Wydarzenia minionych dni spowodowały ponowne ożywienie dyskusji na temat wspomagania organizmu niedozwolonymi środkami farmaceutycznymi. Spróbuję tutaj przedstawić swój punkt widzenia choć cały tekst należy traktować z „przymrużeniem oka” gdyż wiedzy naukowej będzie tutaj mizerna ilość (lub nawet jej brak); zabraknie też tutaj rozeznania w środowisku biegowym (kto kogo zna i co więcej wie niż „zwykły zjadacz chleba” – patrz biegacz amator).



Od dawna w życiu codziennym dochodzimy do wniosku iż tam gdzie są pieniądze (nieważne w jakiej ilości – poprawniej byłoby użyć sformułowania wartość pieniężna) tam znajdą się chętni by zdobyć je w mniej lub bardziej prosty sposób. Celowo można w tym wyrażeniu się odczuć dozę ośmieszenia innych naiwnych. Często w życiu codziennym dokumentowane są sprawy dotyczące kradzieży bądź wyłudzeń kwot na minimalną wartość (w prawie rozumie się przez to czyn o znikomej wartości społecznej gdy mowa o kwocie pieniężnej, której ściganie z urzędy byłoby droższe niż sama wartość o jaką jest przeprowadzane dochodzenie). Od małego mówiono (i mówi się czasem też w pracy), że jak kraść to miliony. Samo działanie organów ścigania polega mniej więcej na łapaniu złoczyńców, którzy dożą do uzyskania korzyści finansowych na niebagatelną skalę. Kto by się przejmował drobnymi „złoczyńcami”, których sprawy dotyczą raptem kilku złotych niezaksięgowanych wedle obowiązującego prawa?…

Tematem tekstu powinien być sport?. Subiektywnie dozę przeżyć i emocji sportowych nie powinno się łączyć z kwestiami finansowymi ale często przy okazji osiągniętych wyników sportowych stawia się pytanie, A ile on za to dostał?... Dla zwykłego (Kowalskiego – standardowe nazwisko, wszystkich z tym nazwiskiem proszę nie łączyć z powyższym tekstem) pieniądze w sporcie nie budzą żadnego zainteresowania bo (ich nie wygrał, bo w zawodach biegowych liczy się sam udział), tak naprawdę więcej pieniędzy mogło zostać zainwestowanych w sam udział w danym wydarzeniu sportowym niż mogłoby się udać zdobyć za osiągnięty wynik sportowy. Szkoda łączyć pieniądze ze sportem ale dla tego tekstu niniejszym to uczynię (oczywiście bez potrzeby uzmysłowienia iż sportem rządzi pieniądz). Sportem rządzą emocje i walka sportowa „fair play” (tak wiem, złudna moja opinia ale zwykle z transmisji sportowych staram się pamiętać te niewykorzystane sytuacje, walkę do ostatnich minut, a nie to ile za tym poszło pieniędzy typu startowe, gwarantowane środki finansowe za osiągnięty wynik).

Nie będę się spierał z „guru biegowymi” typu Łukasz Panfil (znakomity analityk statystyczny), Krzysztof Bartkiewicz (podróżnik z dobrymi wynikami biegowymi) czy choćby Piotr Bętkowski (znakomity organizator imprez biegowych, w których niestety nie uczestniczę…). Przejdźmy zatem do sedna. Przedmiot – pieniądze w biegach ulicznych (przełajowych – można zastosować i takie sformułowanie choć jednak dywagację należy skonkretyzować na wyścigach asfaltowych). Przymknijcie tu oko na typowy błąd stylistyczny… tekst pisany jest przez typowego amatora, bez wyników sportowych, jedyne co mnie łączy z zawodowcami to fakt iż „własną walką” też staram się osiągnąć wybrane cele (mniej lub bardziej ambitne). Wiemy czego, teraz gdzie (cała Polska tam gdzie organizator przewiduje „gratyfikacje finansowe za osiągnięte miejsce sportowe”). Kogo dotyczy ta kwestia?... tak naprawdę każdego, kto jest w stanie osiągnąć to miejsce w wynikach, które „premiowane” jest wartością pieniężną.

