Chłopak na oko jakieś 17 lat, ubrany w same spodenki biegowe panicznie kręci się wokół leżącej postaci, nad którą pochyla się już któryś z zawodników naszego biegu. Przyspieszamy żeby zorientować się co się dzieje. Nie jest dobrze. Na rozdrożu, w pełnym słońcu leży dziewczyna w wieku podobnym do spanikowanego młodzieńca. Ma drgawki, jest rozpalona i traci świadomość. To są ci sami Czesi, którzy przyjechali na trening nartorolkowy. Zebrała się już nas piątka biegaczy, decyzje zapadają błyskawicznie. Zarządza pierwszy, który dotarł do poszkodowanej, okazuje się że jest lekarzem i ma doświadczenie w ratownictwie medycznym.

Objawy wskazują na udar termiczny. W pierwszej kolejności schładzamy jej ciało polewając wodą z camelbagów i schładzamy wewnętrznie podając jej wodę do picia małymi porcjami. Następnie owijamy ją folią NRC i kładziemy w cieniu na chłodnej trawie, nie zaprzestając nawadniania. Jeden z nas od początku akcji stara się skontaktować, ze służbami medycznymi, niestety bezskutecznie. Miejsce w którym byliśmy pozbawione było jakiegokolwiek zasięgu sieci komórkowej. W między czasie wysłaliśmy chłopaka, który jej towarzyszył po pomoc. Po około 10 minutach akcji, Marketa odzyskuje w pełni świadomość nareszcie jest z nią kontakt. Cierpliwie czekamy jeszcze jakieś 20 minut, po których pojawia się bus z trenerem.

Tym razem wszystko zakończyło się pomyślnie, aż strach pomyśleć, gdyby do zdarzenia doszło w bardziej odludnym miejscu. Straciliśmy 30 min., ale jakie to ma znaczenie w obliczu tego co się wydarzyło. Do Masarykowej Chaty zostaje nam około 35 min. drogi. Adrenalina robi swoje, nawet się nie spostrzegamy, jak rozmawiając o całym zajściu, docieramy na punkt. Łyk czeskiego piwa, plus resztki gastronomii ze spustoszonego przez poprzedników punktu muszą nam starczyć na kolejny odcinek. Jamrozowa Polana oddalona jest zaledwie o 12 km.

Upał doskwiera nam strasznie, a zużycie wody rośnie u mnie w niesamowitym tempie. I tylko asfalt, asfalt, asfalt… można by zaśpiewać, aż do granicy z Polską. Gdybym to wiedział wcześniej, trochę inaczej ustawiłbym strategię zmiany butów i w Długopolu zostawiałbym na przepaku szosówki, a tak zmuszony zostałem do asfaltowej męczarni w trailach, ale każde doświadczenie czegoś uczy.

Jamrozowa Polana przywitała nas, arbuzami, bananami i kabanosami. Największą radość sprawił mi jednak widok polowego prysznica, z którego nie omieszkałem skorzystać. Oporządzeni, dobrze nawodnieni i ociekający wodą ruszamy z Beatą do mety w Kudowie, a czas nagli, bo tuż za nami na punkcie pojawiła się kolejna zawodniczka. Okazało się, że Beatka zajmuje 3-cią pozycję w klasyfikacji open kobiet i mocno zaczęło mi to pachnieć rywalizacją. Nie myliłem się, ale o tym przekonaliśmy się dopiero za linią mety.

Przeczucie miałem jednak dobre i zwiększyłem tempo pokonywania ostatniego odcinka. Łatwo nie było, szczególnie mojej nowej koleżance, wyraźnie spłycił się jej oddech, ale nie dawała po sobie poznać oznak narastającego gwałtownie zmęczenia. Poruszaliśmy się początkowo w 4 osobowej grupie, która stopniała do Kudowy zaledwie do naszego podstawowego duetu tnz. Beaty i mnie. Te 18 km, głównie w otwartym terenie przy w pełni grzejącej „żarówce”, dało nam mocno popalić. Wreszcie Kudowa, masa gapiów szczególnie w Parku Zdrojowym, bo kibicami ich nazwać nie sposób, patrzyła na nas jak na małpki w zoo. Ale chyba coś w tym jest, bo to nie jest normalne, aby biegać powyżej 100 km, jednorazowo. Ale czy, ktoś mówił, że my jesteśmy normali?

