Biegnę dalej. Około 10 – 12 kilometra spotkałem na trasie koleżankę z klubu, Iwonkę. Będzie raźniej, rozmawiamy, bawimy się, przybijamy piątki. Strach przemija, biegnie się komfortowo. Po 20 kilometrze zostaję sam. Bieg jest przyjemnością, utrzymuję planowane tempo 5:15 min/km, wyprzedzam innych uczestników, uśmiecham się, dopinguję kolegów na mijance. Zbliża się 30 kilometr, nadal czuję się komfortowo. Jeden ze spikerów woła „Dla wielu biegaczy maraton zaczyna się od 30 kilometra”. O co mu chodzi? Przecież jest bardzo dobrze.

Widzę już osoby, które przechodzą w marsz, których łapią skurczę, ale ja lecę dalej. 32 kilometr, chyba spiker miał rację, ale jest jeszcze dobrze. 35 kilometr, nogi palą, opadam z sił, ale trzeba biec. Na zegarku widzę, jak tempo biegu z kilometra na kilometr się zmienia na moją niekorzyść. 37 kilometr, nie mam już sił, ja chcę już skończyć, położyć się na trawie, czemu zapisałem się na ten bieg? Po co ja to robię? Co i komu chcę udowodnić?

Dobiegam do wodopoju, proszę o całą butelkę izotonika i biegnę dalej. Co 200 metrów spoglądam na zegarek. Każde 100 metrów jest dla mnie gorsze niż 5 kilometrów na treningu. Nie mogę się poddać, zostały już tylko 2 kilometry. W oczach mam łzy, ale biegnę dalej pijąc izotonik. Jakby miał mi pomóc. Mijam 42 kilometr. Nie mam już sił. Została końcówka. Wyrzucam pustą butelkę. Przyspieszam, dobiegam do mety. Ukończyłem!

Po policzku spływają mi łzy. Łzy szczęścia. Zrobiłem to! Mam medal! Naprawdę to zrobiłem. 3 godziny 49 minut i 21 sekund, tyle zajęło mi przebiegnięcie 42 kilometrów i 195 metrów. Jako debiutant byłem bardzo zadowolony. Złamanie 4 godzin było moim celem, który osiągnąłem. Spodobały mi się emocje doświadczone na starcie, polubiłem bardzo długie bieganie i… w połowie lutego ukończyłem swój pierwszy ultra na 65 kilometrów. Tamten rok spełnił moje marzenie.

Kto wie, jakby wyglądało teraz moje życie, gdybym nie zapisał się na ten start? Na jakim etapie byłbym teraz? Czy miałbym za sobą już jakieś ultra, a może jeszcze nie przebiegłbym maratonu? Dzięki Warszawie zakochałem się w bieganiu długodystansowym. Bieganie odkryło przede mną nowe karty, których nie miałem w kolekcji. Pokochałem uczucia towarzyszące mi na długich treningach, na długich dystansach! Drodzy biegacze, spełniajcie swoje marzenia, ale nie zapominajcie o odpowiednim przygotowaniu! Nie od razu Rzym zbudowano.

Przed maratonem wypowiadam w głowie słowa lekko przeze mnie zmienione z utworu Libera i Mateusza Ziółko, 7 rzeczy. „Wiem, że o maratonach wiele jest prawd, a jeszcze więcej mitów i kłamstw.” Każdy maraton ma inną historię, a jest ich tak wiele, jak osób, które biegły ten dystans.