Po odebraniu pakietu startowego (jak na maraton na który zapisane było 3000 osób dość skromnego - koperta z numerem startowym i agrafkami) wyruszyliśmy w obowiązkowy objazd jeziora. Loch Ness ma około 40 kilometrów długości i jako jezioro polodowcowe ma kształt rozciągniętej wstęgi. Po obu jego stronach znajduje się wygodna, asfaltowa droga, którą na drugi dzień biegliśmy (start znajduje się na południowym krańcu jeziora, meta - na północnym). Widoki, które oferuje okolica są oszałamiające. Tym bardziej, gdy okraszają je kolory wspomnianej szkockiej jesieni. O wiele ciekawsza jest wschodnia strona jeziora, więc jeżeli ktoś, kiedyś - to polecamy wycieczkę właśnie tą stroną.

Objazd jeziora, głównie ze względu na ciągłe przystanki by nasycić się okolicą, zajął nam pół dnia. W końcu wieczorem trzeba było udać się na odpoczynek. I tutaj powrócimy to opowieści "cenowych". Szkocja nie jest tanim miejscem pod względem noclegów. Cenę 300-400 złotych za nocleg traktowaliśmy okazyjnie, pod Inverness musieliśmy już zapłacić za mały, brzydki pokoik blisko 700 złotych. Wiadomo, że spory w tym udział mieli biegacze którzy wykupili wszystkie noclegi w promieniu kilkunastu kilometrów od mety maratonu. Być może rezerwując wcześniej udałoby się znaleźć coś w rozsądnej cenie, ale na tydzień przed maratonem trzeba było brać co jest. Efekt: nocleg w lesie, choć z widokiem na Loch Ness, w brudnawej klitce hotelu z lat 70-tych. Ze śmierdzącym kibelkiem i prysznicem pod który straszno wejść. A to wszystko niemal w cenie wynajmu auta na cztery dni.

Całe szczęście o 5 rano trzeba było wstać, i uciekać na start - więc długo nie pomieszkaliśmy. Jako że start i meta maratonu są od siebie bardzo oddalone, a drogi na czas biegu pozamykane, organizatorzy transportują biegaczy spod mety na start autokarami. Trzeba było być o 7:00 rano na miejscu, a odjazdy odbywały się pomiędzy 7:30 a 7:45. Górzysta droga na start zajmowała autokarom ponad godzinę, więc przed 9 rano byliśmy na starcie.

Zimno, mgliście i wilgotno. Tak można opisać godzinę oczekiwania na dzikim uroczysku. Wrażenie robiły nie tylko piękne widoki na unoszące się mgły, ale także prawie 2-kilometrowa kolejka do kibelków. Kto nie odrobił pracy domowej, i przyjechał na start lekko odziany, mógł zamarznąć niemal na śmierć.

Samego maratonu opisywać nie będę, wszystko zobaczycie na filmie. Warto jednak go podsumować: dystans się zgadzał :-) Widoki wspaniałe, pierwsze 28 kilometrów praktycznie z górki, choć zdarzały się podbiegi, ale na początku takie podbiegi nie stanowią wyzwania. Piękne wzgórza, piękne łąki, piękne lasy i piękne strumienie. Gorzej robi się pomiędzy 29 a 37 kilometrem. Gdy zwykły maratończyk ma już powoli dość i zaczyna marzyć o mecie odliczając kilometry, to własnie wtedy przyroda postanawia zafundować kilkukilometrowe podbiegi. Niby później znowu z górki, ale jednak. Męczące i można stracić sporo minut.

Gdyby nie to, że przed nami wciąż blisko 200 krajów do zwiedzenia, to bardzo chętnie wróciłbym na Loch Ness Maraton za rok. Ktoś mógłby powiedzieć, że Szkocja nie jest prawdziwym krajem. Cóż, powiedzcie to jakiemuś Szkotowi i wyjdźcie z tego cało :-) A na poważnie: Szkocję potraktowaliśmy jako kolejny zdobyty kraj. Jest ona w unii z Anglią, tworząc razem Zjednoczone Królewstwo, ale dla nas to Szkocja!