A czemu się nie myliłem w sprawie rywalizacji, a to dlatego, że zawodniczka, którą widzieliśmy wchodzącą na Jamrozową Polanę przybiegła zaledwie po kilku minutach od momentu osiągnięcia przez nas linii mety. Składam gratulacje Beatce za niesamowity wyczyn i żegnamy się serdecznie, ponieważ czas nagli.
Decyzja zapadła, kontynuuję bieg, jest godzina 18:15, do startu K-B-L’a, który będzie mi deptał po piętach pozostało 1h i 45 minut. A wiec do dzieła. Założenie:przebyć pierwszy odcinek od Kudowy, do schroniska Pasterka, zanim dotrą do niego pierwsi zawodnicy Kabla.

Najpierw góra Parkowa i dalej wspinaczka. Po drodze poznaję Leszka, bardzo spokojnie i rozsądnie podchodzi biegu. Zachować 2 godzinną rezerwę czasową, a to co uda się wypracować na zapas przeznaczyć na wypoczynek. Bardzo spodobała mi się ta strategia. Od tego momentu razem przemierzamy szlak B7S. Powoli zapada zmrok, to już druga nocka, Schronisko Pasterka wita nas w zasadzie o ciemku. Dostajemy wreszcie normalny tnz. ciepły posiłek, zupę warzywną i makaron z sosem pieczarkowym. Po krótkiej wzajemnej konsultacji postanawiamy się zdrzemnąć 20 minut. Wolontariusze udostępniają nam pokój w schronisku, kurcze pomyślałem sobie co za luksus… 20 minut mija jak pstryknięcie palcami, ubieramy znowu buty, plecaki i dalej do boju. Tym razem zdobywamy Szczeliniec. Do przejścia mamy zaledwie 3 km, ale za to jakie.

Trza się solidnie napracować pod górę żółtym szlakiem. Pierwsze 500 m, po wyjściu ze schroniska było tragiczne, dawno nie targały mną takie dreszcze. Na szczęście nie trwało to za długo. Podejście rozgrzało mnie do „czerwoności”. Do bufetu na Szczelińcu, dotarliśmy z potężnym zapasem czasu. Nagle, ktoś znajomy mnie zaczepia, to Justyna. Byłem przekonany, że startuje dopiero jutro w maratonie, a tu taka niespodzianka. Prosi obsługę o wodę do umycia i wtedy spostrzegam, że ma obydwa kolana stłuczone. Potknięcie na drewnianym mostku skończyło się dla niej upadkiem.

Ze Szczelińca wyruszamy razem. Robię za przewodnika po labiryncie, a znam go dosyć dobrze, bo kilka razy już go pokonywałem. Przy okazji poznaję męża Bety, który wystartował razem z Justyną w Kablu. Nie wspominałem jeszcze, że oboje są organizatorami wspaniałej imprezy biegowej o nazwie GWINT utra cross, w której miałem zaszczyt uczestniczyć. Co by nie mówić, przygotowanej perfekcyjnie. Ale to temat na inną opowiastkę. Wychodząc, z labiryntu skalnego, Szczelińca Justyna, proponuje, że pobiegnie z nami. Nie wzięła jednak pod uwagę, że różni nas i to znacznie ilość pokonanej trasy i pomimo całej mojej dobrej chęci, nie będę w stanie sprostać jej tempu. Przekonuje się o tym zresztą błyskawicznie i rozstajemy się, życząc sobie wzajemnie powodzenia. To rozstanie okazało się jednak trochę przedwczesne, bo wspólnie gubimy trasę i dobrą chwilę zajmuje nam jej odnalezienie. Zamieszanie, tym wywołane dotyczyło zresztą, sporej grupy zawodników i w tym wszystkim, zgubiłem swego nowego partnera Leszka. Znowu byłem sam w środku lasu buuuuuu...

