Cierpliwy Cierpinski cierpiał jednak dalej na treningach wierząc w możliwość znalezienia się w olimpijskiej reprezentacji NRD. Upór procentował. Rok później było 2:17:30 i awans do światowego „top 80”, a wiosną olimpijskiego ’76 roku Waldemar w niewielkim Wittenberg uzyskał światowy rezultat 2:12:21. Wynik poddawany był oczywiście lawinie wątpliwości. Przecież najlepsze przedolimpijskie rezultaty padały podczas Mistrzostw USA w Eugene i Mistrzostw Polski w Dębnie!

Waldek pojechał jednak do Montrealu. Zawodnicy mieli w ten dzień szczęście pogodowe – 31 lipca spadł deszcz i padał przez cały czas trwania maratonu. Cierpiński kolejne „piątki” pokonał w: 15:19 , 15:31 , 15:10 , 15:12 , 15:32 , 15:16 , 15:48 , 15:48. I wygrał w czasie nowego rekordu olimpijskiego 2:09:55.

"Nie spodziewałem się tego zwycięstwa, za swój życiowy sukces uważałem zakwalifikowanie się do reprezentacji NRD. Po prostu chciałem dać z siebie wszystko, ukończyć bieg na możliwie najlepszym miejscu. W miarę upływu czasu czułem się coraz lepiej. Odpowiadał mi profil trasy, lubię też typ pogody, który panował w dniu biegu. Kilometry mijały, a ja stale, bez większego wysiłku utrzymywałem się w czołówce. Zaryzykowałem wreszcie samotny atak, to przecież była moja życiowa szansa. Udało się, wygrałem. Powtórnie uwierzyłem w swoje możliwości. Przecież nie ma co ukrywać, nie byłem zawodnikiem wielkiej klasy. Raz jeszcze się okazało, że praca nie idzie na marne."

Rezultat Niemca jest do dnia dzisiejszego siódmym wynikiem w historii tych uzyskiwanych na olimpijskich trasach.

Poza obszarem lipcowych rozważań leżą wyniki uzyskiwane w australijskim Gold Coast. Wyrównany rekord tegoż miesiąca należący do Jorga padł właśnie tam kilkanaście dni temu. Silah Limo z Kenii uzyskał 2:09:14. Jako, że średnie najniższe i średnie najwyższe temperatury lipca wahają się w Gold Coast pomiędzy 9 a 20 stopni Celsjusza, nie jest to maraton podlegający najgorętszej katordze.

Najlepsi Polacy również wybierali lipcową porę, jednak trend ten już dawno przestał być trendem. Mistrzostwa Polski w maratonie ośmiokrotnie na przestrzeni lat 1949 – 1972 rozgrywano w lipcu. Rekordzistą mistrzostw w tym piekielnym terminie jest Edward Stawiarz, który 4 lipca ‘71 pokonał trasę maratonu w Dębnie w 2:21:00. Rok później z aspiracjami olimpijskimi ten sam Stawiarz uzyskał tamże 2:18:35. W związku z tym, że minimum olimpijskie wynosiło 2:18:00, a maraton w Dębnie nie miał rangi Mistrzostwa Polski postanowiono Edwarda „przetargać” jeszcze raz przez ponad 42km w celu upewnienia się czy aby na pewno zasługuje na wyjazd do Monachium. Kiedy mijał Stawiarz Dębniańską metę 24 czerwca nie spodziewał się, że otrzyma niespodziankę – bonus w drodze do olimpijskiego maratonu w postaci... maratonu!

Edward Stawiarz

"Wiecie, tu trzeba lepiej, rozumiecie… Potwierdzić trzeba wiecie… Bo tu brakuje, wiecie pół minuty ponad. I to trzeba być w Polsce najlepszym, rozumiecie..."

I w ten właśnie sposób wielce zasłużony, 32 letni reprezentant kraju został zmuszony do udziału w Mistrzostwach Polski 4 tygodnie później. Na radomskim, lepiącym się do butów asfalcie, w prowizorycznych warunkach, wysokiej temperaturze, przy braku równorzędnych rywali Stawiarz zdobył wymagany tytuł mistrza kraju. Wynik był jednak najlepszym dowodem na zupełny bezsens działań olimpijskich decydentów. 2:27:54...

Edward Stawiarz otrzymał jednak olimpijski paszport. Zawodnikiem był zawsze twardym. Potrafił wsiąść na „Junaka” o 4:30 rano, przejechać obładowany bagażami 550km do Wałcza i jeszcze w ten sam dzień wziąć udział w mitingu na 1000m z końcowym rezultatem 2:24.2. Nawet terminator ma jednak ograniczoną odporność. Półtora miesiąca po radomskiej masakrze Stawiarz w Monachium pobiegł 10 minut wolniej od rekordu życiowego zajmując 40-te miejsce. Wyrównanie życiówki dałoby mu awans 30 oczek wyżej...

Wśród komercyjnych maratonów krajowych wymienić należy przede wszystkim Toruń, który do roku 1993 rozgrywany był regularnie w lipcu. Na 2 tygodnie przed maratonem olimpijskim w Barcelonie, Krzysztof Niedziółka uzyskał w grodzie Kopernika bardzo dobre 2:17:28. Najlepsze wyniki w szerszym wydaniu padały podczas Otwockiego Maratonu Trybuny Ludu. Bieg ten rozgrywany dwukrotnie w lipcu przyniósł w 1979 roku 31 rezultatów poniżej 2:30:00, a Józef Stefanowski uzyskał lipcowy rekord ziemi polskiej 2:16:07. Z ciekawszych rezultatów uzyskanych w siódmym miesiącu należy wymienić 2:17:10 aktualnego Burmistrza Ostródy Czesława Najmowicza uzyskane 25 lat temu w Olsztynie i 2:18:32 drugiego na tamtejszej mecie Jarka Lewandowskiego. Lipcowy rekord Polski dzierży Zbigniew Pierzynka. 2:13:47 osiągnął w 1979 roku w na moskiewskiej trasie.

Można przebiec maraton w lipcu? Można. Ale raczej należy przygotować się na wyniki niższych lotów, niż te z półki, którą nazywamy stabilizacją. Wśród tysiąca najlepszych wyników w historii nie ma żadnego uzyskanego w lipcu. Najwyżej notowany Jorga Petera znajduje się na 1315 pozycji. Wśród tysiąca najlepszych zawodników w historii znajduje się tylko pięciu, którzy swoje rekordy życiowe osiągnęli w siódmym miesiącu roku. Na tysiąc najlepszych polskich rezultatów, tylko 12 uzyskano lipcową porą.

Monika Brodka w utworze Varsovie śpiewa – „obudź mnie w lipcu”. A co na to my? My maratończycy? Jak zwykle przewrotni zapadamy w głęboki sen lipcowy...