9 grudnia 2012 roku o godzinie 4.00 stoję na starcie Honolulu Marathon 2012 wśród blisko 35 tysięcy sportowców. W większości to Japończycy, gdyż głównym sponsorem maratonu są Japońskie Linie Lotnicze. Kilka minut przed startem organizator wita wszystkich uczestników, następnie jak na każdym amerykańskim maratonie następuje odśpiewanie hymnu narodowego i zaraz potem punktualnie o 5.00 podobnie jak na każdym maratonie na świecie strzał startera.

Trasę stanowi jedna pętla. Pierwsze kilometry prowadzą do Downtown – centrum biznesowego, a dalej za nim już w historycznej części miasta przebiegamy obok jedynego pałacu królewskiego w USA – Pałacu Iolani. Naprzeciwko niego wznosi się pomnik króla Kamehamehy Wielkiego. To on pod swoim berłem zjednoczył Hawaje zdobywając po kolei poszczególne wyspy. Trasa biegu nie należy do wymagających. Niewielkie podbiegi, wąsko, co przy dużej ilości uczestników to raczej trucht niż bieg.

Temperatura początkowo w granicach 20*C, po wschodzie słońca w granicach 25*C, lekki orzeźwiający wiaterek. Ciekawostką maratonu w Honolulu jest brak limitu czasu ukończenia maratonu, stąd ogromna rzesza Japończyków w nim uczestnicząca wraz z swoimi… dziećmi. Tak to prawda. Widziałem na własne oczy podążające marszobiegiem do mety kilkuletnie dzieci. Zastanawiałem się nawet czy to nie jakieś Przedszkolne Kółko Biegów Długodystansowych…

Po dwóch godzinach biegu powoli rozjaśnia się. Dzieci zostawiłem z tyłu, co wyraźnie podniosło mnie na duchu. Po obu stronach zaczęły pojawiać się ekskluzywne hotele. To znak, że jesteśmy w dzielnicy o nazwie Waikiki, z najbardziej znaną i piękną plażą o tej samej nazwie. Druga część maratonu prowadzi wzdłuż krateru wygasłego wulkanu z charakterystycznym szczytem zwanym Diamentową Głową (Diamon Head)

Po obu stronach biegu liczni kibice i wolontariusze. Panuje atmosfera święta i zabawy. Na wysokości malowniczej Zatoki Haumana, gdzie można podziwiać cuda podmorskiego świata zawracamy i kierujemy się do mety usytuowanej w Kapiolani Park. Ostatnie metry pokonuję wśród szpaleru wiwatujących kibiców i pięknej hawajskiej muzyki Israela Kamakawiwo’ole. Medal, korale z muszelek i koszulka z napisem „FINISHER” wieńczy dzieło. Maraton kończy blisko 34 tysiące osób. Ostatnia osoba zameldowała się na mecie z czasem ok. 14 godzin...

Chwila wytchnienia na plaży, potem wycieczka do portu, a w zasadzie do bazy Amerykańskiej Marynarki Wojennej – Pearl Harbor. Na bazę 7 grudnia 1941 roku Japończycy dokonali nalotu, a właśnie po tym ataku USA przystąpiło do II Wojny Światowej. Kilkugodzinna obrona tej zatoki jest dla amerykanów tym, czym obrona Westerplatte dla Polaków.

Cieszę się, że dotarłem na Hawaje. Wszędzie panuje duch i atmosfera Aloha. To magiczne słowo przyjaźni i miłości wita, towarzyszy i żegna każdego przybysza i z takim uczuciem wracam z drugiej strony świata do domu. Czy w moim kraju poczuję choć ułamek Aloha? Już wkrótce się okaże...

p.s. Razem ze mną maraton ukończyli:

- Agata Mikołajczyk,
- Mirosław Cydzik,
- Roman Maciaszczyk,
- Mariusz Wira,
- Witold Radke,
- Wojciech Santarek,
- Marian Gołek

Wyjazd zorganizowała i czuwała nad wszystkimi Edyta Bartkowiak (Marathon Travel)