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Na zbiegach mocno przyspieszałem, na płaskim i pod górkę uprawiałem intensywny Nordic Walking, aż dopadł mnie kryzys, nie, nie ten fizyczny, ale najgorszy z możliwych psychiczny. Byłem zrezygnowany i senny do granic możliwości, najchętniej położyłbym się w rowie, tylko myśl o obłażącym mnie robactwie odwodziła mnie od tej pokusy. Odcinek ze Szczelińca do Ścinawki Średniej liczył sobie 22 km, jak na ilość "kaemów" już wkręconą na mój licznik, jednorazowe przebycie tego dystansu wydało mi się niemożliwe.

No i nadarzyła się okazja. Stojący samotnie w lesie szałas dla turystów. No to myk do środka. Plecak pod głowę i 20 minut drzemki. Pomogło, choć nie na długo, ale wystarczyło do Ścinawki na której skraju ustawiony był punkt żywieniowy. Tam wolontariusze mieli rozbity namiot, taką małą 2-jkę. Zapytałem czy mogę skorzystać, nie mieli nic przeciwko. Wczołgałem się więc do środka i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki już mnie nie było. Kolejne 20 minut przyjemnego niebytu i znowu delirka na rozruchu uchhhh...

Teraz już do Barda, no nie do końca, najpierw przełęcz Wilcza. Wychodząc, ze Ścinawki powoli nastawał kolejny ranek. Słońce delikatnie zaczęło lizać jasną poświatą niezbyt odległe wzgórza, a ja zapragnąłem Coli, o jak bardzo pragnąłem, ile bym teraz dał, aby znaleźć sklep w którym mógłbym ją kupić. Właśnie wchodziłem do miejscowości Słupiec, tyle że dochodziła 5-ta i realizacja mojej zachcianki, pozostawała raczej w sferze marzeń. Aż tu nagle patrzę na chodniku przy sklepie przekomarza się babka z facetem. On do niej w takie słowa „Po co ty otwierasz tak wcześnie, przecież i tak nikt nie przychodzi kupować o tej porze”, na co ona widząc moją osobę stwierdziła „O popatrz muszę iść bo pan biegacz chce coś kupić”.

Nawet nie miałem siły się uśmiechnąć, kolejna fala zmęczenia powoli zaczęła narastać. Okazało się że dodatkowo mam farta, bo Cola była w promce, praktycznie za połowę ceny. No i jak za połowę, to od razu przy tej ladzie skonsumowałem jej połowę. Nie pomogło. Chęć zawinięcia się w koc termiczny i położenia na miejskim skwerku, była tak przemożna, że ostatkiem sił walczyłem, aby wyjść za miasteczko i na jakiejś łące w spokoju pokimać. Musiałem to zrobić, bo jak ktoś na tym skwerku by mnie znalazł to pewnikiem jako chorego do szpitala by odtransportował. Powoli zaczynała działać Cola.

Znużenie nieco minęło, za to cały czas miałem wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. W pewnym momencie idąc skrajem wyrobiska w oddali widzę górkę, z której wynurza się fantastyczna rzeźba faceta w płaszczu, który bacznie mi się przygląda. Patrzę na tą górkę, pod różnymi kątami, a efekt ten sam. Facet nadal patrzy. Sfiksowałem pomyślałem, co się dzieje. To chyba zmęczenie. Podobne obrazki widywałem już na Blancu. Nie uszedłem może, z 500 m, a za ogrodzeniem jakieś 30 m ode mnie, skacze chorda potężnych psów, ale dziwna rzecz nie słyszę ich szczekania.

