Szukając informacji na temat tego cudownego dziecka, miałem wiele wątpliwości czy jest to historia jak z bajki czy dramatu. Budhia to chłopiec wywodzący się z Hinduskich slumsów, gdzie od zawsze panuje brud i głód, a dzieci od dzieciństwa skazane są na biedę. Taki los przypadłby prawdopodobnie również i Budhii Singh, gdyby nie jego niespotykana historia. Dzieciństwo chłopca już od początku było bardzo trudne. Bardzo szybko zmarł jego ojciec - alkoholik, a biedna matka, której nie było stać na utrzymanie syna, za wszelką cenę chciała się go pozbyć.

Szczęśliwie bądź nie Budhia trafił do hinduskiego trenera dżudo, który znany był ze swego wojskowego reżimu treningowego. Tam zaczęła się jego przygoda z bieganiem i początek wielkiej kariery… w wieku 3 lat! Początkowo biegał około czterech mil dziennie. Później systematycznie trener Biranchi Das zwiększał mu tygodniowy kilometraż, nie zważając na jego młody wiek. Budhia z czasem biegał nawet do 190km tygodniowo!! Takie dystanse biega wielu dorosłych zawodników …w miesiącu!

Wielką popularność zyskał w 2006 roku, gdy mając cztery lata pokonał dystans 64km. Chłopcem zainteresowały się media z całego świata, chcące ukazać historię biednego, młodego dziecka walczącego o lepszą przyszłość i wybicie z biednego hinduskiego życia w slumsach. Powstało wiele reportaży, dokumentów, filmów na jego temat. Sprowokowało to dyskusje na temat granic władzy jego opiekuna, dla którego liczyły się tylko pieniądze i sława. Sam Budhia stał się swego rodzaju celebrytą w swoim kraju – występował w reklamach, stał się maskotką wielu hinduskich firm.

Jego opiekun i zarazem trener stał się za to wrogiem publicznym. Zarzucano mu wykorzystywanie dziecka do zdobycia fortuny, lecz on sam wypierając się wszystkiego, twierdził, że chce zapewnić chłopcu lepszy start w przyszłość, udział w igrzyskach i pierwszy medal olimpijski dla hinduskiego biegacza. Takie deklaracje trenera mogłyby świadczyć o szczerej chęci pomocy chłopcu, ale sposób w jaki to robił budzi bardzo dużo wątpliwości. Chłopiec biegał zwykle po asfalcie boso, w wysokiej temperaturze przy wysokiej wilgotności. Trener nie dbał o jego nawodnienie i żywienie, gdyż twierdził, że w ten sposób stanie słaby. Zdarzało się, że zostawał zamykany na kilka dni w ciemnym pomieszczeniu bez picia i wody.

W wyniku całej afery związanej z chłopcem jego trener Biranchi Das, został zastrzelony, a chłopiec został przeniesiony do państwowej szkoły dla sportowców, gdzie mieszkał w bardzo dobrych warunkach nie przypominających wcześniejszych slumsów. Tam na szczęście spotkał trenera, który pozwolił mu się cieszyć dzieciństwem, nie forsując jego młodego serca i mięśni.

Jednak dyskusje po tym wydarzenia nie ucichły i cudowne dziecko, nadal budzi duże zainteresowanie i rodzi wiele pytań granic w dążeniu do sławy i pieniędzy. Wielu Hindusów mimo to nadal zadaje sobie pytanie czy Budhia Singh będzie w przyszłości znakomitym biegaczem zdobywającym medale olimpijskie dla swego kraju? Trudno teraz odpowiedzieć dokładnie, chłopiec ma dopiero dziesięć lat i całe dzieciństwo przed sobą. Być może w pewnym momencie uzna, że bieganie wyrządziło mu tyle złego w życiu, że przestanie trenować lub też organizm będzie tak wyczerpany, że nie będzie w stanie osiągać wyników na wysokim poziomie.

Historia cudownego hinduskiego dziecka to historia smutna, która na szczęście na dzień dzisiejszy znalazła szczęśliwy finał. Chłopiec nie żyje w nędzy, w której musiałby dorastać gdyby nie jego heroiczne bieganie. Obecnie nikt go do niczego nie zmusza, nikt do nie bije i w przeciwieństwie do wielu swoich rówieśników, może cieszyć się dzieciństwem wśród rówieśników z dala za pogonią za pieniądzem i wyrwaniem się za wszelką cenę z biedy.

Indie vs Polska

Porównując rekordy narodowe polskich biegaczy z rekordami hinduskich lekkoatletów, ci drudzy wbrew pozorom nie wypadają wcale aż tak blado. Co prawda porównując rekordy wśród kobiet i mężczyzn na ośmiu dystansach (od 800m do maratonu), tylko wynik Preeji Sreedharan na 10 000m okazuje się lepszy niż najlepsze osiągnięcie Doroty Grucy. Mimo że różnica jest niewielka, gdyż rekordowe osiągnięcie Hinduski - 31:50.47 - jest zaledwie o niecałe dwie sekundy lepszy niż wynik Polki (31:52.2). Na innych dystansach widać już mniejszą lub większą różnicę w rekordach – rzecz jasna na korzyść Polski.

