Jeszcze nie minął rok od rozpoczęcia mojej przygody z bieganiem a już mogę pochwalić się pokonaniem dwukrotnie trasy półmaratonu. Na debiut wybrałam nieświadomie przełajowy Półmaraton Szakala w Łodzi, co trochę mnie zniechęciło do półmaratonów.



Na szczęście cały ubiegły rok byłam grzeczna i Mikołaj pod choinkę przyniósł mi najlepszy prezent, o jakim mogłam marzyć. A było to potwierdzenie rejestracji na półmaraton na wyspie Malta z załączonymi biletami na samolot dla dwóch osób. Cieszę się, że Mikołaj pomyślał akurat o moim mężu J Pozostało tylko przekupienie dzieci i dziadków. Malta to kraj wielkości Krakowa. Raz w roku organizują maraton a trasa słynie z tego, że prowadzi z góry na dół, w sam raz dla takich amatorów jak ja.

Wylecieliśmy z Polski 20 lutego w czwartek. Na piątek zaplanowaliśmy zwiedzanie stolicy Malty, przepięknej La Valetty. Najpierw wykupiliśmy wycieczkę statkiem wzdłuż wybrzeża, aby popatrzeć na miasto od strony morza. Potem odbyliśmy niezapomniany spacer po ulicy Republiki, ogrodach Barraka, zwiedziliśmy m.in. konkatedrę. Następnego ranka przy śniadaniu spotkaliśmy się z innymi maratończykami z Polski. Była to grupa pod opieką Pani Bartkowiak z firmy Marathon-Travel.

Oczywiście panował jeden tylko temat – bieganie, tj. jaki kto planuje czas, jakie kto miał najlepsze starty, itp. Ja wypytywałam doświadczonych kolegów o niuanse związane z przygotowaniami formy, bo przecież do września muszę wiedzieć wszystko na ten temat. I mało tego, wiedzę tę muszę wprowadzić w życie. I tego mało - muszę zaprezentować tę formę w Wilnie na moim pierwszym pełnym maratonie. Po śniadaniu wspólnie pojechaliśmy na wycieczkę na wyspę Gozo. Przemierzaliśmy wyspę otwartym autobusem, czasem wysiadaliśmy, aby porobić zdjęcia ciekawych miejsc.

I nareszcie nadszedł dzień półmaratonu: niedziela 23 lutego 2014r. Wszystkich zawodników autokarami przewieziono do Mdiny – miasta położonego na najwyższym wzniesieniu wyspy. Miejsce słynie z pobytu świętego Pawła po rozbiciu się jego statku u wybrzeży wyspy. Maratończycy wystartowali dużo wcześniej niż półmaratończycy. Za nami ruszyła spora grupa z kijkami. Ulice były na tyle szerokie, że biegło się bardzo komfortowo. Punkty regeneracyjne ustawione były dosłownie co dwa kilometry. Co 5 km można było sięgnąć po wodę, zaraz za wodą stały izotoniki w dwóch rodzajach, zaraz potem były mokre gąbki. Pogoda sprzyjała do tego stopnia, że nie odczuwałam ani chłodu, ani gorąca, ani pragnienia. Nie miałam potrzeby korzystania z tych napojów.



Ale gąbki podawane były przez malutkie dzieci z takim zaangażowaniem i przejęciem, że brałam je do rąk, aby nie robić przykrości tym zamoczonym po pachy, uradowanym dzieciakom. Kolejne stanowiska zapraszały na pomarańcze, a potem na ciastka. Coś pięknego i niespotykanego. Do tego trzeba dodać towarzyszącą, graną na żywo, muzykę. Zastanawiałam się, czy to wszystkie zespoły z całego kraju ściągnęły, aby się prezentować. Najbardziej wzruszyli mnie staruszkowie, którzy grali jak popadło. Chyba to miał być marsz. Na ostatnich kilometrach, kiedy już ledwo powłóczyłam nogami, napisy na asfalcie typu „smile!” dodawały mi nowej energii, lepiej niż batony.

Do końca biegu przyświecała mi nadzieja na ukończenie go w czasie poniżej 2 godzin. Chciałam to zrobić dla mojego guru, wspaniałego trenera Henia. Od 18 kilometra biegłam za pacemakerem z balonikiem opisanym 2:00:00 i udało się! Mój czas netto 1:59:59, (brutto się nie liczy 2:00:13). Półmaraton ukończyło 2816 zawodników. Ja byłam 1175, wśród kobiet znalazłam się na 233 pozycji, a w kategorii wiekowej 40-44F byłam 32. Ponadto na liście wyników znaleźli się następujący rodacy:

Rafał Los z czasem 1:33:44,
Marcin Krzan z czasem 1:45:06,
Hanna Gierzyńska – Zalewska z czasem 1:48:16,
Kamil Augustyn z czasem 1:52:21,
Agnieszka Tront – Stefańczuk z czasem 2:00:23,
Paweł Adamiak z czasem 2:01:34,
Małgorzata Bartecka z czasem 2:27:01,
Rafael Jańczyk z czasem 2:41:22,
Ela Miller z czasem 2:57:16.
Najlepszy w półmaratonie był Sudańczyk z czasem 1:10:24.

Natomiast maraton ukończyło 513 zawodników. Wygrał Marokańczyk z czasem 2:18:27. Najlepszymi Polakami okazali się:

Marcin Soszka z czasem 2:46:47,
Mariusz Felczerek z czasem 3:16:52,
Anna Gruszczyńska z czasem 3:27:04,
Sławomir Reda z czasem 3:28:51,
Jerzy Golba z czasem 4:33:48,
Zenon Michalczuk 4:51:11.



Każdy dostał medal, banana, kilka butelek z napojami i karton ( naprawdę, cały karton) jogurtów jogobella. Niektórzy skorzystali z masażu. Nie pozostało nam nic tylko się cieszyć, bo wszyscy zrobiliśmy „życiówki”. Świętowanie trwało aż do chwili powrotu, czyli do wtorku. Zwiedzanie Malty dla naszej wspaniałej grupy nie ograniczyło się do muzeów, kościołów, jaskiń, itd. Poddawaliśmy się namiętnie degustacji dań i przekąseczek w Valettcie, potem w Mdinie, potem w Sliemie, St Julian, popijając obficie lokalnymi trunkami.

Było pysznie, niedrogo, a przede wszystkim wesoło. Uzupełniałam utracone kalorie makaronami „rabitami”, „lambami”, i oczywiście delicjami w postaci maltańskich owoców morza. Umm, jeszcze mi ślinka cieknie na samo wspomnienie. Przy tym wszystkim przepychu chłonęłam wiedzę o życiu maratończyków. Mogę być już spokojna o mój start w Wilnie. Teraz muszę być bardzo, bardzo grzeczna, aby pod choinką w tym roku znowu znaleźć jakiś fajny prezent. Marzy mi się wyjazd z Marathon-Travel np. do Berlina.

Pamiętajcie, warto biegać i być grzecznym! Pozdrawiam, Genowefa.