Nagrody w maratonie nie należą do najwyższych. Zwycięzca liczyć może zaledwie na trzy tysiące funtów, zaś ostatni nagradzany zawodnik (czternasta lokata) liczyć może na jedynie 100 funtów. Zwycięzcami w roku 2012 zostali Urga Negewo (02:13:41) oraz Alice Chelangat (02:39:02).

Opłata startowa w maratonie wynosi 20 funtów.

W roku 2013 impreza odbędzie się szóstego maja, a organizatorzy spodziewają się dwudziestu tysięcy biegaczy.

Imprezy lekkoatletyczne w Irlandii

Irlandia obok biegów ulicznych była także organizatorem zawodów rangi mistrzostw świata i Europy w biegach przełajowych. Po raz pierwszy przełaje zagościły w tym kraju w 1979 roku w Limerick przy okazji światowego czempionatu. Były to mistrzostwa szczególne dla naszego kraju. To właśnie w tym Irlandzkim mieście, po srebrny medal sięgnął Polak – Bronisław Malinowski. Jest to jak dotąd moment szczególny w historii polskich biegów, ponieważ do dnia dzisiejszego żadnemu z Polaków nie udało się stanąć na podium zawodów tej rangi. Polak musiał uznać wyższość jedynie reprezentanta gospodarzy Johna Treacy’ego.

Na ponowną organizację tego typu zawodów czekano w Irlandii do roku 2002, gdy w Dublinie ponownie rozegrano przełajowe MŚ. Bohaterami tego biegu były gwiazdy lekkoatletyki: Kenenisa Bekele oraz Paula Radcliffe. Etiopczyk wrócił do swego kraju ze złotymi medalami zarówno na dystansie dłuższym jak i krótszym oraz dwoma srebrnymi medalami w rywalizacji drużynowej. Brytyjka wygrała zaś bieg dłuższy z dość znaczną przewagą na kolejnymi rywalkami

Po raz ostatni przełaje zagościły w Irlandii trzy lata temu przy okazji Mistrzostw Europy. W walce o organizację Dublin pokonał m.in. Bydgoszcz, która w przyszłym roku będzie organizatorem zawodów rangi MŚ. Największą gwiazdą tej imprezy był Mo Farah, który musiał się jednak zadowolić tylko srebrnym medalem w rywalizacji seniorów. Pogromcą dwukrotnego złotego medalisty z Londynu był wówczas Hiszpan Alemayehu Bezabeh, który do medalu indywidualnego dołożył złoto w klasyfikacji drużynowej. Wśród Polaków najwyżej sklasyfikowana została juniorka Katarzyna Broniatowska, która była 22.

Irlandia vs Polska

Przeglądając rekordy narodowe Irlandii w biegach średnio i długodystansowych w oczy rzucają się od razu dwa nazwiska: O’Sullivan oraz Cragg. Oboje posiadają w naszym porównaniu aż osiem rekordów, zaś łącznie należy do nich aż czternaście najlepszych osiągnięć. W wyjątkiem rekordu Sonii O’Sullivan na 800m, reszta wyników jest lepsza od rekordów naszego kraju, co jest główną przyczyną ‘’zwycięstwa’’ Irlandii w starciu z Polską aż 11:5.

Polska dominuje tylko na 800m, w biegu przeszkodowym oraz w męskim maratonie, gdzie nasze rekordy są zdecydowanie lepsze niż te irlandzkie. Warto podkreślić, że wiele rekordów Irlandii to bardzo wartościowe rezultaty, znajdujące się w najlepszej setce tabel all-time jak choćby rekordy na 5000m i 10000m Sonii O’Sullivan, które znajdują się w piątej ‘’dziesiątce’’ wyników wszechczasów.

