Na szczycie Grand Benare zameldowałem się po czterech i pół godzinie, z zapasem prawie dwóch godzin do limitu czasu. Widok był fantastyczny – wprost na kalderę wulkaniczną oraz leżące na jej dnie miasteczko Cilaos. Naprzeciw grani którą osiągnęliśmy – po drugiej stronie przepaści – wznosił się dumnie najwyższy szczyt Oceanu Indyjskiego: Piton des Neiges. Ten szczyt mieliśmy przyjemność zdobyć dzień wcześniej podczas 10-godzinnej wspinaczki.

Jak to zwykle bywa zejście na dół i bieg w kierunku mety okazały się dużo trudniejsze niż w górę: karkołomny bieg po głazach, ostrych kamieniach, wśród krzaków marzących o tym by zatopić w ciele intruzów ostre kolce – tu było wszystko, czego nie cierpię w górskim bieganiu. Z wdzięcznością po kilkunastu kilometrach przyjąłem zmianę podłoża na wulkaniczne rozlewisko: krzywe i pachnące siarką, ale przynajmniej można było na nim bezpiecznie postawić stopy…

Ostatnie dziesięć kilometrów to już sama przyjemność. Zrobiło się ciepło, nawet zbyt ciepło – ale meta zbliżała się bardzo szybko. Na finiszu usytuowanym obok klimatycznego kościółka czekało wszystko, czego pragną podczas snów ultrasi – nieograniczona wyżerka. Wprawdzie na ostatnich kilometrach i tak udało mi się zabłądzić, i nadłożyłem około półtora kilometra dodatkowej drogi – ale narzekać nie mogę: inni, w tym mój towarzysz podróży Szymon, pobłądzili po 5-6 kilometrów.

I to chyba tyle opowieści z biegu na wyspie Reunion, pośrodku Oceanu Indyjskiego. Gorąco polecam tę imprezę, choć wiem, że mało kto tutaj z Polski trafi. Ale gdybyście kiedyś, przypadkiem, znaleźli się na Archipelagu Maskarenów – to ten bieg jest absolutnie łatwiejszy niż jego odpowiednik na Mauritiusie. Prawie jak po płaskim!