M.W. Faktycznie porażka :-) Jak zniosłeś ten pierwszy maraton na drugi dzień?

T.S. Oj bardzo ciężko :-) Musze przyznać, że nie mogłem chodzić. Poszedłem więc na wieś do lekarza. Ten zdziwiony zbadał mnie i mówi, że jestem zdrowy. Ja mu tłumaczę, że przebiegłem maraton i nie mogę chodzić, bo mnie wszystko boli. Pamiętam do dzisiaj: wypisał mi zwolnienie na kilka dni z adnotacją PRZEZIĘBIENIE. A pod spodem była jego pieczątka: FELCZER :-)

M.W. I tak zaczęła się Twoja wielka przygoda z bieganiem. Jak rozumiem do kolejnych maratonów już się porządniej przygotowywałeś? Przebiegłeś ich w końcu przecież do dnia dzisiejszego aż 233.

T.S. Tu Cię zaskoczę, ale nie. Nigdy nie miałem smykałki do treningów. Przez kolejne 3 lata startowałem w 2-3 maratonach rocznie, uważając że krótszych biegów nie ma sensu zaliczać. Zresztą było wtedy raptem kilkanaście biegów w Polsce. Do żadnych z tych maratonów niemal wcale się nie przygotowywałem. Startowałem regularnie w Warszawie, Toruniu, oraz Wrocławiu u Marka Danielaka. Już wtedy Toruń był, jak to wtedy nazywano „sercem polskich maratończyków” więc miałem wielu przyjaciół z którymi jeździłem na zawody. Zaliczyłem wtedy też 2 razy jeszcze Maraton z Sobótki do Wrocławia.

M.W. Ale w końcu zacząłeś jednak trenować. Jak to się stało?

T.S. Pracowałem wtedy w Toruniu w firmie Pacyfic. Miałem też coraz większa wiedzę o bieganiu. Zdobyłem się więc na odwagę i napisałem pewnego dnia podanie do mojego Zarządu z prośbą o sponsoring.

M.W. Udało się? Na początku lat 90-tych sponsoring był przecież prawie nieznany w Polsce…

T.S. Tak, udało się. Pod jednym wszak warunkiem – musiałem podpisać oświadczenie, że moje bieganie nie będzie mi przeszkadzało w pracy, oraz że będę zawsze trenował tylko po pracy i w wolnym czasie :-)

M.W. Więc stałeś się zawodowym biegaczem?

T.S. Nie. To nie miało nic wspólnego z zawodowstwem! Zacząłem biegać razem z innymi biegaczami z Torunia, tak 2 razy w tygodniu. Treningi te wyglądały tak, że biegliśmy razem grupą do jakiegoś punktu i zawracaliśmy. Zawsze jednak zaczynało się wcześniej czy później, zwykle wcześniej, ściganie, wszyscy mi uciekali i zostawałem sam!

Postanowiłem jednak zrobić coś dla firmy, która mnie zasponsorowała. Dostałem wszak od nich prawdziwy dres sportowy, który mam zresztą do dzisiaj. Kupiłem więc białą koszulkę, taką białą, i ręcznie narysowałem na niej logo PACYFIC, pomalowałem na czerwono i w niej biegałem na zawodach :-)

Tadeusz Spychalski w ręcznie malowanej koszulce Pacyfic

M.W. Powiedz mi, bo to bardzo zawsze interesujące, a młodzi biegacze nie pamiętają już tamtych czasów: co 20 lat temu było innego w biegach, czym różniły się tamte czasy od dzisiejszych?

T.S. Wiele się zmieniło, naprawdę dużo. Ale wspomnę może o czymś innym. Pamiętam, że wtedy nie było internetu, i największym skarbem każdego biegacza był taki papierowy Kalendarz Imprez Biegowych. Liczył kilkanaście czarno – białych stron, praktycznie bez reklam. Strzegło się go jak oka w głowie. Gdy pożyczyło się komuś ten kalendarz i nie odzyskało, był to cios na cały sezon! W tamtych czasach dzwoniło się do organizatora, pytało kiedy jest start i jechało przez całą Polskę tylko na podstawie rozmowy telefonicznej. A mimo to nigdy nie spóźnialiśmy się na biegi.

M.W. Coś jeszcze?

T.S. Na pewno zaczęło powstawać w kolejnych latach coraz więcej imprez. Dzięki temu zacząłem biegać już nie dwa, ale trzy, pięć, siedem maratonów w roku.

M.W. W końcu z maratonów trafiłeś do ultramaratonów. Jak to się stało?