Mężczyźni:

800 m 1:44.82 David Matthews vs 1:43.22 Paweł Czapiewski
1500 m 3:33.5 Ray Flynn vs 3:34.45 Artur Ostrowski
3000 m 7:30.36 Mark Carroll vs 7:42.4 Bronisław Malinowski
3000 m z przeszkodami 8:24.09 Brendan Quinn vs 8:09.11 Bronisław Malinowski
5000 m 13:03.53 Alistair Cragg vs 13:17.69 Bronisław Malinowski
10000 m 27:39.55 Alistair Cragg vs 27:53.61 Jerzy Kowol
Półmaraton 1:00:49 Alistair Cragg vs 1:01:35 Piotr Gładki
Maraton 2:11:23 John Treacy vs2:07:39 Henryk Szost

Kobiety:

800 m 2:00.69 Sonia O"Sullivan vs 1:56,95 Jolanta Januchta
1500 m 3:58.85 Sonia O"Sullivan vs 3:59,22 Lidia Chojecka
3000 m 8:21.64 Sonia O"Sullivanvs 8:31,69 Lidia Chojecka
3000 m z przeszkodami 9:28.29 Roisin McGettigan vs 9:17,15 Wioletta Janowska
5000 m 14:41.02 Sonia O"Sullivanvs 15:04,88 Lidia Chojecka
10000 m 30:47.59 Sonia O"Sullivanvs 31:52,11 Dorota Gruca
Półmaraton 1:08:54 Catherina McKiernan vs 1:10:36 Karolina Jarzyńska
Maraton 2:22:23 Catherina McKiernan vs 2:26:08 Małgorzata Sobańska

Biegowa gwiazda - Sonia O’Sullivan

Najwybitniejsza irlandzka biegaczka ostatnich lat. Urodzona w 1969 roku w Cobh lekkoatletka zdobyła prawie wszystko co sportowiec może osiągnąć – tytuły mistrza świata, mistrza Europy, przełajowej mistrzyni świata, jest także medalistką halowych mistrzostw świata. W jej kolekcji brakuje tak naprawdę jedynie złotego medalu igrzysk olimpijskich, choć w 2000 roku była tego bliska zdobywając w Sydney srebro na dystansie 5000m.

Międzynarodową karierę rozpoczęła na początku na lat 90. W 1991 roku zdobyła swoje pierwsze medale na ważnej imprezie, gdy z Uniwersjady w Sheffield wróciła ze złotym medalem na 1500m oraz srebrnym na dystansie dwukrotnie dłuższym. Na kolejne sukcesy nie czekała zbyt długo. Dwa lata później w Stuttgarcie zdobyła pierwszy medal wśród seniorów – wracając do kraju ze srebrnym medalem mistrzostw świata na dystansie 1500m.

W przeciągu jedenastu lat zdobyła aż trzynaście medali na najważniejszych imprezach w Europie i na świecie. Jest trzykrotną mistrzynią Europy (3000m, 5000m, 10 000m), mistrzynią świata na 5000m oraz dwukrotną złotą medalistką w przełajowym czempionacie. W latach 90. I na początku dwudziestego pierwszego wieku była jedną z najlepszych biegaczek na 5 000m na świecie. Do dnia dzisiejszego jej rekord życiowy na tym dystansie znajduje się w czołówce tabel all-time (14:41.02).

Choć specjalizowała się głównie w zmaganiach na bieżni, to pod koniec zawodowej kariery przeszła na dystanse dużo dłuższe. Startowała na dystansach od 10km aż po maraton i osiągała podobnie jak na stadionie bardzo dobre rezultaty. W 2000 roku w Milanie na dystansie 10km ustanowiła swój rekord życiowy czasem 30:59. Dwa lata później pobiegła poniżej piętnastu minut na 5km w Londynie. Była także bliska złamania granicy 1:10 w półmaratonie w Brukseli (1:10.04). Swój ostatni oficjalny rekord życiowy ustanowiła w 2005 roku podczas Maratonu Londyńskiego. Czas 2:29:01 pozwolił jej na zajęcie wysokiego ósmego miejsca.

O’Sullivan jest świetnym przykładem połączenia zawodowego sportu z rolą matki w rodzinie. W 1999 i 2001 roku urodziła dwie córki, a mimo to była w stanie wrócić do biegania na bardzo wysokim poziomie, nie zaniedbując przy tym własnej rodziny.

