Trochę zaskoczyła mnie długość kolejek do tojtojów. W efekcie, sygnał startu usłyszałam, kiedy stałam jeszcze w kolejce do WC Chatki ;) Nauczka na przyszłość, przybyć na miejsce biegu z odpowiednim wyprzedzeniem! Na szczęście, kiedy dotarłam do swojej strefy startowej, ta dopiero zaczęła ruszać w kierunku linii startu. Już po biegu okazało się, że różnica czasu brutto i netto wyniosła w moim przypadku 10 min i 10 s.

Po raz pierwszy już sam start wywołał u mnie wzruszenie - o mało się nie rozpłakałam już w momencie przekraczania linii startu. Cóż, mam oczy w mokrym miejscu... Najwyraźniej atmosfera i emocje innych ludzi wokół mnie tak mi się udzieliły... A może po prostu z całą mocą dotarło do mnie co zamierzam za chwilę zrobić i jaką to stanowi odmianę od tego co było jeszcze 10 miesięcy temu? Nie wiem, grunt że się jednak opanowałam i wyruszyłam w swój najdalszy i najdłuższy jak do tej pory bieg.

Początek był naprawdę piękny, aż chciało się biec. Ustaliliśmy z Kubą, że spróbuję powtórzyć taktykę z XXXII Biegu Chomiczówki (15 km) - początek miałam przebyć jak najspokojniej, żeby się "nie zagotować" na pierwszych kilometrach, a potem (jeśli tylko będę czuć że dam radę) od ok. 15 km przyspieszyć. Tuż przed podbiegiem nad Al. Jerozolimskimi wyprzedziła mnie, żeby nie powiedzieć, że zmiotła z trasy;), dość zwarta grupka biegnąca za pacemakerem, nie umiem jednak powiedzieć teraz na jakie tempo biegli, ale na pewno nie na 2:20.

Trochę mnie to zaskoczyło, bo byłam pewna, że na starcie dołączyliśmy się do oczekujących biegaczy niewiele przed ostatnim pacemakerem, biegnącym właśnie na 2:20. Jak się później okazało, nie była to ostatnia wyprzedzająca mnie tego typu grupka... Usunęłam się więc na bok i spokojnie, swoim tempem dotarłam do pierwszego punktu nawadniania na 5 km. Dobiegłam tam po ok. 33 min, chętnie korzystając z wody. Poczułam w żołądku "chlupnięcie" zimnej wody, co wywołało lekki dyskomfort, ale na szczęście tylko przez chwilę. Biegłam więc sobie dalej spokojnie do 7 km, gdzie był nawrót w stronę Centrum.

Kiedy wbiegłam na ul. Puławską poczułam że jest mi jednak zdecydowanie za ciepło. Przebiegłam tak jeszcze jakiś kawałek, aż w którymś momencie uznałam, że po prostu muszę zdjąć z siebie jedną warstwę. Zdecydowałam, że będzie to koszulka z długim rękawem (ta spodnia, żeby nie było za łatwo ;), ale przynajmniej można ją było zawiązać w pasie). Nie przerywając biegu ściągnęłam ją z siebie i od razu poczułam, że to była właściwa decyzja! Dosłownie jakby ktoś zdjął ze mnie parę kilo! ;)

Na 10 km zameldowałam się po 01:07, czyli nieco szybciej niż w czasie mojego pierwszego oficjalnego startu na 10 km w Biegnij Warszawo 2014. Przyznaję jednak, że w trakcie biegu nie spoglądałam zbyt często na zegarek, a jeśli już, to patrzyłam raczej na pokonany dystans, a nie na tempo. Postanowiłam przede wszystkim cieszyć się z tego startu. Na punkcie nawadniania wypiłam najpierw izotonik, a potem jeszcze trochę wody.

