Razem z nami, każdy na swój sposób, aklimatyzowali się pozostali uczestnicy biegu – zarówno biegacze jak i hinduscy wolontariusze oraz organizatorzy. Nad wszystkim czuwał dr Rajat.

Mieszkaliśmy w większości w jednym pensjonacie, razem spożywaliśmy posiłki (wyłącznie wegetariańskie), a w wolnych chwilach poznawaliśmy siebie nawzajem. Z pobytu tego na pewno zapamiętamy "złote myśli" doktora np. "jeśli się nudzisz to lepiej umrzyj", albo: "daj co masz, a przekonasz się, że masz więcej", albo: "przegrywanie to nie przestępstwo, ale brak wysiłku nim jest".

Po 10 dniach pobytu byliśmy gotowi do startu. Nastąpił on 22-go lipca o godzinie 0,02 i 22 sek. Pierwsze 63 km - cały czas pod górę od 3200 mnpm w dolinie Nubry do 5360 mnpm na Khardung La. Po drodze na 48 km w North Pullu w limicie czasu 7h nie mieszczą się obie kobiety (brakuje im tylko 6 min.)
i zgodnie z regulaminem dyrektor zdejmuje je z trasy. Zostało nas tylko pięciu-z przodu Alex Kaine z USA, a za nami Duńczyk Ole Albertsen i Japończyk Ryoichi Sato.

My cały czas trzymamy się razem. Na przełęczy mamy ok. 1.5 godz. zapasu w stosunku do drugiego limitu czasu - 11h .Duńczyk i Japończyk balansują na krawędzi, ale ostatecznie mieszczą się w limicie i podążają za nami. Tam, gdzie poprzedniego dnia panowały warunki zimowe natrafiamy na piekące słońce, które
mocno daje się nam we znaki. Na szczęście teraz przed nami trasa wiedzie głównie w dół - celujemy w 102 km, gdzie w naszym pensjonacie znajduje się punkt kontrolny.

Planujemy tam dłuższy odpoczynek. Jest wczesne popołudnie i mocno grzeje - postanawiamy na trzy godziny zaszyć się w cieniu naszego pokoju i próbować zasnąć, co wcale nie było trudne. Bartek czuwa, aby obudzić nas o czasie. Amerykanina dopadła choroba wysokogórska i też odpoczywał.

Ole i Ryoichi postanawiają nie korzystać z dłuższego postoju. O zachodzie słońca lekko odświeżeni ruszamy do dalszej walki. Na półmetku mamy ponad 4 godziny zapasu i wchodzimy w drugą noc. Jest pełnia - teraz tylko 40 km doliną Indusu. Gdzieniegdzie majaczą światełka nielicznie napotykanych po drodze wiosek, a w oddali w brzasku księżyca rysują się śnieżne kopuły himalajskich szczytów.

Wszystko jest piękne tylko zmęczenie narasta. Ale nie tylko u nas - najpierw wyprzedzamy Ryoichiego, a po następnych kilku kilometrach dochodzimy Olego, który wyraźnie opada z sił. Dodajemy mu animuszu i podążamy dalej - byle do przodu.

Nad ranem ponownie przeprawiamy się przez Indus. Teraz chyba najtrudniejszy odcinek - wspinamy się na drugą przełęcz - Wari La. Niekończące się serpentyny, księżycowe krajobrazy, od czasu do czasu mijamy się z niemieckimi turystami rowerowymi, którzy chcą osiągnąć ten sam cel - są lekko zszokowani naszym wyczynem. Pod przełęczą, ale już na nawrocie spotykamy Alexa, który wyraźnie odzyskał siły i już zbiega w kierunku mety. Wkrótce i my osiągamy 5303 mnpm. Do mety pozostało 32 km. Ale, żeby nie było za łatwo znowu przypomina o sobie słońce, które niemiłosiernie smaga nas swoimi promieniami.

Próbujemy zbiegać, ale zmęczone stopy odmawiają posłuszeństwa. Przechodzimy do szybkiego marszu, skrupulatnie odcinamy każdy pokonany kilometr. Po raz ostatni spotykamy się z Ole, a nieco później z Ryoichim, którzy w tej spiekocie muszą jeszcze wyjść na przełęcz. Serdecznie się pozdrawiamy - machamy do japońskiej telewizji i napieramy - byle w dół. Kolejny zachód - nasi supporterzy zagrzewają nas do boju - jeszcze tylko kilka kilometrów i upragniona meta.

W końcu finiszujemy - z polskimi flagami po trwającej 44 godziny i 42 minuty bitwie dobiegamy do celu i zwyciężamy. Każdy bowiem kto ukończy ten bieg jest zwycięzcą. Alex "złamał" 40 godzin i był 5 godzin przed nami. Ole dobiegł jako 4-ty i był 5 godzin za nami, a Riyochi... 2 minuty za Ole. IV edycja La Ultra The High przeszła do historii.

Ciąg dalszy nastąpi - w tym roku na Spartathlonie, a w przyszłym w Dolinie Śmierci na Badwater.

Doktorowi Rajatowi już chodzi po głowie pomysł biegu na 333 km...