T.S. Ah, to wspaniała historia. Na którymś z maratonów w Pucku, wtedy jeszcze rozgrywanym na trasie Hel – Puck, poznałem Mirka Lasotę. To było coś – startowałem w maratonie i potem ludziom pokazywałem na mapie że przebiegłem cały półwysep :-) A więc poznałem tam Mirka, oraz jego wspaniałą żonę Irenę Lasotę, która wtedy debiutowała – to był jej pierwszy bieg, biegła półmaraton.

Po lewej T.Spychalski, pierwszy z prawej Mirek Lasota

Mirek miał już duże doświadczenie w bieganiu i zaczął mi opowiadać, że za granicą biega się jeszcze dłuższe biegi, a w dodatku biega się maratony dzień po dniu. I właśnie wtedy była taka okazja – maraton w Pucku był w sobotę, a na drugi dzień odbywał się po raz pierwszy, w niedzielę, Maraton w Lęborku. Mirek wybierał się na niego bezpośrednio z mety. Tak mnie zafascynował ten pomysł, że postanowiłem pojechać z nim.

Niestety Mirek tego dnia po raz pierwszy złamał w maratonie 3 godziny, i był tak szczęśliwy z tego faktu, że zamiast pojechać do Lęborka postanowić wracać do Poznania. Pojechałem więc do Lęborka sam. Pojechałem, przebiegłem, i strasznie mi się to spodobało!

M.W. I co dalej? Pomyślałeś o tym, żeby pobiec na 100 km?

T.S. Nie. Ale miałem już kontakt telefoniczny do Mirka i Ireny, i oni namówili mnie, by pojechać do Czech, gdzie organizowany jest bieg: 10 maratonów w 10 dni. Zabraliśmy ze sobą jeszcze Jurka Bednarza, i pojechaliśmy…

M.W. Dałeś radę?

Było ciężko :-) Brak doświadczenia i przygotowania. Byli tam zawodnicy z USA, Niemiec, Czech, no i my ekipa z Polski. Czułem się jak reprezentant, to mnie strasznie motywowało. Wystartowało nas około 20 osób. Każdy maraton codziennie odbywał się na innej trasie, między innymi miastami. Nocowaliśmy w szkołach. Na trasę wybiegaliśmy z mapami, bo organizatorzy nie byli w stanie każdego pilnować z osobna. Były lasy, góry, dużo błądzenia.

Każdego ranka połamani zwiedzaliśmy okolice, bunkry, zwalczaliśmy zakwasy. A potem, zwykle koło godziny 14:00 startowaliśmy do kolejnego etapu. Pierwszy kryzys miałem czwartego dnia. Drugi siódmego. Ale pamiętam, że ostatnie trzy maratony to już był miód, już czułem że dobiegnę. Po dziesięciu dniach pamiętam jak staliśmy razem z Mirkiem Lasotą na mecie ostatniego maratonu i płakaliśmy ze szczęścia. Udało się.

IV Morawski Ultramaraton 1995
Od lewej: Jerzy Bendarz, Tadeusz Spychalski, Krzysiek Bartkiewicz

Pamiętam też, że ponieważ wtedy nie było jeszcze komputerów czekaliśmy kilka godzin na wyniki, by móc zabrać je ze sobą do Polski.

M.W. Czy ta 10-dniówka nadal się odbywa?

T.S. Nie wiem. Startowałem w niej 3 razy. Potem organizatorzy zmienili ją na 7-dniówkę, którą ukończyłem kolejne dwa razy. Ale czy odbywa się obecnie trudno powiedzieć.

M.W. Inne Twoje niezwykłe biegi?

T.S. Na pewno bieg na 450 km w Szwecji dookoła jeziora Waren. Przez cały bieg biegłem sam. Uczestników około dziesięciu. Ani razu nie widziałem żadnego z nich. Na mecie myślałem że wygrałem, okazało się jednak że byłem drugi. Nie wiem kiedy i kto mógł mnie wyprzedzić, więc mam pewien żal do organizatora, który był osobą prywatną. Biegło się z batonami i płatkami pod pachą, każdy musiał zadbać o siebie. Pamiętam, że na mecie nie dostałem posiłku, bo organizatorka – żona organizatora – stwierdziła, że jeżeli nie wypowiem bezbłędnie po angielsku „daj mi kolację” to nic nie dostanę. Próbowałem kilka razy i za każdym razem stwierdzała, że źle wymawiam. Zdenerwowałem się i odszedłem. Kolacji nie dostałem… A startowe wynosiło na dzisiejsze pieniądze około 700 złotych.

