Na samym początku przepraszam, że dopiero teraz o tym piszę, ale jakoś wcześniej nie miałem czasu. Z początku miałem nie brać udziału w tym biegu, gdyż biegam dopiero od niecałego roku, a byłem przeświadczony, iż na dystansie 10 km jest ciężko - tam trzeba biec szybciej niż na dłuższych dystansach typu półmaraton...

W końcu jednak się zdecydowałem, gdyż wcześniej odpuściłem sobie Run Warsaw. Przez 2 miesiące biegałem niemal dzień w dzień oraz robiłem ćwiczenia siłowe, rozciąganie, przebieżki etc. Wreszcie do biegu został mi tydzień, formę miałem dobrą, czas jaki miałem w wakacje udało mi się zbić o kwadrans (latem miałem coś koło godziny, przed biegiem udało mi się zbić do 45 minut). Wszystko byłoby pięknie, a tu masz, złapałem przeziębienie. Musiałem zawiesić treningi i się wykurować, żeby móc wziąć udział w biegu. Na szczęście wyczytałem w książce Pana Jerzego Skarżyńskiego "Bieg Maratoński", iż tygodniowa przerwa w treningu nie jest groźna, jeżeli wcześniej regularnie się ćwiczyło.

Rys.1 - numer 2224 - pierwszy z lewej - to JA - biegacz !

Szczęśliwie udało mi się wyjść z przeziębienia i na 3 dni przed biegiem byłem już zdrowy. Następnego dnia zrobiłem sobie próbę na 10 km takim tempem, jakbym biegł na zawodach i wyszło 45 minut, czyli formy nie straciłem. No i wreszcie nadszedł dzień 11 listopada. Obudziłem się wcześnie rano, o 8 zjadłem słoik bigosu, wypiłem 2 herbaty, potem jeszcze trochę poleniuchowałem w domu, następnie spakowałem rzeczy i poszedłem na linię startu na róg ul. Nowy Świat i Ordynackiej. Zachodzę na miejsce, a tam proszę, tłum, jakiego się nie spodziewałem:)

Odnalazłem szatnię, a raczej autobus, który pełnił jej funkcję, zostawiłem rzeczy i poszedłem zrobić rozgrzewkę. Trochę potruchtałem, porozciągałem się i wyczekiwałem godziny 12, czyli godziny startu. W miarę, jak godzina startu się zbliżała, wokół mnie robiło się coraz gęściej. W końcu mogłem tylko pobiegać w miejscu, jeszcze trochę się porozciągać, cały czas uważając, aby nikogo nie szturchnąć.

Rys.2 - mój medal !!!

I wreszcie, start. Oczywiście, jak to bywa przy tak wielkiej frekwencji, pierwsze 100 metrów to był wolniutki trucht i zatrzymanie, trucht i zatrzymanie, gdyż po prostu zrobił się korek. Pierwsze 2 km, czyli do Pl. Na Rozdrożu musiałem lawirować od krawężnika do krawężnika, aby wyprzedzić innych biegaczy, którzy biegli bardzo gęsto. Potem się trochę rozluźniło. Gdzieś tak do 6 km biegło się dobrze. Potem zaczynało się robić gorzej. Dość szybkie tempo biegu, niska temperatura i katar dały o sobie znać. Ale biegłem dalej. Ostatnie 3 km przebiegłem obok faceta, który biegł nieco szybszym tempem niż ja. Postanowiłem się go trzymać i nie ścigać się z nim. Na to jeszcze będzie pora.

Był już tak może 8, może 9 km, biegliśmy już Al. Wilanowską, kiedy zaczynałem słabnąć... Gość, z którym biegłem, powoli zaczął mi uciekać. Z początku jeszcze go doganiałem, ale byłem coraz słabszy i już jak wbiegliśmy na króciutki odcinek na ul. Wiertniczą już myślałem, że go nie dogonię. Uciekł mi na dobre 30 m.

Rys.3 - i mój dyplom :-)

Wreszcie wbiegamy do Parku Wilanowskiego. Z dala widać linię mety. Myślę sobie: "teraz albo nigdy". Zacząłem biec najszybciej jak mogłem, wyprzedziłem jeszcze kilku biegaczy i gościa, z którym biegłem i ukończyłem bieg z czasem 44:34 i lokatą 359 na 2403. Oczywiście po biegu wszyscy dostaliśmy pamiątkowe medale i dyplomy. Podsumowując, było świetnie, szybka równa atestowana trasa, bez tak charakterystycznych dla naszych dróg dziur w nawierzchni:-). Polecam każdemu, kto chce się sprawdzić na dystansie 10 km, ustalić życiówkę lub zadebiutować na tym dystansie. Są na to idealne warunki. Za rok znów startuję (tylko nie mogę zapomnieć o czapce i rękawiczkach, bo chłodek dał mi się we znaki ;-))