On:
Chodzi mi o to, że wtedy gdy mamy świadomość własnych braków, może lepiej poświęcić więcej czasu na trening i dojście do odpowiedniej formy, niż od razu po kilku tygodniach przygody z bieganiem „rzucać się” na bicie rekordów, bo koledzy biegowi takie czasy już robią. To moim zdaniem jest nieodpowiedzialne. Nie lepiej małymi krokami dochodzić do coraz wyższych celów? Czy muszę poprawić czas od razu o pół godziny? A jeśli będzie to pół minuty, to już źle? Chora ambicja może przynieść więcej szkody niż pożytku.

Ona:
A po co to aż tak „rozkminiać”? Nie ma co zbyt wiele czasu poświęcać na zastanawianie się nad tym, czy pobiegniesz minutę czy pięć minut lepiej. Jeśli trenujesz z głową, trzymasz się odpowiedniej diety, wyniki same przyjdą. Myślę, że nie trzeba tak bardzo skupiać na tych czasach, pomiarach, stoperach i tętnach. Może warto zafundować sobie czasami takie bieganie, gdzie po prostu dajesz upust swojemu ciału, pozwalając mu biec tyle ile ono chce? Nie mówię tu o truchtaniu od niechcenia, lecz o takim bieganiu, które cię zmęczy ale nie zamęczy.

On:
Co za w gorącej wodzie kąpana kobieta! Czytałem ostatnio różne relacje i rady doświadczonych biegaczy po starcie w jednym z polskich maratonów. Dostało się tam tym, którzy przez pierwszą część dystansu biegli dość szybko, nawet bardzo, a potem ich tempo zdecydowanie spadło. Twierdzono, że źle rozłożyli siły, że ich zamiar pobiegnięcia w takim a takim czasie był nierealny, że zgubił ich brak pokory itd.

W każdym razie dostało się biedakom dość mocno. Opisano też że wielu nie ukończyło zawodów, a byli tacy którzy potrzebowali pomocy obsługi medycznej. W każdym razie konkluzja był taka, że biegli nierozsądnie. Pewnie i racja. Jednak ja trochę staram się zrozumieć, że to właśnie radość z szybkiego pokonywania kilometrów, niosła tych biegaczy jak na skrzydłach. Nie liczyła się rozwaga, roztropność tylko uczucie wolności i lekkości.

Ona:
Szkoda tylko, że ta przerodziła się potem w ociężałość.

On:
I kto tu jest złośliwy?

Ona:
Niby ja? Sama uwielbiam to, gdy nogi aż same niosą, jednak chyba warto pomyśleć, że to jeszcze nie koniec. Pokora przed wyzwaniem to nie tylko uczucie niepokoju, to również szacunek dla własnego organizmu. Na maratonie biegło mi się rewelacyjnie, zwłaszcza na pierwszych 20 kilometrach. Chciało się biec szybciej, jednak cały czas miałam na uwadze, że…

On:
...prawdziwa zabawa zacznie się dopiero pod koniec?

Ona:
Dokładnie tak. Widziałam ludzi, którzy na siódmym kilometrze podskakiwali z radości przybijając „piątki” kibicom i robili sobie zdjęcia. Pomyślałam o nich, że albo są tak świetni i dla nich maraton to pestka, albo nie zdają sobie sprawy co ich czeka np. na 36 kilometrze.

On:
Może po prostu lubią się bawić i cieszyć tym co w danej chwili robią?

Ona:
Możliwe. Może też tak być, że jeszcze nie nauczyli się pokory. Ciekawe, że w większości takie zachowanie dotyczyło mężczyzn.

On:
Daj już spokój! Nierozsądne kobiety też można spotkać na biegach. Mam Ci przypomnieć kilka przykładów z zawodów, w których startowaliśmy?

Ona:
Nie trzeba panie pamiętliwy. Co do maratonu, to ja natomiast biegłam spokojnie, słuchałam własnego oddechu. Starałam się zbyt nie przyspieszać podczas wymijania innych, żeby nie tracić potrzebnej mi później energii. Uśmiechałam się do kibiców, czułam od nich same pozytywne wibracje. I cały czas w głowie jawiła się jedna myśl: pamiętaj o ostatnich kilometrach! Dziś wiem, że właśnie moje jednostajne tempo, stonowany rytm biegu miał duże znaczenie w osiągnięciu tego, co chciałam: czas w maratonie: 3:31. Zwłaszcza, że to dopiero mój drugi maraton!

On:
Już się tak nie chwal. Żartuję :-), oczywiście gratuluję raz jeszcze . Wynik robi wrażenie.

Ona:
Dzięki, ale mam takie przekonanie, które nie opuszcza mnie od pewnego czasu, że gdybym znacznie przyspieszała na początku, pchana emocjami tłumu i dopingiem wspaniałej publiczności to finisz mógłby wyglądać zupełnie inaczej. Czytałam wiele relacji biegaczy amatorów i nie wszystkim niestety udało się dobiec w zakładanym czasie. Pisali, że niestety zaczęli dużo szybciej niż powinni.

On:
Tak kończą się zapędy oparte tylko na ambicjach, bez oceny własnych możliwości. No cóż, bolesne, ale cenne doświadczenie na przyszłość. Teraz to właśnie od każdego, kto został pokonany na królewskim dystansie, zależy czy z takiej lekcji pokory wyciągnie wnioski. Czy warto? Pewnie, że tak. Super jest biec w zawodach, gdy jesteś pewien swoich możliwości, wiesz, że to zrobisz i z dumą pokonujesz kolejne kilometry. Nie starasz się za wszelką cenę wygrać z własnym organizmem, ale komunikujesz się z nim i wspólnie „decydujecie” o podjęciu ryzyka lub zwolnieniu, kiedy trzeba. Po dotarciu na metę jesteś zwycięzcą. Czujesz się jak profesor, a nie uczniak.

Ona:
Znów filozofujesz, ale zgadzam się. Jednak na kolejnych zawodach ta duma może prowadzić do braku rozsądku oraz do traktowania dystansu z nonszalancją. Pewnie, można potraktować start na zasadzie „raz pobiegłem w takim czasie, to i następnym mi się uda”. Jednak stąd to już prosta droga do np. kontuzji, „olewania” treningów i pychy. „Eh, co tam, jeden trening, jeśli nie zrobię długiego wybiegania, czy coś się stanie?

Ostatnio pobiegłem świetnie, to i teraz to zrobię”, „trener to chyba przesadza z tymi interwałami, daruję sobie je dziś”. Jeśli odpuścisz jeden trening, to coraz częściej będzie się to zdarzać. Kiedy zrobisz to po raz kolejny, coraz mniej będziesz mieć wyrzutów sumienia. A stąd łatwo już do zaprzepaszczenia wypracowanej wcześniej z takim mozołem formy.
Pamiętaj, że ta „profesura”, o której pisałeś wcześniej polega na tym, że ją w sobie wytrenowałeś. I cały czas trzeba nad utrzymaniem tego stanu rzeczy pracować.

On:
Wiadomo, grunt to pokora...

Ona:
...i pozytywne podejście.

On:
Ale o tym porozmawiamy następnym razem :-)

Autorzy: Ona - Elżbieta Cieśla, On - Jarosław Cieśla. Biegające małżeństwo z województwa Warmińsko-Mazurskiego, zdobywcy 4 miejsca w oficjalnych I Mistrzostwach Małżeństw w Półmaratonie z 2014 roku w Skarżysku Kamiennej. Prowadzą blog o bieganiu we dwoje: biegajacemalzenstwo.pl