Znalazłam taką małą, ale świecącą wielkim blaskiem perełkę wśród imprez biegowych. Bieg Uliczny o Puchar Wójta Gminy Goworowo odbył się po raz czwarty, dla mnie po raz drugi. I gorrrąco wierzę w to, że nie ostatni!

Do Goworowa trafiłam po raz pierwszy w niespełna dwa miesiące po swoim pierwszym oficjalnym starcie. To był pierwszy raz, kiedy biegłam w temperaturze oscylującej w okolicach 35 stopni w cieniu. 6 lipca 2014 roku przetarłam szlak, który dał mi się we znaki tak, że nie udało mi się go zapomnieć przez kolejne 12 miesięcy :) Za kuluarami wielkich imprez biegowych swoje sportowe skrzydła rozwijają małe miasteczka, do których aż się prosi zajrzeć. Ale uważajcie, bo bardzo prawdopodobne, że chęć pozostania w nich dłużej będzie Was prześladować!



Dotarła do mnie informacja, że od pierwszej edycji bieg szczyci się (nad wyraz!!) piekną pogodą. I to ona właśnie, ta pogoda, stała się dla mnie jednym z nieodłącznych elementów tej imprezy. Wiedząc, że punkty nawadniania będą czekać na biegaczy nie dalej niż co 1000 m, nie obawiałam się osłabienia na trasie. Owszem, upał męczy, sprawia, że myślimy o rezygnacji (o rywalizacji nie wspomnę), jednak mnie mobilizuje on dodatkowo. Nie do zrobienia życiówki, nie do testowania swojej granicy wytrzymałości, ale do potwierdzenia sobie samej, że mogę! Mogę odczuwać euforię nawet w momencie, kiedy słońce pali oddech i ciało zaczyna lepić się od potu w ciągu minuty od startu.

Na linii startu pojawiło się około 135 szalonych biegaczy. Dlaczego szalonych? Jeżeli już o 11 rano temperatura zaczyna przekraczać 30 stopni, to co może dziać się na trasie biegu 0 13.30? 😉 Można liczyć na cud, albo… na kurtyny wodne!







Nie wiem, co się stało z tym rowerem (rowerzystą?!), ale z pewnością nie płakał od nadmiaru wody :)

Bieg w Goworowie jest bezpłatny, co tym bardziej może zachęcić biegaczy do przyjazdu tutaj. Mówię „tym bardziej”, bo chyba nikt nie ma wątpliwości co do atrakcyjności imprezy przy takich zaklinaczach pogody ?!

Trasa nie pozostawia nic do życzenia. Jedna pętla, prowadząca przez okoliczne miejscowości z powrotem do Goworowa jest ciekawa, bo: jest po drodze trochę cienia (serio, serio!), są wspaniali miejscowi kibice, panowie strażacy nie próżnują (leją!), są podbiegi i nawet trochę zbiegów. Nic tylko biegać :)



I nawet na tak kameralnym biegu można spotkać znajome twarze! Pana Adama spotkałam już w Dobrej k. Łodzi. Biega z żoną – chwała im za to! A co więcej, lubi przecierać nowe szlaki, chyba troszkę tak jak ja? 😉 Wszystko wskazuje na to, że jeszcze w lipcu spotkamy się ponownie na zawodach. Re-we-la-cja!



Z Goworowa wyjechałam szczęśliwa. Mogłabym to wyznanie ubrać w bardziej wykwintne słowa, ale nie wiem, czy wytrzymacie tyle słodkości.

Chciałabym jeszcze złożyć serdeczne podziękowania dla organizatorów. Oby tak dalej, a będzie wystarczająco dobrze! Myślę, że pozostali biegacze podzielają moje zdanie – reklamacji brak.



A na koniec składam wielkie podziękowania fotografowi. Moim skromnym zdaniem galeria zdjęć przedstawia się wyśmienicie. Szukajcie a znajdziecie 😉



Do zobaczenia na szlaku. W deszcz też przybędę!

Tekst pochodzi ze strony: przetartyszlak.pl