Na podstawie tych krótkich i czysto matematycznych rozważań znaleźliśmy wspólny dystans dla Zdzisia, Jasia i Bronka. Analiza ich procesu treningowego i ewentualne rozważania nad możliwością wspólnego biegania to materiał na pracę doktorską. Bujając w obłokach spróbujmy wyobrazić sobie ich codzienne funkcjonowanie na małej powierzchni osadzonej w realiach obozu sportowego.

Janusz, Zdzisław i Bronek pochodzili ze wsi, wszyscy mieli styczność z gospodarstwem rolnym jednak zupełnie inny duch wychowawczy towarzyszył Kusocińskiemu. Malinowski i Krzyszkowiak wychowywali się na szczerej prowincji w rodzinach chłopskich. Kusociński mieszkał we wsi sąsiadującej ze stolicą – Ołtarzewie. Ojciec światły, doskonale wykształcony urzędnik państwowy kładł duży nacisk na naukę, której z resztą młody Janusz skutecznie się opierał. Kwestia pochodzeniowa była zapewne ważnym czynnikiem wpływającym na późniejszą umiejętność i sposób obcowania z innymi ludźmi.

Kusociński przyjaciół miał wielu, ale były to wielokrotnie przyjaźnie oparte o zasady ustalone przez Janusza. Wg źródeł „Kusy” miał w sobie pewną wyniosłość. Wychowany w sąsiedztwie stolicy, z którą później na dobre związał swoje losy odcinał się od swoich wiejskich korzeni. Już w trakcie kariery jako znana postać był stałym bywalcem salonów, których atmosfera fascynowała go równie jak ta stadionowa.

Nie będzie ryzykiem stwierdzenie iż Kusociński miał chorobliwą wręcz obsesję bycia najlepszym. Do annałów Królowej Sportu przeszedł otwarty konflikt Janusza ze Stanisławem Petkiewiczem. Do dnia dzisiejszego spór ten jest tematem artykułów i publikacji na temat Kusocińskiego, a niestety bezpośrednich świadków już nie ma. Historia po odejściu jej twórców zaczyna żyć własnym życiem. Czytając książkę Bogdana Tuszyńskiego „Kusy” aż oczy bolą od „jeżdżenia” autora po Petkiewiczu.

Już sam fakt mianowania biegacza „przybyszem z Łotwy” budzi pewne podejrzenia o celową dyskredytację postaci Petkiewicza. Stanisław owszem z Łotwy przybył, ale przyjął obywatelstwo polskie i mocno zaangażował się w sprawy naszej, krajowej LA. Był w pierwszej fazie kariery Janusza (przed kontuzją tego drugiego w latach 1935-36) jedynym biegaczem z krajowego podwórka, który nawiązywał walkę z Kusocińskim. Fakt ten zapewne wpłynął na stosunek „Kusego” do Petkiewicza.

"Już pierwsze spojrzenie Petkiewicza jakim mnie obdarzył, nie wróżyło nic dobrego. Wyczytałem w jego oczach zawiść i zazdrość. Dalsze próby koleżeńskiego i przyjacielskiego zbliżenia rozbijały się o jego chłód i szorstkość."

Tak w powyższych słowach Janusz relacjonował spotkanie z Petkiewiczem za metą biegu, którego Stanisław nie ukończył. Brak relacji Petkiewicza skazuje go na jednostronny sąd „Kusego” i jego otoczenia. Niewykluczone, że próby przyjacielskiego zbliżenia rozbijały się o wyniosłość Kusocińskiego i niepokój wynikający z zagrożonej pozycji bycia liderem.

Janusz, który z powodu kontuzji zmuszony był obserwować Igrzyska Olimpijskie w Berlinie z trybun powinien szczególnie trzymać kciuki za Józefa Nojiego. Powinien, ale wątpliwości czy kibicował swojemu godnemu następcy są duże.

„Kusy” czas Nojiego! „Kusy” czas Nojiego! Powtarzam. Żadnej odpowiedzi. Odwracam głowę i widzę, że Kusociński jest blady, a po czole spływają mu krople potu. Siedzi jak skamieniały, a oczy ma utkwione w zatrzymane wskazówki zegara. Czas Nojiego – czternaście trzydzieści trzy! Rekord Kusocińskiego pobity aż o 7 sekund! Wracaliśmy ze stadionu, ja uradowany z wyniku Nojiego, „Kusy” milczący i przygnębiony straszliwie. Coś się w nim działo, coś przemyśliwał nie słysząc co do niego mówię."

W ten sposób Wojcech Trojanowski relacjonował reakcję Kusocińskiego na zakończony 5-tym miejscem, olimpijski występ Nojiego.

Konflikty w kontaktach z krajowymi rywalami miewał również Zdzisław Krzyszkowiak. Wiejska rzeczywistość ukształtowała w nim upór, który na bieżni procentował, poza nią był przyczyną sprzeczek. Kazimierz Zimny dementuje legendy dotyczące ich wspaniałej współpracy podczas rywalizacji i przyjaźni poza nią. We wspomnieniach Jana Mulaka Zimny wspomina:

"Nie będę ukrywał, że nie zawsze było pomiędzy nami pogodnie. Być może sprawiły to konflikty pokoleniowe, byłem przecież o 6 lat młodszy od Krzyszkowiaka. Były takie okresy, że nawet ze sobą nie rozmawialiśmy. Na Mistrzostwach Europy w Sztokholmie przed finałem na 5km, spytałem Krzyszkowiaka jaką proponuje taktykę. Odpowiedział, że jest zmęczony po „dyszce” więc mam liczyć na siebie. To był argument. Biegł cały czas za mną, a że na końcu był szybszy to wygrał."

