierać mp3
Co ja tam będę jadła? Ile piła? Czy wszystko dobrze wymyśliłam?
Czy mnie na to stać? Do czego jestem zdolna?
Może zbyt wiele chcę od życia? Może nie tędy droga? Może … ja mam zbyt wysokie o sobie mniemanie ?
Czy wystarczająco trenowałam? Czy mam wystarczający kilometraż w nogach ?
po co ja sobie to wymyśliłam? po co mi ten maraton?
po co te nerwy?
Czy nie zgubię się na trasie? Waśnie jak wygląda trasa?
Czy mi garmin wytrzyma? Czy znów mnie oszuka?
Czy potem będę umiała chodzić? Czy będę mogła dowlec się do własnego łóżka?
Jak to będzie? Co się zdarzy?
Tego nie wie chyba nikt.
Po prostu pobiegnę, przed siebie, do mety.
Na zdjęciu : coś wspaniałego ;) 30sty km w Poznaniu
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu
Truskawa (2012-04-19,14:10): Grzej do mety. Trzymam kciuki. :)
paulo (2012-04-19,14:13): Agnieszko, samo życie. Tez bym chyba tak to przeżywał, ale myślę, że z biegiem czasu trochę łagodniej będziemy do tego podchodzili. Ja mam doswiadczenie tylko z jednego maratonu, tego własnie z Poznania, który szczęśliwie ukończyłem, ale osiągniętym w łzach i ogromnym wysiłku, zeby pokonać ból i dobiec do mety. Mam nadzieję, że zaden tzw organ Ci nie "wysiądzie" i dobiegniesz w dobrym czasie do mety. Tego Tobie życzę. Paweł
jagódka (2012-04-19,14:31): W chwilach zwątpienia myśl o tym co najbardziej będzie smakowało na mecie, smak zwycięstwa i...BROWAREK!:))))
Marysieńka (2012-04-19,14:48): "Ło matko".....uzbierało się kilka "dylematów....z doświadczenia wiem, że im mniej myślę o biegu tym lepiej wychodzi mi..trzymam kciuki:))
kokrobite (2012-04-19,15:24): Tylko butów nie zapomnij ;-) Powodzenia!
mariusz67 (2012-04-19,16:04): -czyli już wkrótce będziesz miała swoje wielkie biegowe święto.Życzę fajnego biegu,mega zdrówka i mnóstwo wrażeń-pozdrawiam serdecznie:)
ineczka16 (2012-04-20,16:55): ciekawe zdjęciątko :)
snipster (2012-04-20,21:07): Dasz rade, wtedy tylko glowa;) na mecie bedzie pivko ;)
renia_42195 (2012-04-22,09:18): Trzymam kciuki :) Dasz radę !!! Jesteś WIELKA :))))
Marecki_Ab (2012-05-02,01:18): hehe czeste rozterki.
ja najbardziej lubie moment na starcie, wtedy juz nic nie da sie zrobic, na nic wplynac, wtedy wystarczy juz tylko biec:-)
|