Czemu zawężać krąg zainteresowanych do zawodników z Ukrainy?. Bo tak najłatwiej, niestety nieprawda… Sami Polacy potrafili dać o sobie znać podczas wpadek dopingowych na mniejszych bądź większych imprezach biegowych z mniejszymi bądź większymi nagrodami finansowymi. Chciałoby się powiedzieć iż nas (Polaków) ten problem nie dotyczy, zwróćmy uwagę na Ukraińców czy też Kenijczyków. Otóż DOPING w biegach nie ma NARODOWOŚCI. Każdy może zdobyć do niego dostęp niezależnie jaka flaga narodowościowa przy nim widnieje. Konkluzja, pieniądz niszczy sport… Ale jeszcze nie zabija. Po co harować jak głupi nie będąc pewnym efektu? Przecież można „na skróty” szybciej, łatwiej i efekt (jakby pewniejszy). Patrząc z innej strony, w relacji krótkoterminowej zapewne (tu zostawiam pole do dyskusji) można wiele osiągnąć, w perspektywie długoterminowej jeszcze więcej stracić (zdrowia, i tu pole do rozważań jest nieograniczone). W Polsce imprezy biegowe stały się już tak popularne (pod względem ilości organizowanych biegów) iż to tu to tam organizator chcąc wybić się „ponad przeciętność” gwarantuje nagrody pieniężne (celowo się ze mną nie zgadzajcie bo są imprezy gdzie pieniędzy do wygrania nie ma, a ich poziom i tak jest bardzo wysoki). Tutaj jednak o dopingu się nie mówi gdyż w takich imprezach biegają „sami biegowi znajomi”, a celem nadrzędnym jest się spotkać (często po latach) i wspólnie powalczyć na trasie (sprawdzając czy dobry przyjaciel ma jeszcze tą parę w płucach). Admin portalu Maratony Polskie musi być rozeznany w „turystyce biegowej” gdyż jeździ po kraju wzdłuż i wszerz. A czemu on w tym tekście ?. Ciężko mi znaleźć osobę, która tak dużo podróżuje i niezależnie gdzie jest to widzi znajome twarze, które jeszcze wczoraj były na innym biegu (raptem) 450km dalej niż dziś (niezależnie, w którą stronę świata patrzeć). Jest w stanie zobaczyć znajomych, którym się chciało przyjechać i wziąć udział w biegu).

Skrupulatniejszy obserwator znający czołówkę polskich (i nie tylko) zawodników rozpozna w pierwszej linii na starcie biegaczy, którzy dzień wcześniej walczyli na trasie innego biegu (pomijam przebytą odległość do pokonania z miejsca na miejsce oraz dystans jaki był wcześniej przebiegnięty). Dopiero co zostawił „serce” (na trasie), a tu jak gdyby nigdy nic pełni świeżości znów na starcie biegu. Zawodowiec poukładany (niby taki który pobiegnie 1-2 razy) ale osiągnie taki czas iż będzie pewny wygranej (niezależnie jakiej wysokości finansowej – grunt to takiej żeby uznał iż „zarobił”). Zawodowiec „finansowy” (celowe sformułowanie przez które nie chce nikogo urazić, a jeśli już takie odczucie nastąpi to przepraszam z góry) może pomyśleć wczoraj wygrałem to może zadziała (prawo serii) i na fali pozytywnych odczuć (przecież jest z tego kasa) pobiegnę znów (a nóż, widelec się uda).

Czasem się udaje ale zmęczenia nie oszukasz, organizmu zresztą też. Wykorzystam naiwność (w czysty sport bez dopingu) i „wzmocnię się” (odpowiednio – tak naprawdę tego nie sposób kontrolować). Łyknę „magiczny napój”, wezmę cudowne proszki bądź zaaplikuje sobie dożylnie rewelacyjny preparat (za dużo w tym groteski ale to nie jest tekst typowo naukowy…). Kilka dni później w środowisku biegowym znów ożywi się dyskusja jak to można biegać tak szybko (to akurat pewnie można) i tak często (tu już mniej pewności… gdyby nie znakomity biegacz japoński, który trzaska maratony częściej niż ja chodzę do kina).

Dochodzimy do sedna sprawy, tu były pieniądze (i je zarobił bo wybiegał), kolejny dzień i powtórka z rozrywki (znów finansowy zastrzyk). Póki zdrowie dopisuje i chęci są (traktuję to bardziej jako sposób na zarobek – gdzie pracujesz? Jestem zawodowym biegaczem…). A dlaczego Ukraina?. Powiedzcie mi proszę, że tam nie ma pracy… Jak nie korupcja to polityka, jak nie polityka to działania wojenne i bieda taka iż za pracą trzeba do Polski. A w Polsce taka bieda iż Polacy wieją na Zachód (wybierz sobie kraj). Niestety to mit, każdy jest w czymś dobry, jedni w zawodzie wyuczonym, a drudzy np. w sporcie. Przyjadę, miesiąc pobiegam i wracam do siebie jak (wielki możny Pan) z środkami mogąc przetrwać krótszy bądź dłuższy okres czasu.

