W międzyczasie uzupełnienie niedoboru pierwszych węglowodanów przez żel, chwilowe wyrównanie oddechu i wzbijam się w bieg. Magiczna cyfra 25 km przekroczona. Momentami trasa była wręcz wymarzona ze względu na delikatnie podbiegi i delikatne zbiegi. Po chwili czar prysł, kiedy to na ostrym zakręcie w lewo, trzeba było się mierzyć z podejściem, które było bogate w dodatkową porcję korzeni.

Teraz już jednak bliżej do mety. Pokonywanie trasy z innym zawodnikiem wspólnie niwelowało zmęczenie oraz myślenie co i jak. W równym tempie pokonywało się trasę ustępując sobie nawzajem na trasie podczas dużych kałuż i dużych błotnistych punktów, które trzeba było pokonać marszem. Niespodziewanym elementem na trasie okazały się niepokojące bóle w łydkach.

Uzupełnienie magnezu nic nie pomagało, bo ból wzrastał i momentami przechodził w mocne skurcze w łydkach. Momentami musiałem się zatrzymać i rozmasować obolałe miejsca. Po kilku kilometrach bóle powracały, ale znalazłem sposób na skurcze, zwalniając tempo biegu. Po kompletnym ich zaniku, miałem ochotę na lekkie przyśpieszenie, a leśna ścieżka, miękka i częściowo wilgotna, sprzyjała. Na danym mi biec 28km trasy dogoniwszy zawodnika, z którym wcześniej pokonywałem dystans, kolejny raz pokonaliśmy trudy trasy przez chwilową rozmowę. Mocny zbieg po kamieniach, korzeniach i błotnistej chwilami ziemi oraz dodatkowo pokonana tabliczka 30 km trasy dodała wiatru w nogi wiedząc, że do mety pozostało 20 km.

Teraz już wodę i ja uzupełniałem na każdym punkcie żywieniowym mając świadomość bólu jaki przynoszą skurcze. Dały one niestety o sobie znać ponownie podczas mijania 35km, ale tym razem wiedziałem już jak sobie z nimi radzić. Jedynym minusem tego było oczywiście kolejny raz zwolnione tempo. Już wiedziałem, że ten ból będzie przychodził i odchodził do momentu przekroczenia linii mety. Dodatkowe wzmocnienie organizmu w magnez i potas oraz wchłoniony batonik energetyczny okazały się dobrym pomysłem na wykorzystanie większego podejścia. Skurcze powracały i odchodziły, ale jak dotąd nie miałem „przyjemności” pokonywania tego typu bólu podczas biegania po górach. Stawałem się coraz to bardziej doświadczonym biegaczem, może już ultrasem. Łamaliśmy wspólnie z mieszkańcem z Radomia kolejne kilometry.

To jedna tabliczka z kilometrową cyfrą to druga. To kolejny podbieg i zbieg. Chwilami pokonywało się małe podbiegi truchtem a nogi już nie odczuwały zmęczenia. Nawet skurcze już chyba opuściły trasę. Uświadamiało mnie to w przekonaniu, że podbiegi nie są już mi straszne, ale trzeba się z nimi „zaprzyjaźnić”. Pogoda się zmieniła, było słonecznie, może nawet chwilami za ciepło, ale nie było źle. Każdy w miarę prosty odcinek drogi, choć nie był równy, czasem pod górkę, zachęcał do biegu. To jeden zawodnik zostawał w tyle, to jeden wyprzedzał, nic dodać nic ująć, życie ultrasa na trasie.

Ostatnie strome podejście może dwukilometrowe do punktu gdzie organizator z czymś do pisania trzymał w ręku kartkę oraz jego wsparcie - „jeszcze kilometr do kopalni i potem z górki” - okazało się jakby czymś w rodzaju myślenia – to już meta. Punkt kontrolny na 45 km, pożywienie się wodą oraz arbuzami a dodatkowo widok trasy tylko w dół lub po równym terenie poganiał nogi i świadomość żeby biec. Z obolałymi nogami po skurczach i od czasu do czasu wypijaniu wody z jeszcze mojego zapasu na plecach biegłem z tym samym zawodnikiem już bez przerwy do mety. Chwilami jednak kolejny raz skurcze dawały o sobie znać i jednak minimalnie musiałem zwolnić.

Nie było już straszne nic, kamienie już tylko drobne, asfalt już chwilami tylko występujący, jeszcze jeden zakręt w prawo i kilometrowy odcinek jeszcze po lesie. Widok masztu GPS, słyszane głosy i znajomy widok polany uświadamiał, że to meta. Byłem w pełni zadowolony z mojego osiągnięcia jakim jest pierwsze pokonanie 50 km biegiem. Pamiątkowy medal na szyje, podziękowanie zawodnikowi za prawie wspólnie pokonaną trasę i bardzo długo oczekiwane piwko okazało się finiszem tego biegu choć ciepłych napojów już brakło, chociażby herbaty i kawy.

Chwila dla reporterów, którymi była rodzina i odwiedziny w szatni zakończyły kolejny mój ultramaraton. Teraz trzeba było się udać na odpoczynek ze świadomości, że pokonało się dystans dłuższy od dystansu w Szklarskiej w dużo lepszym czasie.