Mimo że Hindusi nie odnoszą spektakularnych sukcesów i nie osiągają znakomitych rezultatów to jednak nie ograniczają się do startów na krajowym podwórku. Startują praktycznie na każdym kontynencie, rywalizując z najlepszymi na świecie. I choć zwykle linię mety przekraczają na końcowych pozycjach, to rywalizacja z najlepszymi na świecie pozwala na bicie kolejnych rekordów kraju, co w konsekwencji poprawia poziom biegów w tym kraju.

Widać, że ten poziom jest systematycznie coraz wyższy, ponieważ wiele rekordów zostało ustanowionych w ostatnich latach.

Mężczyźni
800 m 1:45.77 Sriram Singh vs 1:43.22 Paweł Czapiewski
1500 m 3:38.00 Bahadur Prasad vs 3:34.45 Artur Ostrowski
3000 m 7:50.31 Surendra Singh vs 7:42.4 Bronisław Malinowski
3000 m z przeszkodami 8:30.88 Gopal Saini vs 8:09.11 Bronisław Malinowski
5000 m 13:29.70 Bahadur Prasad vs 13:17.69 Bronisław Malinowski
10000 m 28:02.89 Surendra Singh vs 27:53.61 Jerzy Kowol
Półmaraton 1:04:00 Deep Chand vs 1:01:35 Piotr Gładki
Maraton 2:12.00 Shivnath Singh vs 2:07:39 Henryk Szost

Kobiety
800 m 1:59.17 Tintu Luka vs 1:56,95 Jolanta Januchta
1500 m 4:06.03 Sunita Rani vs 3:59,22 Lidia Chojecka
3000 m 9:06.42 Molly Chacko vs 8:31,69 Lidia Chojecka
3000 m z przeszkodami 9:47.70 Sudha Singh vs 9:17,15 Wioletta Janowska
5000 m 15:15.89 Preeja Sreedharan vs 15:04,88 Lidia Chojecka
10000 m 31:50.47 Preeja Sreedharan vs 31:52,11 Dorota Gruca
Półmaraton 1:12:50 Kavita Raut vs 1:10:36 Karolina Jarzyńska
Maraton 2:38:10 Vally Sathyabhama vs 2:26:08 Małgorzata Sobańska

Hinduska historia igrzysk olimpijskich

Swoją przygodę z letnimi igrzyskami olimpijskimi Indie zaczęły już 1900 roku w Paryżu. Przez ponad sto lat zmagań sportowcom z tego kraju udało się stanąć na podium dwadzieścia razy. Swój udział w medalach mieli również lekkoatleci. Podczas dwudziestu dwóch igrzysk w rywalizacji wzięło udział 139 Hinduskich lekkoatletów, którym udało się zdobyć dwa srebrne medale. Oba zostały zdobyte w olimpijskim debiucie Indii. W 1900 roku hinduski sprinter Norman Pritchard zajął drugie miejsce w biegu na 200m oraz w nietypowym biegu na 200m przez płotki.

Sprawa udziału Pritcharda na igrzyskach była jednak dość kontrowersyjna, ponieważ reprezentował on barwy Indii Brytyjskich. Z tego powodu nastąpiły pewne rozbieżność Do teraz międzynarodowa federacja lekkoatletyczna przypisuje obydwa medale Wielkiej Brytanii, podczas gdy Międzynarodowy Komitet Olimpijski uznaje, że Pritchard był reprezentantem Indii. Od tego czasu skromne ekipy lekkoatletów z Indii nie zdobyły ani jednego olimpijskiego krążka.

Cztery lata temu w Pekinie wystąpiło czternastu lekkoatletów. Jednak żadnemu z nich nie udało się zająć czołowej pozycji. Kończyli oni zwykle rywalizację w trzeciej dziesiątce. Mieli oni swoich reprezentantów również w biegach długich. Zarówno wśród Pań jak i Panów Indie miały swoich przedstawicieli w biegu na 10000m. Preeja Sreedharan zajęła dwudzieste piąte miejsce z wynikiem 32:34.64 tracąc do zwyciężczyni Tirunesh Dibaby ponad dwie i pół minuty (29:54.66). Podobnie zaprezentował się Surendra Kumar Singh, który był dwudziesty szósty (28:13.97), przekraczając linię mety o ponad dwie minuty za Etiopczykiem Kenenisą Bekele (27:01.17)

Biegowa gwiazda Pilavullakandi Thekkeparambil Usha

P. T. Usha jest uznawana za jedną z największych gwiazd hinduskiej lekkoatletyki w historii. Popularnie nazywana królową lekkoatletyki lub Payyoli Express Usha urodziła się w 1964 roku, a swoją przygodę z bieganiem rozpoczęła dwanaście lat później. W 1980 roku mając zaledwie 16 lat i 67 dni, zadebiutowała jako najmłodsza hinduska lekkoatletka na Igrzyskach w Moskwie. Specjalizująca się w biegach sprinterskich zawodniczka, była również uczestniczką dwóch kolejnych igrzysk (Los Angeles i Seul).

Największymi sukcesami Ushy było czwarte miejsce w biegu na 400m przez płotki podczas Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles. Do medalu zabrakło jedynie jednej setnej sekundy. Na tych samych igrzyskach wraz z koleżankami zajęła siódme miejsce w sztafecie 4x400m.

Pięciokrotnie została wybrana najlepszą lekkoatletką w Azji, zdobywając w przeciągu swojej kariery aż dziewięć medali na Igrzyskach Azjatyckich (4 złote i 5 srebrnych).