Kilka godzin później siadam w ogródku małej kafejki przy placu Dżemaa el-Fna. Zamawiam typowo marokański posiłek. Zaczynam od zupy hariry, zaraz potem pojawiają się sałatki i tadżin (gulasz). Następnie kelner podaje kuskus, a na końcu owoce i słodycze. Rozkoszując się posiłkiem spoglądam na ten niezwykły plac – bijące serce miasta, ważne miejsce spotkań, jedno z najbardziej niezwykłych miejsc na świecie. Plac to zarazem teatr i restauracja pod gołym niebem rozbrzmiewający krzykami zaklinaczy węży, pieśniarzy, akrobatów i gawędziarzy – zjawisko tak niezwykłe, że UNESCO musiało stworzyć zupełnie nową listę – Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości – którą otwiera marakeski plac.

Centralnym miejscem placu są suki – targowisko. To labirynt zaułków, różnorodność towarów oraz bogactwo barw i zapachów. Gdy słońce tego niezwykłego dnia chyli się ku zachodowi kończę posiłek popijając mocno osłodzoną miętową herbatą. Delektuję się nią w myśl powiedzenia mieszkańców Atlasu Wysokiego: "...gdy pijesz herbatę, słuchaj małych opowieści, pij małymi łykami, by zaznać pełni jej smaku..."