Jak dotąd zapisała się trwale w historii lekkoatletyki, ustanawiając w 1994 roku wciąż aktualny rekord świata na 2000m. W Edynburgu Irlandka pobiegła ten dystans w czasie 5:25.36.

Warto również wspomnieć, że w roku 1995 Sonia O’Sullivan otrzymała nagrodę Najlepszej Lekkoatletki Europy, zaś na igrzyskach w Londynie była głównym kierownikiem reprezentacji Irlandii, co jest dowodem na to jak ważną postacią w irlandzkim sporcie jest ta niezwykle utytułowana biegaczka.

Historia igrzysk olimpijskich

Historia irlandzkiej lekkoatletyki na igrzyskach olimpijskich rozpoczyna się osiemdziesiąt osiem lat temu w Paryżu. Od 1924 roku stu siedemdziesięciu siedmiu lekkoatletów z tego kraju zdobyło łącznie sześć medali, z czego trzy to zasługa biegaczy. Pierwszy z nich, od razu złotu zdobył w 1956 w Melbourne Ronnie Delany w biegu na 1500m. Dwudziestojednoletni wówczas Irlandczyk po ataku na ostatniej prostej zwyciężył z czasem 3:41.49, wyprzedzając drugiego na mecie Niemca Klausa Richtzenhaina o ponad pół sekundy.

Na kolejny biegowy medal czekano w Irlandii dwadzieścia osiem lat, aż do IO w Los Angeles. To właśnie w Stanach Zjednoczonych John Treacy stanął na drugim stopniu podium olimpijskiego maratonu. W stawce ponad setki biegaczy nie brakowało biegowych znakomitości. Rob de Castella czy Alberto Salazar byli wówczas najlepszymi maratończykami na świecie wygrywając najbardziej prestiżowe maratony.

Jednak w olimpijskim maratonie nie odegrali pierwszoplanowych ról zajmując odpowiednio piąte (2:11.09) i piętnaste miejsce (2:14.19). Po złoto sięgnął trzydziesto siedmioletni Portugalczyk Carlos Lopes (2:09.21), a o pół minuty za nim linię mety przekroczył John Treacy, zdobywając tym samym kolejny medal dla Irlandii. Nie przyszedł on jednak łatwo, ponieważ do samego końca po piętach deptał mu Brytyjczyk Charlie Spedding, który stracił ostatecznie do Treacego tylko dwie sekundy.

Ostatni medal to oczywiście zasługa Sonii O’Sullivan w biegu na 5000m podczas IO w Sydney. Trzydziestoletnia wtedy Irlandka, wraz z Rumunką Gabrielą Szabo pokonały koalicję kenijsko-etiopską, która musiała się zadowolić brązowym medalem Gete Wami. Po złoto sięgnęła Szabo, z rekordem olimpijskim - 14:40.79. Trzy dziesiąte sekundy za nią dobiegła O’Sullivan, dla której był to największy sukces w sportowej karierze. O ponad sekundę za nią na metę wbiegła Etiopka Wami.

Historia mistrzostw świata

Dwa złota i srebro to dorobek biegowy irlandzkiej lekkoatletyki. Dwa nich to zasługa Sonii O’Sullivan, która w 1993 roku w Stuttgarcie na 1500m musiała uznać wyższość jedynie Chinki Liu Dong. Dwa lata później w Goteborgu nie dała szans rywalkom na 5000m, ustanawiając przy tym nowy rekord mistrzostw - 14:46.47.

Jednak pierwszy medal Irlandia zdobyła dużo wcześniej, bo na pierwszych lekkoatletycznych MŚ w roku 1983 w Helsinkach. Wówczas w biegu na 5000m, podobnie jak O’Sullivan, Eamonn Coghlan sięgnął po złoty medal z wynikiem 13:28:53. Niestety jak dotąd był to ostatni biegowy, męski medal podczas MŚ. Biorąc pod uwagę obecną potęgę afrykańskich biegów, to na kolejny medal w Irlandii będzie trzeba jeszcze trochę poczekać.