Obracam się nie ma ich tam, ponownie się odwracam są. Co u licha, znowu omamy. Zaczynam śnić na jawie. Ścieżka się zwęża, wchodzi do lasu i stwierdzam, że ktoś w debilny sposób zaparkował forda Transita. Podchodzę bliżej to krzaki. Jestem więc już pewien. Wszystko, co wcześniej widziałem to majaki. Stwierdzam, że chyba czas przyspieszyć, może tak pozbędę się tego natręctwa. Bingo podziałało.

Reszta trasy do Wilczej przełęczy odbyła się bez przygód. Do Barda został „żabi skok” 12 km, zrobiłem go koleżeńsko, we trójkę, ale tym razem nie z wyimaginowanymi, lecz rzeczywistymi zawodnikami. Bardo przywitało nas smacznym posiłkiem, bogracz, do tego kawa i kęs Powerbara (ale to już z moich zapasów). Następnie zmiana koszulki, na klubową Maraton Leszno. W końcu na mecie trzeba się zaprezentować. Na nogi szosówki i do przodu. Podejście z Barda drogą krzyżową, (to nie eufemizm) na szczyt Kalwarii Bardzkiej, nawet nie wydał się nam zbyt trudny.

Po drodze spotkaliśmy miejscowego „górala”, który zaoferował, że pokaże skrót do Lądka. Spojrzałem na niego trochę dziwnym wzrokiem i zapytałem jaką miałbym z tego tytułu osiągnąć korzyść? Czy walczyłem o zwycięstwo w tych zawodach? Czy może starłem się udowodnić, tylko i wyłącznie sobie, że potrafię pokonać trasę 240 km. Odpowiedź była jednoznaczna brzydzę się oszustwem. Zbieg z Kalwarii rozdzielił naszą trójkę. Jeden z kolegów mocno narzekał już od dłuższego czasu na kolano, więc poratowałem go tabletką przeciwbólową i pobiegłem swoim tempem, życząc mu powodzenia. W tym czasie drugi z kolegów zdążył się już zniknąć za kolejnym zakrętem, to w końcu zawody J. Dobiegając Przełęczy Kłodzkiej, trapiło mnie jedno pytanie? Czy w szosówkach zdołam zejść bez upadku po stromym 400 m zboczu, bezpośrednio zlokalizowanym przy punkcie żywieniowym. Nie zdołałem, najbardziej ucierpiał łokieć i kolano.

Na szczęście goprowcy, szybko doprowadzili mnie do stanu używalności i po uzupełnieniu zapasów wody oraz prowiantu niezwłocznie ruszyłem w trasę, tym razem już do ostatniej „stacji paśnikowej” przed metą. W między czasie dogoniłem jednego z biegaczy K-B-L’a, Tomka, dla którego był to debiut na tym dystansie. „Zapach” mety, był już niemal wyczuwalny. Ostatni punkt nawadniający, pojawił się błyskawicznie. Razem z Tomkiem, napędzaliśmy się do coraz szybszego biegu, aby skrócić męki upału i wkręconych na licznik kilometrów.

Zgodnie z maksymą Wiesława P.: „im szybciej biegniesz, tym krócej się męczysz”. Przynajmniej tak się nam zdawało, dopóki nie zaczęli nas wyprzedzać zawodnicy Złotego Maratonu. Oni to dopiero za...li. Z jednym przez chwilę, udało nam się nawet porozmawiać. Jak się okazało, kolega po fachu Tomka, oboje fizjoterapeuci. Więc jak podjęli temat, to tylko zostałem biernym słuchaczem. Na 3 km przed metą, maratończyk popędził do przodu, a my z niezmienną „oooogromną” prędkością jak na nasze tamtejsze możliwości, skracaliśmy dystans do mety. Tuż przed nią Tomek wyciągnął kamerkę i nagrał nasz finisz. Oj było to wspaniałe uczucie. No nie nakręcanie filmu, rzecz jasna, takiego parcia na szkło to ja nie mam, tylko sam wbieg na metę. Niesamowity doping, gratulacje naszej ekipy BEZCENNE.

