Ale też znakiem czasu jest, że sam numer już nie upoważnia do udziału w imprezie. W zajmującej kilkanaście sekund procedurze trzeba złożyć podpisany formularz autocertyfikacji, w moim przypadku też negatywny wynik testu i dopiero wtedy otrzymuje się kolorową opaskę na rękę. Dzięki dużej ilości stanowisk wszystko przebiega sprawnie. Wyposażony w takie oto „nowum”, mogę przechodzić do wygrodzonych stref startowych, w celu zachowania dystansu rozciągniętych na prostej liczącej kilkaset metrów.

Po drodze jeszcze odwiedzam przysłowiowe „toitoie”, ze zdziwieniem obserwując pracownika, który regularnie czyści uchwyty do nich, a także sugestywnie wskazuje wszystkim, aby po skorzystaniu zdezynfekowali dłonie. To działa, choć mam pewne wątpliwości czy rozwiązanie w tej formie, przyjęło by się w Polsce.

Kwadrans przed godziną startu można zajmować miejsce w strefach. Numer jest, kolorowa bransoletka też, więc bez problemu przechodzę przez kontrolę wolontariuszy. Masz numer z innej strefy – nie ma szans abyś wszedł. Inny dystans - tak samo. Każdy ma swoje miejsce/strefę i nie ma dyskusji. Na asfalcie namalowane znaki „X” pomagające w utrzymaniu dystansu, pomiędzy rzędami krążą też pacemakerzy, prosząc o zajmowanie miejsc i czekanie. Sam start podzielony jest na fale po 200 osób, startujące w kilkuminutowych odstępach, a zawodnicy muszą przez pierwsze 500 metrów biec w maseczkach.

Niby to męczące, ale w tym przypadku prosty, płaski odcinek sprawia, iż nie pamięta się tego, jako traumatycznego przeżycia. Pętla wiedzie wokół i przez samo centrum Brescii, a co 2-2,5 km zlokalizowane są punkty odżywcze. I tu niestety kiepska informacja, bo nie ma mowy o znanych z wcześniejszych maratonów bogatych bufetach, a są za to tylko zakręcone, półlitrowe butelki z wodą. To chyba największy kontrast w stosunku do tego co było wcześniej, szczególnie dokuczliwy na dystansie maratońskim, bo trzeba zadbać samodzielnie o żele czy co kto tam potrzebuje.

Nawet brak zespołów i punktów dopingowania jest mniej zauważalny. Jak to Włoszech, po części to ostatnie rekompensują to piękne widoki i historyczne budowle. Kibice w większej ilości pojawiają się w ścisłym centrum miasta, a także tuż prze metą, której minięcie przynosi kolejne różnice w stosunku do tego „co było”. Pierwsze nie medal, tylko maseczka.

Dalej ponownie odseparowane od siebie stanowiska, dedykowane dla konkretnego dystansu, na których każdy z finiszujących otrzymuje torbę z żywnością, napojami i właśnie medalem. Z pewnością nie daje to takiej satysfakcji, jak powieszenie go na szyji, ale cóż. Pozostaje jeszcze odpoczynek na rozległym trawniku i można wracać do domu/hotelu. Wygląda na to, że bogate i urozmaicone strefy mety też póki co przejdą do historii.

Patrząc z perspektywy minionego weekendu, trzeba stwierdzić, iż włoskim organizatorom należą się słowa uznania, że chociaż próbują. Starają się i mimo obecnych ciągle ograniczeń start wiele nie różni się od tych sprzed kilku lat. Oczywistym jest, iż nie każdego taka formuła przekona. Szukający wielkich, masowych startów czy tłumów kibiców na trasach i bogatego cateringu na mecie będą póki co rozczarowani, ale ci, którzy najbardziej cenią sobie możliwość wspólnego biegania po świecie w miejskich maratonach, będą w dużej mierze usatysfakcjonowani.

To co znamy sprzed kilku lat, niestety szybko nie wróci w skali 1:1, szczególnie w przypadku największych, gromadzących po kilkanaście tysięcy uczestników, imprez.