Sobota, 5 listopada. Rano wycieczka na Akropol. I tu pierwsza duża, miła niespodzianka. Dzięki pamiątkowej koszulce z półmaratonu 4Energy poznajemy biegaczy z Krakowa. Miesiąc temu zorganizowałem bieg i byłem mile zaskoczony gdy zobaczyłem pamiątkową koszulkę na Akropolu w Atenach. Jak się okazuje jest tu liczna grupa zawodników, którzy jutro będą startować wspólnie z nami. Niedziela, 6 listopada – wreszcie DZIEŃ startu. Wstajemy o godzinie 5.00. Szybkie śniadanie i wychodzimy na autobus. Ponieważ nasz hotel jest idealnie usytuowany – 5 minut spacerem od stadionu, na którym kończy się trasa biegu, przed 6.00 jesteśmy na miejscu. Tu czeka na nas sznur autokarów, do których kierują nas organizatorzy. Wszystko sprawnie zorganizowane, bo przecież organizatorzy muszą przewieźć na linię startu przeszło dwa i pół tysiąca biegaczy. Jedziemy. W autokarze ciche rozmowy prowadzone w kilkunastu językach. Na dworze ciemno. My też rozmawiamy, dzieląc się własnymi uwagami na temat taktyki biegu. Autokar jedzie raz w górę, raz w dół. Po 40 minutach jazdy celu jeszcze nie widać. Cóż, widocznie wiozą nas okrężną drogą nie chcąc pokazywać trudnej trasy.

Z profilu jaki można zobaczyć w materiałach wręczonych przez organizatorów od 20 do 32 kilometra biegnąć będziemy pod górę, a wcześniej, na 15 kilometrze czeka na nas również "ciekawa" górka. Wreszcie autokar się zatrzymuje. Jesteśmy w Marathonie. To tu odbyła się bitwa w 490 roku p.n.e., w trakcie której Ateńczycy pokonali Persów. To stąd biegł Filippides do Aten, by przekazać wiadomość o zwycięstwie. Do startu pozostało półtorej godziny. Jest zimno, bo słońce jeszcze nie wyszło zza gór. Z każdą minutą przybywa biegaczy. Po krótkim spacerze przygotowujemy się powoli do startu. Na ładnym stadionie treningowym przeprowadzamy rozgrzewkę. Temperatura i emocje wzrastają. Na 20 minut przed startem, życząc sobie powodzenia, stajemy za linią startu. Od tego momentu każdy z nas pozostaje sam ze sobą podejmując wyzwanie biegu. Rozpoczyna się ceremonia związana ze startem. Powitanie biegaczy, unosząc prawą rękę składamy przysięgę – taką samą jak pierwsi olimpijczycy przed startem do biegu na 40 kilometrów. Honorowym starterem biegu jest Stefano Baldini – mistrz olimpijski w biegu maratońskim (Ateny 2004). O godzinie 8.30 start. Pogoda wspaniała. Świeci słońce.

Przeszło 2.500 biegaczy chcących zmierzyć się z wyzwaniem pokonania dystansu 42.195 km historycznej trasy pierwszego biegu maratońskiego. Zaczynam jak zawsze dosyć szybko. Dopiero po pierwszych 2 km zwalniam. Tym razem przecież nie chodzi o czas, o wynik. Liczy się coś innego. Chcę się cieszyć biegiem, poczuć spełnienie. Jestem szczęśliwy! Biegnąc rozglądam się po okolicy. Wokół wzgórza porośnięte gajami oliwnymi. Na trasie nie ma zbyt wielu kibiców. Stoją głównie osoby starsze i rodziny z dziećmi. Wiele osób macha gałązkami oliwnymi. Na trzecim kilometrze dostaję gałązkę od małej dziewczynki! Będę z nią biegł do mety. Radość przepełnia serce. Biegnę od czasu do czasu machając kibicom. Podziwiam krajobraz. Na 6 -7 kilometrze kolejna niespodzianka – orkiestra szkolna gra "Odę do radości" – czy może brakować czegoś jeszcze! Trudno opisać tę chwilę. Nie przeszkadza górzysta trasa. Okazuje się, że biegniemy tą samą szeroką, dwujezdniową drogą, którą przywiozły nas autokary. Autobus jechał przeszło 45 minut! Jak długo ja pobiegnę? Robi się coraz cieplej. Zaczyna się pojawiać obawa, czy do trudnej trasy nie dołączy palące słońce i wysoka temperatura. Na szczęście – mimo, że biegniemy na południe, na niebie pojawiają się obłoczki. Od czasu do czasu powiewa chłodny wiatr. Tak już będzie do mety. Pogoda była nam w tym dniu łaskawa, bo temperatura utrzymywała się ok. 17-18.0 C. Punkty odżywcze z wodą i napojem izotonicznym ustawione są co 5 kilometrów. Pomiędzy nimi punkty z wodą i gąbkami.

