Kątem oka widzieliśmy się w przelocie (he, tu dosłownie można rozumieć ten czasownik), lecz przepełniało mnie wewnętrzne skupienie na złapanym rytmie. Pierwszy kilometr prowadził generalnie w dół. Zegarek podsumował go w 3:55, a ja nie czułem najmniejszego zmęczenia. Za chwilę śmignęliśmy przez mostek na Nacynie, co chwila mijając celowo na nas oczekujących, a czasami tylko przypadkowych, zaskoczonych kibiców. W każdym przypadku reakcje były pozytywne, serdeczne. Było w tych spojrzeniach coś co streściłbym w myśli: „Och, chce się im biegać taką grudniową pogodę...”

Ano mi się chciało! Choć 2. i 3. kilometr przebiegały przez Śródmieście, a w tym rybnicki Rynek, z ustawionym ogromnym rozświetlonym kołem, nawet przez chwilę nie oderwałem na bok wzroku skierowanego kilka metrów przed siebie, aby żadna kałuża lub brukowa kostka nie okazał się lodową pułapką. Lecz pogoda sprzyjała, opady śniegu a potem deszczu nie skutkowały oblodzeniem. Rosła powoli moja strata do pejsów na 40:00, ale zegarek nadal donosił o tempie oscylującym wokół 4 minut na kilometr. Czułem wewnętrzne „wow”(!!), na szczęście nieustanne skupienie zagłuszało rosnącą ekscytację, że oto biegnę odważnie jak nigdy dotąd.

Normalnie w takiej chwili czuję również lek, myślę sobie: „Podpaliłeś się, przesadzasz”, lecz tym razem naprawdę byłem spokojny. Te stopniowo coraz bardziej odległe powiewające baloniki pacemakerów upewniały mnie nawet lepiej od zegarka, że postępuje właściwie.

I przesuwałem się w stawce biegu do przodu. Uwielbiam to! Lubi to oczywiście każdy biegacz. Podobnie jak miesiąc wcześniej w Lubinie, zawodnik po zawodniku zostawał za mną. Nawet na ciągnącej się nieco pod górę długiej ulicy Zebrzydowickiej, po której hulał zachodni wiatr, gdy Garmin jedyny raz zameldował mi wolne 4:24, ja do licha wyprzedzałem częściej niż w którymkolwiek innym momencie biegu. Wciąż też odnotowywałem grupy kibiców i wciąż w skupieniu dociskałem się do pościgu za kolejnymi nogami przede mną.

Szybko zaskoczył mnie skręt na północ; teraz po prawej dłoni mieliśmy tereny zielone, po lewej domki jednorodzinne. Nadal zdarzały się wyczekujące nas grupy kibiców, jak pewne starsze małżeństwo, ona w ludowym stroju, on z saksofonem i odpowiednim podkładem muzycznym z głośników auta zaparkowanego przy naszej trasie. Dwieście metrów dalej kolejna grupa mieszkańców puszczała nam jakieś energiczne, rytmiczne disco - nogi wciąż niosły mnie w tempie bliskim 4 minut/km, a ja mówiąc sobie, że „już za nic nie możesz tego odpuścić, spieprzyć!”, trzymałem się wszystkich muzycznych rytmów które niosły się po ulicy Łącznej oraz które tłukły się po cichu w mojej głowie.

To były w każdym razie szybkie rytmy! Na 6. kilometrze ostatni raz w oddali dojrzałem baloniki, wiedziałem że jest dobrze i coraz bliżej do celu.

Przez ośnieżone osiedle Maroko-Nowiny (jakże przypominające moje lubińskie blokowisko Przylesie, na którym się wychowałem) nadal gnałem, stopniowo łapiąc i zostawiając za sobą kolejnych rywali. Pamiętam jak zawzięcie ciąłem, „prostowałem” łuki kolejnych zakrętów, dokładnie tak jak przewidziano to odmierzając atestowe 10 tysięcy metrów.

Jedyny moment znużenia poczułem na podbiegu ul. Broniewskiego, lecz był to już odcinek rozpoznany rano wraz z Agą, początek ostatniego kilometra. Wiedziałem, że za chwilę czeka mnie skręt w prawo, ponownie w oś ulicy Budowlanych, na której czuwa przecież Agnieszka. Może dostrzec moje zmęczenie, ale nie może widzieć słabości.

Ostatni konkurent został za mną z tyłu, a ja rozpędzałem się do finiszu po końcowej prostej, na której, niczym na 10-tce w Kaliszu rozstawiono szeroko barierki za którymi oklaskiwali nas kibice. Gnałem długimi krokami, w ostatniej chwili dostrzegając sekundy przesuwające się na zegarze pomiaru czasu: 41:15, 41:16, 41:17... wpadam na metę! W pobiegowym zmęczeniu daję sobie zawiesić na szyi medal, przybijam też kilka piątek z tymi którzy skończyli bieg chwilę przede mną lub po mnie.

Kolejne minuty minęły już we względnej przytomności umysłu i przy szybko regenerującym się oddechu. Z wdzięcznością daję się poczęstować kubkiem gorącej herbaty z imbirem. Duszkiem wypijam połowę, a drugie pół ostrożnie ale szybko niosę przed sobą w kierunku budynku szkoły - chcę czym prędzej ubrać się i dołączyć do Agi, tkwiącej na fotograficznym posterunku.

Przebieram się całkiem sprawnie (jak dobrze, że na co dzień nie noszę żadnych idiotycznych rurek - dżinsy świetnie przechodzą przez moje stopy odziane wciąż w Asicsy). Jednocześnie zagaduję chłopaka, który również odebrał depozyt. Pytam o wynik, wrażenia. Okazuje się, że kolega jest Hiszpanem. Anselm mieszka „blisko Katowic” (teraz, z listy wyników widzę, że miał na myśli Sosnowiec), przybiegł minutę po mnie. Dla obu nas te rezultaty to życiówki, obaj również na gorąco deklarujemy chęć powrotu tutaj za rok!

O tak! Niech tylko początek zimy będzie łagodny jak teraz, wówczas na górnicze święto wypracuję sobie formę, która znów poniesie mnie lekko przez rybnickie ulice i ronda.

Mój debiut tutaj przyniósł mi wynik 41:17 (pierwsza połówka 20:42, druga 20:35), co oznaczało 62. pozycję na mecie wśród 608. sklasyfikowanych uczestników Barbórki.

Dla mnie początek grudnia nie był tym razem i nie będzie za rok końcem sezonu, a raczej jego szczytowym momentem. Chcielibyśmy więc wrócić na imprezę, która dobrze zapisała się w naszej pamięci. Znów przenocujemy na szerokim małżeńskim łożu, a po biegu posilimy się w śląskiej restauracji. Natomiast spodenki spakuję sobie tydzień wcześniej. Może dla pewności dwie pary - ktoś przecież mógłby zapomnieć.