Moja przygoda ze sportem rozpoczęła się dopiero jesienią 2007 r. w kat.M-60 w biegu RUN WARSAW rozgrywanym na dystansie 5 km. Wówczas to, kiedy po przebytym zawale serca w 2002 r. nie miałem prawa marzyć że 06.11.2011 r.będę brał udział w 18 maratonie mego życia.

W roku 2011 po maratonach w Tokyo, Bostonie, Sydney i Venecji przszedł czas na maraton w Seulu, w dalekiej Korei Południowej. Z jednodniowym opóźnieniem wynikającym z nieczynnego lotniska w Warszawie lotem poprzez Frankfurt wylądowałem w Seulu. Półwysep Koreański przewitał mnie temperaturą 20 stopni oraz ciężkim powietrzem. Autobusem w ciągu niespełna godziny dojechałem do hostelu w cenie 20 USD/noc i zaopatrzywszy się w mapę metrem udałem się do biura zawodów mieszczącego się w kompleksie OLIMPIC PARK zbudowanym na olimpiadę w 1988 roku.

W drodze powrotnej po spożyciu w jednej z tysięcy małych restauracyjek pierogów Mandu (wodorosty morskie w cieście smażone w oleju) podawanych z małą ilością zupy (smak rosołu) w cenie 2 USD udałem się do Hostelu.

Po nocnej walce z moskitami rano pojechałem do centrum Seulu, gdzie moim oczom ukazały się w spaniałe budowle dawnych władców - pomnik Króla Sayonga (stworzył alfabet koreański) oraz Admirała Yi Sun shin (zaprojektował statek wojenny użyty w walce przeciw Japończykom) jak i pałac królewski Gyeongbokgung dają poczucie historii kraju.

Mimo zmęczenia w nocy w moich myślach była walka bojaźni przed maratonem. Przecież raptem 2 tygodnie wcześniej walczyłem z dystansem na maratonie w Wenecji, a 6 tygodni wcześniej w Sydney. Ale walka z własną słabością, próbą zwyciężenia samego siebie zwyciężyła. Jeszcze otchłań nocy spowijała miasto kiedy jechałem metrem na linię startu. Mimo deszczu zawodnicy uśmiechnięci, otuleni w nieprzemakalne płaszcze, wystartowali o godz 8:00

Trasa bardzo szybka tylko ta woda pod stopami... Kiedy na 30 km odczuwałem utratę sił ale punkty nawadniania znajdowały sie całe szczęście co 5 km i pomagały walczć z własną słabością. Już widzę kontury stadionu olimpijskiego, które swoim ogromem pokazują wielkość sportu i te przeogromne wyrzeczenia sporto wca amatora. Po bieżni tartanowej wbiegam na metę i jestem szczęśliwy, że oto pomimo mojej choroby było mi dane osiągnąć dobry wynik.

Chociaż nie pobiłem swego rekordu z Bostonu (3.52.44). Zmęczony, ale jakże szczęśliwy powracam do Hostelu aby udać się na dalsze zwiedzanie miasta, gdzie tysiące młodzieży sunących się bezwładnie i przytulonych się do siebie nadają styl Nowego Życia.

Ostatni dzień to dalsza moja próba w komponowania się w tętno życia stolicy kraju. Przeogromny bazar miejski Namdaemun-market, w którym można kupić wszystko i te wspaniałe soczyste owoce, jak i produkty kuchni azjatyckiej. Spożywając ponownie pierogi, Koreańczycy nazywają mnie Friend from Poland.

Wracam do hostelu i rozpoczynam przygotowanie do powrotu do Polski. Wszystko odbyło się tak błyskawicznie. Podróż w nieznane, dotknięcie rąbka historii Korei, nieprzespane noce i ta radość ze zwycięstwa nad własnym sobą. Kiedy jestem na pokładzie samolotu moje myśli są juz przy kolejnym planowanym maratonie - tym razem w Bombayu. To jest mój wielki głódem - biec przez życie na przekór siebie. Biec utrudzony, zmęczony a jakże szczęśliwy.

Czesław Nowakowski