Organizacja bez zarzutu. Woda podawana jest w butelkach więc nie oblewamy się pijąc. Mijają kolejne kilometry. Trasa w porównaniu z tą z wykresu przygotowanego przez organizatorów okazuje się jeszcze trudniejsza. Nie wszystkie podbiegi były tam zaznaczone. Kilka górek "robi swoje", wiele osób przechodzi do marszu. Ja biegnę równym tempem wyprzedzając wiele osób głównie na podbiegach. 31 kilometr – do mety jeszcze lub tylko 11 kilometrów a przed nami ostatni podbieg. Przebiegamy pod wiaduktem – nad nami autostrada. Wybiegając z tunelu pojawia się 300 metrowy, bardzo stromy podbieg. Już prawie wszyscy idą. Mocno zwalniam, ale ciągle biegnę. Mimo dużego zmęczenia dobiegam do 32 kilometra, a z tamtąd już tylko w dół. Na zbiegu nie da się nadrobić zbyt wiele czasu, trudno jest zmęczonym nogom robić dłuższe kroki. Nie przyspieszam zbytnio, ciągle ciesząc się radością biegu. Jeszcze 8, jeszcze 7, 6 km. Jest już płasko. Biegniemy przez centrum miasta. Wyprzedzam biegacza z Polski. Pozdrawiam i biegnę dalej. 41 kilometr, pojawiają się tłumy kibiców. Przebiegamy obok stadionu, jeszcze tylko nawrót i koniec biegu. Wielki zgiełk i doping.

Mijam grupkę biegaczy z Francji którzy "zbierają" się przed wbiegnięciem na stadion. Przede mną nie ma nikogo. Wbiegając na stadion unoszę w górę, w geście tryumfu rękę z gałązka oliwną. Gest ten spotyka się z olbrzymim aplauzem. I tak już, w ferworze oklasków dobiegam do mety. Zostałem MARATOŃCZYKIEM!!! Jestem szczęśliwy, trochę żałuję, że to już koniec. Medal zawisa na szyi. Odszukuję żonę, która czeka na mecie. Odbieram dyplom. Spoglądam na bieżnię – właśnie kończy bieg Marcin. Krzyczę, dopingując go z radością. Dla Niego to pierwszy bieg maratoński i od razu na TEJ TRASIE! Zaraz za nim wbiega też Darek – wspólnej radości nie ma końca. Robimy sobie pamiątkowe zdjęcia. Pełna euforia. Wszyscy jesteśmy MARATOŃCZYKAMI!!! Odbieramy swoje rzeczy z depozytu i po krótkim odpoczynku na stadionie wracamy do hotelu wymieniając wrażenia z biegu. Życzę każdemu z Was takiej chwili. Uczucia radości, szczęścia, spełnienia Tego na co czeka się latami. Bo warto być cierpliwym.

Maraton w Atenach na pewno nie jest biegiem komercyjnym. Nagrody za zwycięstwo nie są wysokie. Jest wiele maratonów na świecie. Są szybkie, są takie gdzie startuje przeszło 30 tyś. biegaczy, jest bieg najstarszy (rozgrywany corocznie),ale na szczęście trasa z Marathonu do Aten jest jedna. Ze sportowego obowiązku na koniec dodam, że w 23 Athens Classic Maraton zwyciężył Kenijczyk Saina James z czasem 2:16:05. Bieg ukończyło 2561 biegaczy, w tym 23 Polaków. Dwóch maratończyków (Grek i Belg) miało przeszło 75 lat, a o trudności trasy świadczy m.in. fakt, że tylko 3,6% biegaczy osiągnęło rezultat poniżej 3 godzin (93 osoby), a ponad połowa – przeszło 58 % biegaczy było na trasie ponad 4 godziny. Bohdan