Utrzymaliśmy się z czołową grupą złożoną z kilku Kenijczyków i kilkunastu Etiopczyków dość długo. Gdy czołówka była na 41 kilometrze - zaatakowaliśmy z lewej strony, czego niestety nie ujęły kamery motocyklowe...

Niestety jak to często w sporcie bywa, nie udało się. Nasz atak okazał się przedwczesny, gdyż byliśmy dopiero na 12 kilometrze a finiszująca w niezwykłym tempie czołówka właśnie wbiegała na ostatnią prostą. Mignęli nam tylko przez dosłownie kilka sekund. Trudno, takie sportowe życie. Pomogło im także to, że elitę biegaczy organizatorzy maratonu w Dubaju ze względu na trasę wiodącą trzema pętlami puszczają aż godzinę przed amatorami.

Trochę to smutny widok, gdy kilkunastu zawodowców samotnie pokonuje trasę nie mogąc liczyć na doping podziwiających ich amatorów. A o jakikolwiek inny doping w Dubaju raczej trudno - kibicujących Arabów naliczyłem na całym dystansie maratonu zaledwie czterech. Pewnie w tym czasie wszyscy byli na wyścigach wielbłądów...

Dlatego też nie powinno nikogo dziwić, że na trasie za wszystko odpowiedzialni byli przyjezdni. Punkty odżywcze obsługiwali hindusi i wolontariusze z Japonii, wejść do stref startu także. Na starcie zresztą nie można było liczyć ani na odliczanie, ani na strzał startera, ani jakąkolwiek muzykę czy spikera. Jest godzina 7:00 - możecie sobie biec. A tak w ogóle, to biegać powinniście po pustyni a nie po ulicach Dubaju!