Po trochu przemawia w nas zazdrość, wygrał, zarobił to pewnie mógł zrobić to w „prostszy sposób”. Tak naprawdę kto miał stosować doping to będzie to robił (nie szukajmy tu kwestii bo rodzinę trzeba wyżywić – powiedzcie to milionom, którzy w lato zbierają runo leśne by sprzedając je dorobić do skromnej pensji, emerytury bądź by w ogóle coś zarobić). Taka masa Polaków to musi dopiero stosować DOPING… Trywialne to ale nieprawdziwe. Pracują równie jeśli nie bardziej ciężko nie zawodowy biegacz, a i tak nie są pewni zarobku finansowego. Często przeglądam wyniki i na czołowych miejscach widzę (jakby znajome powtarzające się nazwiska), czy mam osądzać ich o doping?. Ani trochu, (niezależny mi na tym), wymienić nazwiska? (też nie bo to nie naukowe podejście tylko tekst na granicy fałszu i groteski). Niech biegają, wzmacniają się (i sprawdzają gdzie mogą być poddani kontroli antydopingowej). Co z tego, że w jednym miejscu tylu biegaczy z za wschodniej granicy, a na drugim ani jednego. Biorą jeden duże samochód i jadę w jedno miejsce zamiast „rozdrabniać się na drobne”. A, że w tym biegu nie ma kontroli (widać potrafią czytać ze zrozumieniem gdzie można wykryć doping, a gdzie nie można).

Drogi Łukaszu, jako doskonale rozeznany w kwestiach wyników sportowych masz większe szanse poddać wątpliwość osiągnięte przez kogoś wyniki sportowe. Ale tylko badania naukowe potwierdzą czy zostały uzyskane w dozwolony sposób. Jesteś najbardziej obiektywny w relacji na forum portalu. Środki są tylko trzeba je wykryć.

Popularny Benek ma rację iż dopóki się czegoś nie udowodni to trzeba brać kogoś za niewinnego (fachowo domniemanie niewinności), problemem jest raczej brak możliwości tego iż nie ma wystarczających środków i działań by to stwierdzić. A łatka oszusta przylega lepiej niż Superglue (pisownia poddana wątpliwość).

Henry poddaje wszystko w teorie spiskowe i na wymiar pieniężny, a tak naprawdę wszędzie wszystko ma swoją cenę (i dla większości z nas „przysłowiowy chleb” jest po prostu za drogi…).

Admin humorystycznie, trzeba mieć dystans do siebie i do osiąganych wyników sportowych. Lepiej cieszyć się sportem niż pieniędzmi, które w nieodłączny sposób się z nimi wiążą.

Krzyśku, masz masę znajomości i rozległą wiedzę w środowisku biegowym ale tak naprawdę wszystko rozmienia się o kwestię domniemania. Ty wiesz, słyszałeś, widziałeś i rozmawiałeś… (choć tak naprawdę trzeba na samym początku każdą rzecz poddać dozie niepewności). Ja nawet sobie nie ufam.

Podsumowując, Kochajmy się jak bracia, a liczmy się jak Żydzi. Doping w sporcie był od dawna, jest i będzie o krok przed organami go ścigającymi. Palącym problemem w Polsce jest „zerowe lub śladowe” działanie władz PZLA w kwestii zwalczania go w sporcie (tak wiem, niski i niepewny budżet, a wydatków niezliczona ilość). Niby zmiana władzy w kraju ale gdy mowa o 500zł na dziecko nie słychać w organach sportowych, spróbujmy powalczyć z nieuczciwością z imprez sportowych (np. biegowych). Powołajmy komisję do zwalczania dopingu z takim budżetem iż prawie każda impreza biegowa byłaby „z dodatkiem osób kontrolujących wybrane parametry fizjologiczne człowieka z czołówki”. Dajmy jej taki budżet (nawet i 10 milionów złotych – jak dla kraju to drobne, jak dla przeciętnego obywatela masa pieniędzy) i niech pokażą ile zrobili kontroli, gdzie byli tak by powiedzieć, że kontrola bardziej drobiazgowa niż na lotnisku i stwierdzić „w Polsce dopingu już nie ma” (wiem, że nierealne ale kto nie spróbuje ten się nie dowie). Amator i tak stwierdzi, ważne że mam z tego frajdę.