Moja historia jest pewnie jedną z tysięcy bardzo podobnym do siebie, niczym specjalnym nie wyróżnia się od pozostałych, ale od kiedy zacząłem biegać a było to mniej więcej w kwietniu tego roku, nie ma dnia w którym nie przeglądałbym stron internetowych o tej tematyce, więc postanowiłem, że spróbuje opisać mój przypadek.

Wszystko zaczęło się w kwietniu jak już pisałem wcześniej. W moim mieście jak też w wielu innych organizowana była akcja „Polska biega”. Trasa około 4km, tereny Stadionu Olimpijskiego we Wrocławiu. Ważyłem wtedy 102kg, czułem się ospały, ociężały, wiecznie zmęczony i śpiący. Postanowiłem, że spróbuję a może coś się zmieni w moim życiu, przecież czytałem tyle, że bieganie zmienia ludzi, poprawia samopoczucie itp. Na starcie stawiłem się punktualnie. Obserwowałem uważnie wszystkich dookoła, super buty, kolorowe stroje, wszyscy szczupli i rześcy. A ja jak walec po którym zostaną koleiny w asfalcie.

Podszedł do mnie jakiś chłopak spytał: pierwszy raz co? Wyksztusiłem z siebie: yhy pierwszy, a on z uśmiechem: witaj w bandzie i powodzenia dzisiaj! Kurcze, coś we mnie pękło, pomyślałem że nie będzie tak źle jak się zapowiadało. No i wystartowaliśmy. Początek był ostry, wszyscy wystrzelili jak z procy, a ja co, przecież nie będę gorszy, ja nie dam rady i już po kilkuset metrach zrozumiałem, że się przeliczyłem. Zadyszka była okropna, serce waliło jak oszalałe, musiałem przerwać bieg i przespacerować chyba z kilometr zanim wszystko się uspokoiło. Po kilku minutach zacząłem truchtać i tak już do końca, aż do mety. O rany jaki ja byłem przeszczęśliwy, że się udało mimo początkowych problemów. Do domu wróciłem jak super-bohater, uśmiechnięty i z energią na resztę dnia.

Następnego dnia usiadłem przed komputerem, wyszukałem plan treningowy dla zupełnie początkujących i postanowiłem, że zacznę regularnie biegać tzn. 3-4 razy w tygodniu. Na początku szybki marsz, krótki bieg, marsz, bieg itd... Trwało to kilka tygodni, byłem w stanie biegać a właściwie truchtać przez około 30 min. Było to dla mnie wielkim sukcesem.

Po planie dla zupełnie początkujących przeszedłem na plan początkujący. I tak jak poprzednio, systematycznie skreślałem dni treningowe, potem tygodnie. Byłem w stanie biegać już ok. 40 min bez przerwy. Pomyślałem, że może warto będzie ponownie wystartować w zawodach i sprawdzić się. Schudłem 10 kg, czułem się lżejszy i bardziej sprawny. Wyszukałem w moim mieście najbliższego biegu, „Szczytnicka piątka„ trasa 5,4 km no i wystartowałem. Czas 27 min. 27 sek. Biegło się już spokojniej, mogłem swobodnie kontrolować tempo i co najważniejsze nie podpaliłem się na starcie. Po biegu dekoracja zwycięzców, wyniki, moje nazwisko na tablicy, ogólnie rodzinna, miła atmosfera. Znów rozpierała mnie duma.

Od tego momentu coraz częściej wyszukiwałem podobnych imprez oczywiście nie zaniedbując mojego planu treningowego. Czułem, że robię postępy, waga zmniejszyła się do 83 kg więc zrzuciłem już 18 kg! Trenowałem i startowałem. Zaliczyłem już kilka biegów, najdłuższy na 10 km. Poznaję coraz więcej ludzi, spotykam te same twarze na zawodach, teraz naprawdę mogę powiedzieć, że jestem w bandzie i że jestem uzależniony od biegania i nie mogę bez tego żyć. Coś w co kiedyś nie mogłem uwierzyć coś co wydawało mi się mało interesujące stało się pasją mojego życia. W tej chwili zaczynam plan przygotowujący do półmaratonu. Myślę, że po roku biegania, przepraszam: trenowania jestem w stanie to zrobić. Jeżeli ktoś nadal ma wątpliwości, że bieganie zmienia ludzi, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu, niech spróbuję tak jak ja, przecież nie ma nic do stracenia (no może zbędne kilogramy) a może bardzo dużo zyskać!