Zdzisław Krzyszkowiak

Na tym by się skończyło, gdyby nie rozmowa z redaktorem Tomaszewskim. Krzyszkowiak powiedział wtedy, że gdyby miał większe wsparcie, mógłby pobić rekord Polski. Odpowiedziałem, że gdyby było mocniejsze tempo, a Krzyszkowiak dawał mocne zmiany, rekord zostałby pobity. W hotelu Krzyszkowiak miał do mnie pretensje, że opowiadam bzdury. Nie rozmawialiśmy po tym przez kilka miesięcy.

Edward Stawiarz, świadek życia Zdzisława Krzyszkowiaka

Przed pięcioma laty rozmawiałem na temat Krzyszkowiaka z Edwardem Stawiarzem, który otarł się jeszcze o legendarny świat długodystansowców Wunderteamu. Pan Edward tak wspominał swój pierwszy kontakt z Krzyszkowiakiem po wspólnym treningu:

"Krzyszkowiak nie odzywał się do mnie w ogóle, był małomówny, ale wtedy to już zupełnie nie miał ochoty na żadne rozmowy. Wchodzimy do ośrodka, Krzysiu rzucił czapką o stół i krzyczy do Kępki: „Kończę ze sportem! Żeby taki gówniarz, który półtora roku trenuje, mnie Mistrza Olimpijskiego zarżnął na treningu”

20 lat po zdobyciu złotego medalu olimpijskiego Krzyszkowiak siedział w studio TVP obserwując zmagania Bronisława Malinowskiego na Igrzyskach w Moskwie. Malinowski wspominany przez otoczenie jako introwertyk był jednak charakterologicznie inny od Kusocińskiego i Krzyszkowiaka. Bronek był człowiekiem zupełnie bezkonfliktowym. Mimo oszczędności w wyrażaniu emocji i małomówności (jego brat Maks twierdził – „Bronek uważał, że ten kto dużo mówi, mało robi”) Malinowski miał bardzo „zdrowe i trzeźwe” poczucie humoru.

Bronisław Malinowski

Najlepszym tego świadectwem była jego przyjaźń z Władkiem Komarem. Żeby wytrzymać żarty i niekończącą się skłonność do zabawy Komara trzeba było dysponować niezwykle pogodną naturą. Ludzie do dziś zastanawiają się na jakiej podstawie funkcjonowała nić porozumienia pomiędzy Władkiem, a Malinowskim. Uważano iż przyjaźnili się na zasadzie dopełniania, a to nie do końca prawda. Mimo iż Bronka zewnętrzne postępowanie różniło się o 180 stopni od „komarowego” w duszy był on również bardzo radosnym człowiekiem. Poza tym miał niesłychany dystans w stosunku do własnej osoby, tolerował żarty na swój temat, mimo znikomego ich funkcjonowania w środowisku.

Masę różnych anegdot na temat relacji Komar & Malinowski opowiadał mi najmłodszy z braci Bronka – Piotr, który wielokrotnie woził ich na krajowe mitingi. Z tych opowieści można wywnioskować, że Bronek swą milczącą obecnością dodatkowo potęgował żarty Komara. Tak bywało np. w czasie kontroli drogowej kiedy to Komar z Malinowskim spieszyli się na miting do Bydgoszczy. Komar kpiący sobie z policjanta byłby pewnie ukarany surowo, bo takich kawalarzy raczej się karci. Ale obok siedział śmiertelnie poważny Malinowski, który mimo iż wewnętrznie rozbawiony dezorientował jeszcze bardziej nie rozumiejącego sytuacji policjanta. Władek wzbudził w stróżu prawa poważne wyrzuty sumienia z tytułu utrudniania podróży na zawody. Obyło się bez konsekwencji.

Młodsi bracia Bronisława Malinowskiego, od lewej: Maks i Piotr

Na temat Malinowskiego rozmawiałem z jego krajowymi rywalami Kazimierzem Marandą i Stanisławem Śmitkowskim, opinia była jedna – super kumpel. Michael Karst, brązowy medalista Mistrzostw Europy na 3000m z przeszkodami opowiedział mi historię z Pucharu Europy w 1975 roku. Prowadzący Malinowski na 280m przed metą zwolnił Karstowi pierwszy tor krzycząc „Go Mike! Go!”, kiedy zrównali się razem Bronek klepnął Michaela w ramię jakby chciał powiedzieć „biegnij, dzisiaj Ty jesteś najlepszy”.

Podsumowując krótko charakterologiczny szkic Wielkich Mistrzów:

- Kusociński – nie tolerujący porażek zwycięzca, wyniosły i bezkompromisowy.
- Krzyszkowiak – zadziorny chłopak, z wrodzonym i często niezrozumiałym uporem.
- Malinowski – zrównoważony, realizujący ze spokojem wcześniej obraną koncepcję, bez względu na potknięcia w drodze do celu.

Powyższe szkice są dowodem na to, że nie istnieje żaden zunifikowany model zwycięzcy. Owszem, każdy z nich charakteryzował się olbrzymią walecznością i chęcią zwycięstwa, ale temperamenty, zdolność funkcjonowania w grupie, umiejętność „trawienia” porażek były u każdego różne. Kusociński otaczał się wieloma ludźmi, niekoniecznie bliskimi. Krzyszkowiak był samotnikiem. Malinowski cenił sobie skromne grono bliskich przyjaciół.

Na postawione wcześniej pytanie – co by było gdyby wysłać całą trójkę na zgrupowanie sportowe i umieścić w jednym pokoju odpowiedziałbym krótko: Kusociński z Krzyszkowiakiem „pozabijaliby się” wzajemnie, a Malinowski miałby z tego niezły ubaw, zawstydzając lub denerwując jeszcze bardziej swoich współtowarzyszy spokojem.