Przed punktem odżywczym, który był zlokalizowany na wspomnianym kilometrze, stwierdziłem, że trochę przyspieszę, żeby bez większych problemów napić się izotoniku i sprawdzę przy okazji, kto tego dnia ma zdecydowanie więcej sił na szybsze tempo. Praktycznie po kilkuset metrach została nas czwórka na prowadzeniu, w tym jeden kolega, którego oddech był tego dnia bardzo ciężki. Postanowiłem podkręcić trochę tempo i po 8 może 9 km biegliśmy już w trójkę. Kolejne kilometry pokonywaliśmy w tempie w okolicy 3:30, dopiero po 12 kilometrze tempo się ustabilizowało w okolicy 3:35-3:40

Cały czas biegliśmy w trójkę, tempo cały czas bardzo równe, a towarzystwo wiatru było bardzo męczące. To był bieg, w którym boczny wiatr przeszkadzał niemiłosiernie. Na 14 kilometrze była nawrotka, na której mogłem zobaczyć jakie są różnice do biegaczy z tyłu. Było dobrze, przewaga nad czwartym dość wyraźna, jednak nie było jeszcze do końca bezpiecznie. Przed 16 kilometrem spotkałem Anię, która biegła w przeciwnym kierunku, która widząc mnie za plecami prowadzącej dwójki bardzo wyraziście zdopingowała do dalszej walki.

Następnie czekał na nas bardzo ostry podbieg na wał, na którym prawie byśmy wyprzedzili rowerzystę, który prowadził nas w czasie biegu. Ledwo co nadążyłem za prowadzącymi, resztkami sił utrzymałem się za nimi. Już mocno zmęczony, dodatkowo bardzo mocny, boczny wiatr nie ułatwiał sprawy, czasami naprawdę ciężko było utrzymać odpowiedni tor ruchu, gdyż wiatr skutecznie spychał w bok. Po zbiegnięciu z wału po 19 kilometrze czekał na nas wymagający podbieg, na którym chciałem się poddać. Już był moment, na którym pierwsza dwójka odeszła na kilka metrów, jednak zacisnąłem zęby i szybko odrobiłem stratę.

Ostatnie 600 metrów było genialne w moim wykonaniu, poczułem się jak prawdziwy zawodowy biegacz, takie chwile zdarzają się niezwykle rzadko i warto dla nich żyć. Na ostatnim odcinku zaczął przyspieszać jeden z rywali, stwierdziłem, że nie mogę dać mu uciec, wyprzedziłem drugiego i bardzo szybko znalazłem się za pierwszym i nie czekając wiele zaatakowałem i wysunąłem się na prowadzenie, którego nie oddałem aż do samego końca.

Spiker, który komentował całe wydarzenie, bardzo żywiołowo przywitał mnie na mecie. Ostatnie 150 metrów przebiegłem w tempie 2:45 min/km, co daje ponad 22 km/h, zaś ostatni kilometr zrobiłem w 3:20. Takiego finiszu jeszcze nie miałem.

Całość zakończyłem w 1:17:05, co jest moją nową życiówką, poprawioną o ponad 1 minutę z Berlina. Potem były wywiady, jedzenie, podium, pierwsza kasa w nagrodę za wygrane zawody i wielki banan na twarzy. Chcę więcej :-)

Bieg zorganizowany wyśmienicie. Od samego początku, aż do samego końca. Dyrektor biegu wraz z kolegą z niezłym poczuciem humoru prowadzili całe zawody. Dobre jedzenie na mecie. A jakie krajobrazy, jakie czyste powietrze. Inni mogą się od Półmaratonu Mietkowskiego uczyć jak organizować bieg. Za rok na pewno wrócę, żeby obronić pierwsze miejsce. Dziwi mnie jedno, czemu tak mało osób przyjechało na to wydarzenie? W biegu wzięło udział ponad 500 osób, limit był 1000, nagłośniony był dobrze wg mnie, skąd więc tak małe zainteresowanie? Przecież na wrocławski półmaraton ludzie byli gotowi się zabić, żeby dostać pakiet, a tu były do samego wolne miejsca. Ludzie, tu naprawdę warto przyjechać! Do zobaczenia za rok!

PS. Jeszcze jedno mnie dziwi, przez cały bieg czekałem na wiatr w plecy i się nie doczekałem.

PS2. Ania poprawiła znowu swoją życiówkę. Jednak jeszcze ma duży zapas i dopiero we Wrocławiu pokaże na co ją stać :-)

Od redakcji: Materiał pochodzi ze strony programistabiega.pl/polmaraton-mietkowski-pierwsze-zwyciestwo/