Mariusz na mecie

Tomek i ja

Najważniejsze foto - pamiątki :-D

I tu w zasadzie można by zakończyć, gdyby nie drobny zgrzyt organizatorski. Chcę wziąć prysznic, a tu pan mnie tłumaczy, że basen dla biegaczy, a w szczegółach prysznice są już niedostępne. Jak to? Przecież zmieściłem się w limicie, co więcej, do zamknięcia mety zostało jeszcze ponad 5 godzin. Tłumaczę mu, że od dwóch dni jestem w trasie, a ja nawet z głupiego natrysku nie mogę skorzystać?

Zasłonił się przepisem. Zero ludzkich odruchów. Cóż mi pozostało? Strumień na Stawach Biskupich. Nie było to złe rozwiązanie, bo przynajmniej krioterapię sobie zrobiłem, ale niesmak pozostał. A i jeszcze jedno, o kamizelkę finiszera, też musiałem się wypraszać, choć należała mi się jak psu micha, (jak to Waldek zwykł mawiać) zgodnie z regulaminem. Cóż świat i ludzie nie jest idealny, ale do ideału należy dążyć.

Korzystając z okazji, pragnę podziękować wszystkim dopingującym mi osobom. Wiem, że śledziliście, nasze postępy na facebooku oraz on-line na stronie dfbg.pl. Wasze wsparcie na bieżąco, otrzymywałem w smsach od Ewy. Jesteście wspaniali.

Jeszcze raz WIELKIE DZIĘKI !!!

Dziękuję też, za wspaniałe towarzystwo, na trasie w szczególności Arturowi, Wiesiowi, Beatce (gratuluję jeszcze raz III-ca w open kobiet w Super Trailu), a także Leszkowi i Tomkowi.

Szczególne podziękowania dedykuję mojej żonie Ewie, która cały czas dbała o mnie mentalnie wspierając na trasie smsami.

Z tego miejsca chciałbym, także pogratulować również wszystkim startującym leszczyniakom:

Justynie Grzelak za zajęcie III miejsca w kategorii open kobiet w biegu K-B-L, Łukaszowi Złotkowskiemu, IV miejsca w biegu Super Trail, Mariuszowi (Lokowatemu) Błachowiakowi, 11-lokaty w Biegu 7 Szczytów, Danielowi Grzelakowi 125 pozycji w Złotym Maratonie oraz Waldkowi Binkowskiemu, który pomimo dość poważnej kontuzji, ukończył dystans Super Trail’a, a także Wiesiowi Kamińskiemu, któremu kryzys mocy pozwolił na przebycie jedynie, albo aż odcinek 112 km do Jamrozowej Polany.

Słowa uznania należą się również Adrianowi Kasprzykowi, który dotarł do mety Złotego Maratonu, co prawda po limicie czasowym, ale wynikało to z pomyłki na trasie i nadłożeniu kilku dodatkowych kilometrów oraz Arturowi Olichwerowi, który podjął się próby biegu na tak morderczym dystansie jakim jest 240 km w warunkach górskich.

P.S. Waldku, wiem że gryzie cię ta „porażka”, choć wcale nie uważam, że coś przegrałeś. Wręcz przeciwnie uważam, że wygrałeś zdrowie i możliwość kolejnego startu w tej niesamowitej imprezie. Umiejętność podjęcia dobrej decyzji to wielka sztuka, a ty ją posiadłeś.

Do Waldka i Mariusza: wyjazd z wami panowie to była sama przyjemność, dziękuję serdecznie Waldkowi za bezpieczny transport oraz Mariowi za schronienie.

P. Murawski