Przy ul. Waryńskiego (mniej więcej w połowie trasy) minęłam grupkę studentów walczących ze swoją "połówką", jeśli wiecie co mam na myśli ;) Ten widok wywołał szeroki uśmiech na mojej twarzy. Niestety, jakoś za późno się zreflektowałam i nie mam żadnego własnego zdjęcia :(

Odcinek biegnący Trasą Łazienkowską, między Rondem Jazdy Polskiej a zbiegiem w ul. Solec, wspominam bardzo dobrze. Chyba było wtedy trochę z górki ;) Szczęśliwie minęłam 13 kilometr i zrobiłam kilka fotek zamkniętemu Mostowi Łazienkowskiemu, przez pożar którego trasa biegu musiała niemal w ostatniej chwili ulec zmianie. Nie każdy pewnie zdaje sobie sprawę z tego, że atestowana przez PZLA trasa musi spełniać różne ściśle określone wymogi (np. musi posiadać określoną różnicę wysokości między startem i metą). Tym bardziej chylę czoła przed Organizatorami, że tak szybko udało im się opracować nową trasę. Moim zdaniem bardzo fajną trasę. Z doświadczenia w organizowaniu imprez związanych z częściowym wyłączeniem ruchu w mieście wiem, że załatwianie tego typu spraw wiąże się z solidną porcją papierkowej roboty, a działałam na znacznie mniejszą skalę. Chapeau bas!

Szczęśliwa 13-tka i zamknięty Most Łazienkowski.

Kiedy zbiegłam na Wisłostradę poczułam, że trochę wieje i nie było mi już tak przyjemnie. Minęłam Stadion Narodowy, pod którym pierwotnie miała być meta biegu.

Spotkałam też Babę Jagę, która biegła z czerwonym jabłkiem w ręce (niestety niewidocznym na zdjęciu) i poszukiwała Królewny Śnieżki ;)

Baba Jaga ;)

Niedługo po tym spotkaniu zrównała się ze mną grupa biegnąca na 2:20, a potem był punkt odżywiania na 15 km, na którym złapałam kawałek banana, izotonik i chyba jeszcze wodę, już nawet dokładnie nie pamiętam... Na tym punkcie nieco zamarudziłam i grupka z chorągiewką 2:20 trochę mi odskoczyła. Mój zegarek zarejestrował na 15 km czas 01:42:20.

Kawałek za punktem odżywiania swoje ciemne wnętrze otworzył przede mną tunel na Wisłostradzie. Było w nim trochę rześko, ale właściwie to można było odpocząć od wiatru i nieco się w nim orzeźwić. Postanowiłam, że po wybiegnięciu z tunelu zacznę przyspieszać. W mojej głowie zaświtała myśl, że może uda mi się pobiec poniżej 2 h 20 min i spróbuję dogonić tę grupkę.

Tunel na Wisłostradzie.

Z tunelu, który ciągnie się przez ok. 900 m i jest chyba najdłuższym tunelem drogowym w Polsce, wybiegało się na powierzchnię nieco pod górę. To było w okolicach 16 km. Wtedy poczułam, że moje nogi są jakieś ciężkie. I z zaplanowanego przyspieszania niewiele wyszło. Dopiero kiedy minęłam Stare Miasto udało mi się trochę przyspieszyć. Jednak to nie było już to samo, co w trakcie wspominanego wyżej styczniowego Biegu Chomiczówki, gdzie ostatnie 5 km pokonałam w czasie mojej aktualnej wtedy życiówki na 5 km. Chorągiewka z 2:20 majaczyła mi gdzieś w oddali, ale wciąż była w zasięgu wzroku, co było dla mnie dużą motywacją.

Widok na Stare Miasto.

Na 17 km zagrzewała biegaczy do boju ekipa z Maratonu Łódzkiego, zachęcając do udziału w biegu na królewskim dystansie. Wiem, że pomyślałam sobie, że maraton to jeszcze sobie na mnie trochę poczeka ;) Z tą myślą dotarłam do podbiegu, który o dziwo nie był wcale taki zły. Poczułam tylko że nieco poluzowały mi się sznurówki w lewym bucie i zastanawiałam się czy się nie zatrzymać i ich nie przewiązać. Pomyślałam, że jeśli już, to na wszelki wypadek zrobię to za podbiegiem. Bałam się, że jeśli się zatrzymam na podbiegu, to już nie ruszę, a grupka na 2:20 była coraz bliżej...

Czy kto widział, jak biegnie króliczek ulicą?
Czy to widział kto, czy to widział kto?
(Skaldowie, "Króliczek")

Kiedy wybiegałam na górę wcale nie miałam ochoty się zatrzymywać. Myślałam tylko o tym, że do mety jest już tak blisko. Zaryzykowałam, że buty się jednak całkiem nie odwiążą (kolejny wniosek na przyszłość - lepiej wiązać buty!). 19 kilometr, kolejny punkt nawadniający. Chyba złapałam izotonik, ale sama już nie wiem ;) Mimo kostki brukowej pod stopami, po której na zmęczonych mocno nogach biegło mi się bardzo źle, udało mi się wyprzedzić swojego zajączka (czy też raczej króliczka;))!

