Najprostszą metodą w niemal każdej dziedzinie życia jest pozbycie się problemu, czyli w tym przypadku wykluczenia 10000m z areny IO. Rozwiązanie go wymaga zręczności i rodzi szereg innych kłopotów jednak w rezultacie może przynieść więcej korzyści. Jeżeli igrzyska komercjalizuje się już do granic możliwości, najprościej byłoby ustanowić premie za wynik. Siła pieniądza jest w stanie zmusić do wzniesienia się na nadzwyczajny poziom nie tylko w sporcie. Tak jak było to w przypadku hydry lernejskiej na miejscu wyeliminowania jednego problemu pojawiają się kolejne. Premie za wynik byłyby precedensem. Posunięcie stosowane w jednej konkurencji zgłosi akces pozostałych, a za nimi pójdą kolejne dyscypliny, których cechą charakterystyczną jest wymierność. W grę znów wchodzą pieniądze.

Poza tym taki system premiowania kłóci się z olimpijską ideą rywalizacji, samej w sobie, wolnej od usztywniania gorsetem wynikowego reżimu. Z drugiej strony żonglerka przesłaniem, które niosą olimpijskie wartości z biegiem czasu zupełnie wypaczyła ich pierwotny sens. Łamanie wytycznych olimpijskiego kodeksu stało się tak oczywiste, że właściwie tylko formuła rozgrywania została od dziesiątków lat w miarę niezmienna.

Zatem czy wyprowadzać dychę na ulicę? Po pierwsze kontrowersyjnym jest tutaj przykładanie tej samej miary do obydwu „dych”. Wyrzucając dziesięć tysięcy metrów ze stadionu otrzymujemy inną konkurencję – 10km. Dystans (prawie) się zgadza. Cała reszta nie. Sprawy tak oczywiste jak nawierzchnia, warunki atmosferyczne, arena rozgrywania składają się na zupełnie inny produkt. W przypadku wprowadzenia do programu olimpijskiego siatkówki plażowej kibic otrzymał zupełnie nowy twór. Piłka siatkowa na piachu zdała egzamin oglądalności, atrakcyjności i poziomu towarzyszących emocji.

A co z lekkoatletyczną dychą? Już nie będzie w centrum, w miejscu gdzie kilkadziesiąt tysięcy kibiców przez około pół godziny skupia się wyłącznie na śledzeniu poczynań uczestników biegu. Jak to się przyjęło w ostatnich latach mówić – biegu na 25 nudnych okrążeń. Czy zawsze tak było? Wystarczy przypomnieć sobie biegi Virena po złoto, zwycięstwo Millsa w Tokio, czy pojedynek Tergata z Gebrselassie żeby dojść do wniosku, że dycha na stadionie może być naprawdę pasjonująca.

Poza tym zrobienie z dychy konkurencji „non stadia” może spowodować jeszcze większe obniżenie poziomu wyników. Czysta statystyka przeważa na korzyść dychy stadionowej. I wcale nie dlatego, że 10000m rozgrywane jest od ponad stu, a 10km w zasadzie od 40 lat. W momencie kiedy obydwie konkurencje zaczęły funkcjonować obok siebie, poziom początkowo nieznacznie, a później wyraźnie przeważał na korzyść dziesięciu kilometrów rozgrywanych na bieżni.

Średnia najlepszych 10 wyników na świecie w sezonach:



Zjawisko wciąż wyższej wartości wyników na stadionie jest w czasach dzisiejszych dość zaskakujące z kilku powodów:

- zdecydowanego uszczuplenia programu mitingów zagranicznych o 10000m w ostatnich latach
- zdecydowanego wzrostu popularności biegów ulicznych na świecie
- wytworzenie się nowej grupy zawodników, specjalizującej się wyłącznie w biegach ulicznych

Zwłaszcza treść ostatniego podpunktu, której występowanie na szeroką skalę obserwujemy dopiero od dekady, powinna być siłą napędową konkurencji rozgrywanych na ulicy. Zastępy zawodników z Kenii i Etiopii masowo pojawiają się na trasach najbardziej prestiżowych imprez świata. Ich sportowe narodziny zaczynają występować już bez żadnego klucza i reguły. Pojawiają się juniorzy, uzyskujący po 3-letnim treningu wyniki na poziomie 2:05 w maratonie, albo przypadkowi, znacznie już starsi biegacze, którzy porzucili uprawianie roli na rzecz sportu przez duże „S” (czyt. Dennis Kimetto). Bywa i tak, że do rangi super gwiazdy urastają pace-makerzy, którzy oprócz wywiązania się ze swojej roli tempo – twórców pobiegli do samej mety, wygrywając imprezę z tymi, którym mieli tylko służyć. Skala „produkcji” doskonałych zawodników przybrała zupełnie niespodziewane rozmiary. Wydawać się może, że pojawianie się wyników na ulicy poniżej 27 minut powinno być codziennością, a jednak do dnia dzisiejszego sztuka „rozbicia” tej bariery udała się zaledwie jednemu zawodnikowi. W 2011 roku aż 16 zawodników zeszło poniżej 27:00.00 w biegu na 10000m. Szesnasty wynik w ulicznym biegu na 10km był gorszy o blisko minutę od tego uzyskanego na bieżni stadionu (26:59 do 27:56).