Nie tylko Lech Wałęsa skakał za młodu przez płoty :-)

M.W. Czas chyba aby zapytać o Spartathlon?

T.S. Cóż, to bieg legenda. Zarówno ze względu na miejsce, jak i dystans. 246 km przebiegnięte na raz to wielkie wyzwanie. Zwłaszcza, że poganiają wyśrubowane limity czasu. Panuje tam zasada, że trzeba biec szybko do 80 km , inaczej nie zmieścisz się w czasie i Cię zdejmą. Na pięć startów dwa razy mi się udało ukończyć.

Bieg zwykle jest w upale. Punkty z wodą są co 3 km, a zwykle po półtora kilometra znowu jest się suchym...

Tadeusz Spychalski na mecie Spartathlonu

M.W. Jesteś także organizatorem bardzo znanego cyklu rozgrywanego w formule grand prix – TopCrossu Torunia. Jak doszło do tego, ze z biegacza zmieniłeś się w organizatora?

T.S. Biegając w barwach Pacyfic zapisałem się do klubu TKKF Rekreacja Toruń. Jeździliśmy razem autobusami na zawody, było fajnie. Podczas jednych z wyborów na Prezesa TKKF zostałem wybrany… Prezesem! Warto zaznaczyć, że do tej pory taki Prezes nie musiał pracować, miał zapewnione utrzymanie itd. Ja byłem niestety pierwszym Prezesem, który pracować już normalnie musiał – czyli nie było już etatu. Pech!

W ramach działalności TKKF-u organizowaliśmy Grand Prix Torunia. Za mojej 5-letniej kadencji zorganizowaliśmy razem z kolegą Frankiem 55 biegów. Po wygaśnięciu kadencji postanowiłem robić własny cykl tak, by uzupełniać imprezy z TKKF-u. Toruń był wtedy potęgą – ewenementem krajowym – mieliśmy 18 imprez w roku!

TopCross Torunia do dzisiaj odbył się już 133 razy.

TopCross Torunia

M.W. Czyli łącznie zorganizowałeś już 183 biegi?

T.S. Nie. Trzeba dodać jeszcze 7 moich prywatnych maratonów :-) Zresztą dobrze o tym wiesz – startowałeś u mnie w 2003 roku na pierwszym w Polsce prywatnym maratonie koleżeńskim. Nawet dobiegłeś.

M.W. Rzeczywiście. Pamiętam nawet tytuł artykułu który napisałem: „32 upierdliwce” – oto link do niego: www.maratonypolskie.pl


M.W. Tadeusz, na sam koniec – co powiesz naszym czytelnikom? Jakaś rada od doświadczonego biegacza?

T.S. Może to nie rada, ale taka przykra dewiza. „Chcesz mieć wrogów, zorganizuj bieg”

M.W. Naprawdę tak ciężko?

T.S. Tak.

M.W. Od kilku lat coraz rzadziej można spotkać Cię na biegach, chociaż Twoją koszulkę zawsze rozpoznaję z daleka. Dlaczego?

T.S. Dużo mniej już startuję. Biegi stały się bardzo drogie. Sumując startowe, dojazd, jedzenie, taki start kosztuje teraz po 200 pln. Niestety to odbywa się kosztem rodziny. Mimo to biegam regularnie 4-5 maratonów rocznie. Zawsze też biegnę w Toruniu – to wszak mój lokalny obowiązek.

M.W. Twoje rekordy życiowe?

T.S. Nigdy nie byłem ścigaczem, i nigdy też nie chciałem nim być. Mimo to żałuję, że nie udało mi się nigdy złamać 3 godzin w maratonie. Najbliżej byłem w Pucku – 3:07. Taki sam wynik osiągnąłem także podczas jednego z maratonów we Wrocławiu. Zapomniałbym – pobiegłem także 9 razy Kaliską Setkę

M.W. Zainteresowania pozabiegowe?

T.S. Mam trzy koty perskie, jeden z nich właśnie się na Ciebie patrzy :-) Przez 7 lat sędziowałem także w Lidze Okręgowej Piłki Nożnej. Sędziowałem łącznie około 350 meczy. Teraz zaś zapał do sportu wszczepiam moim dzieciakom żałując, że nie mają już takiego łatwego startu jak ja, gdy tego typu rzeczy finansowało Państwo.

Tadeusz Spychalski, Toruń 2010

M.W. Tadeusz, dziękuję za rozmowę i tę niezwykłą opowieść. Mam nadzieję, że jeszcze przez wiele lat będziemy Cię widywali na biegach w całym kraju?

T.S. Na pewno. Nie zamierzam odpuścić i będę biegał do końca życia!