W naszym mieście szukali
króliczka ze świcą,
aż dopadli go, aż znaleźli go...
Ho, ho! Ho, ho! Ho, ho!
(Skaldowie, "Króliczek")

Nie wiem kiedy minęłam 20 km. Za to wiem, dobrze słyszałam, że kiedy z Miodowej skręcałam w Krakowskie Przedmieście, tłumy kibiców gorąco wszystkich dopingowały. Jeszcze tylko kawałek prosto Krakowskim i skręt w Ossolińskich, zwężenie... I wiem, bardziej chyba czuję, że gdzieś tu zaraz jest meta! Rozglądam się na boki, bo może gdzieś tu jest mój Brat nr 1, który zawsze biega szybciej ode mnie, może moja Przyjaciółka z Mężem... Ale tak naprawdę to wszystkie twarze mi się ze sobą zlewały. Słyszałam tylko, że ktoś krzyknął coś w rodzaju: "Ania biegniesz!" Nie wiem kto to był, ani co dokładnie krzyczał, ale myślę, że to było naprawdę do mnie! I wreszcie jest! Po 21,0975 km! META, na której już regularnie ryczę... ze szczęścia!:)
Wcisnęłam odruchowo "stop" na zegarku, ale nawet nie sprawdziłam jaki miałam czas!

Czas jest nieważny! Dostaję gratulacje i medal od Wolontariuszki. Idę dalej, do końca nawet nie wiedząc gdzie, bo jednak byłam trochę oszołomiona. Usłyszałam, że jeden ze sponsorów zachęca do pozowania na swojej ściance. Pozować nie pozowałam, ale zostawiłam na ściance swój podpis.

Czas faktycznie nie miał znaczenia :)

I wtedy zadzwonił do mnie Kuba, poszłam się więc przywitać z moim Trenerem:) Dzięki Niemu mam pamiątkowe zdjęcie z tego ważnego dla mnie momentu :)

To ja w mojej koszulce mocy chwilę po przekroczeniu mety :) fot. J. Karasek

Za chwilę skontaktowałam się też z Bratem, który jak się okazało, dobiegł na metę z czasem 02:00:14! On już poszedł odebrać swój depozyt, a mnie czekało jeszcze stanie w dłuuugiej kolejce po jedzenie i upominek od sponsorów biegu w postaci saszetki do biegania. Kiedy stałam w kolejce, przypomniałam sobie o rozciąganiu, więc troszkę się porozciągałam, choć chyba nie najlepiej mi to wyszło;) W tym czasie dotarła do mnie Przyjaciółka z Mężem - moi nieco spóźnieni Kibice na medal ;)

Bardzo dziękuję wszystkim Kibicom - tym osobistym i tym "pożyczonym". Dzięki Wam biegnie się dużo lżej! :)

Zostało jeszcze tylko odebranie swoich rzeczy z depozytu. Przybiłam piątkę z Wolontariuszką, która pogratulowała mi ukończenia biegu, co było bardzo miłe. Bardzo się ucieszyłam, że mogę założyć swoją kurtkę, bo folia rozdawana przez organizatorów przestała już wystarczać, mimo przywróconej do łask koszulkowej warstwy numer 2.

Ania i Chwała!

Przyjaciele odprowadzili nas, mnie i Brata, jeszcze na tramwaj pod Rotundę. Normalnie taki spacer nie byłby dla mnie wyzwaniem, teraz jednak z każdym niemal kolejnym krokiem czułam, że chciałabym jak najszybciej dotrzeć do celu, byle już nie iść;) Na koniec chciałabym jeszcze podziękować Organizatorom i Wolontariuszom - to był naprawdę piękny, dobrze zorganizowany, godny jubileuszu bieg! Lepszego startu na swój debiut nie mogłabym sobie wymarzyć :)

Medal :)

I na koniec mój czas. Nie udało się pobiec poniżej 2:20, ale było blisko. Teraz przynajmniej mam co poprawiać;)