2008-08-15
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Maraton numer 2 - Maraton Solidarności 2008 (czytano: 1572 razy)
Nadszedł dzień drugiej próby. Teraz musi pójść lepiej niż w Sztokholmie. Pierwsze koty za płoty. Mam już doświadczenie, więc wiem czego unikać (chyba). Wprawdzie ostatnie tygodnie przed biegiem pozostawiały dużo do życzenia jeśli chodzi o treningi (wakacje :) i mój tryb życia (praca, „grille”, mało snu, długie podróże etc) ale …… damy radę !!!
Cały czas kołatało mi w głowie - tylko zacznij powoli, powoli, powoli ……
Przed startem zacząłem szukać charakterystycznych teamowych koszulek MP.PL. Z zapisów wiedziałem, że mają być Leszek i Suchy, ale wypatrzyłem w klubowej koszulce jeszcze kogoś innego - Zbyszek Maniszewski. Krótka miła rozmowa, obustronne życzenia dobrego biegu i na koniec padła z ust Mani dobra rada - ZACZNIJ POWOLI. (przecież wiem że tak trzeba tylko co to znaczy powoli ?)
Pierwszy strzał - ruszają rolkarze, drugi - wózki, trzeci - ruszamy my. Zacząłem moim zdaniem powolutku (6 min/km). Po kilkuset metrach dogania mnie Leszek
- Jak biegniesz?
- Powoli, na 6 min/km
- To pobiegniemy razem - ja się dziś nie spieszę a najwyżej podgonię po 20 km.
Super - pobiegliśmy razem 21 km w niezłym towarzystwie i buźki nam się nie zamykały (ZDJĘCIE). Trasa biegła „moimi” ulicami przez Gdynię, Sopot i Gdańsk. Rodzina mi kibicowała robiąc fantastyczne zdjęcia, kibice bili brawo, biegło się lekko, czułem się rewelacyjnie a średnia wyszła 5:50 więc wyglądało na to że wszystko gra.
Po połówce zacząłem czuć pierwsze zmęczenie w nogach (przyszło niespodziewanie dość nagle), więc powiedziałem Leszkowi aby biegł „swoje” na 4 godziny a ja podreptam troszkę wolniej.
Niestety na 28 km przyszło najgorsze i stało się znowu to samo co w Sztokholmie. Znowu skurcze łydek i …… Widocznie mój organizm toleruje jednorazowo ok. 30 kilometrów, a 42 bez marszu to na razie mogę sobie „narysować”. Ale skoro nie da się przebiec całości to spróbujemy dokończyć marszobiegiem. Zostało już niedaleko.
Pomny szwedzkich doświadczeń nie piłem już tak dużo i mogłem - co jakiś czas - biec po kilkaset metrów dopóki skurcze nie zaczynały wracać.
Na 33 kilometrze wspomogła mnie na kilka kilometrów podarowana Nospa i tak osiągnąłem metę z rekordem pobitym o 17 minut !!!
Następny krok zrobiony a następna próba w Poznaniu. Teraz trzeba wyciągnąć wnioski skąd te skurcze i co zrobić aby ich uniknąć. Więcej i dłużej trenować? A może siła biegowa? Przed biegiem brałem przez kilka dni magnez, nawadniałem się izotonikami. Może zabrakło większej liczby długich rozbiegań?
A może ktoś mi podpowie? Będę wdzięczny za wszystkie maile.
Blog moga komentować tylko Przyjaciele autora |
