Przygotowano kilka tras biegowych na dystansach od 1 do 42 kilometrów. Na starcie tego najważniejszego i najtrudniejszego biegu stoi blisko 4 tysiące maratończyków. Punktualnie o 7.00 rano, z uwagi na przewidywany upał rozpoczyna się bieg maratoński. Pierwsze kilometry wiodą Sydney Harbour Bridge – jednoprzęsłowym, łukowatym mostem, zwanym potocznie wieszakiem. Dalej trasa wiedzie ulicami i wiaduktami centrum miasta tzw. City.

Trasa nadspodziewanie trudna – z licznymi podbiegami i zbiegami. Do tego stopniowo wzrasta temperatura powietrza w miarę jak Słońce zaczyna górować nad miastem. Chwile ochłody przynosi cień wielkich eukaliptusów jakie mijamy w pięknych parkach. Nie można nie zauważyć charakterystycznej dla miasta wieży widokowej Sydney Tower, z której roztacza się piękny widok na miasto, zatokę i Ocean Spokojny.

Kilometry mijają jeden za drugim. Na każdym zostawiam garść potu, każdy kilometr to jak zawsze walka ze słabością, to wyzwanie dla ducha walki z nią. Ostatnie kilometry wiodą brzegiem zatoki w kierunku najsłynniejszej budowli – Opery w Sydney. Na świecie nie ma takiej drugiej podobnej budowli. Dach w kształcie muszli kryje wiele sal widowiskowych i korytarzy. Wpatrzony w ten cud architektury i budownictwa mijam metę maratonu – maratonu ukończonego na szóstym kontynencie...

Dwa dni później siedzę w samolocie odlatującym do centrum Australii. Po upływie kilku godzin ląduję na małym lotnisku w miejscowości Yulara, 400 km na południe od Alice Springs. Wita mnie rdzawoczerwonego koloru pustynia australijska, temperatura powietrza przekraczająca 30 stopni w cieniu i niezwykły błękit nieba.

Podobno 800 mln lat temu było tu śródlądowe morze, a morskie osady utworzyły zręby najbardziej charakterystycznych elementów krajobrazu. Należą do nich ogromny monolit Uluru, kopuły Kata Tjuta, wielkie głazy Devil’s Rock i majestatyczne Góry MacDonnella. Między tymi formacjami ciągną się rozległe, otwarte przestrzenie, gdzie w pustynnych warunkach usiłują przetrwać resztki tropikalnej roślinności. Są ludzie, którzy mają inną teorię tłumaczącą obecność wielkiego monolitu...

Dawno temu Kuniya - lud "skalnego pytona" mieszkał na pustyni niedaleko Woma - wężowych kompanów i sojuszników. Członkowie plemienia Kuniya byli zawsze niespokojni. Wciąż czegoś szukając, zapuszczali się coraz dalej, na obce tereny. Pewnego dnia dotarli do Uluru - w owym czasie skała jeszcze nie istniała, na jej miejscu rozciągała się bezkresna równina. Miejsce to urzekło tak bardzo lud Kuniya że postanowili zakończyć wędrówkę i osiąść tu na stałe. Wrócili pożegnać się z kompanami Woma. W trakcie pożegnalnej uczty z ludem Woma, plemię Kuniya zaprzysięgło lojalność i przyjaźń dotychczasowym sąsiadom i wyruszyło w drogę do nowego miejsca.

Żyli tam długo w spokoju i szczęściu, ale czar prysnął w dniu, kiedy pojawili się Liru-plemię "jadowitych węży-wojowników" Rozpętała się straszliwa bitwa, która trwała długi czas. Z powodu wstrząsów powstałych w wyniku walki rozstąpiła się ziemia i narodziła się wielka skała, a na skale po dziś dzień widoczne są ślady zaciętej bitwy.

Tak oto powstało Uluru z ogromnej masakry i bólu. Jest symbolem końca świata z "Czasu Snu" i początkiem nowych czasów. To jest koniec formowania świata i od tej pory ma on istnieć w niezmiennej swej postaci. Uluru to święte miejsce wszystkich Aborygenów.

To niesamowite uczucie stąpać po ziemi, na której od blisko 30.000 lat żyją Aborygeni, gdzie nadal praktykują starożytny zwyczaj malowania na skałach, jeden z wielu plemiennych rytuałów. Kiedy zbliża się wieczór siadam na niewielkim wzniesieniu. W oddali święta góra Aborygenów Uluru. W świetle zachodzącego Słońca przybiera czerwony kolor. Barwa czerwona staje się coraz bardziej intensywna, niebo ciemnieje, w końcu pustynię spowija ciemność.

Na niebie pojawiają się gwiazdy. Stają się coraz jaśniejsze. Rozpoznaję gwiazdozbiór nieba południowego Krzyż Południa, nazywany w Australii centralnej Stopą Orła. Siedząc nadsłuchuję dźwięków pustyni. I nie wiem czy słyszę dźwięk ydaki, czy bardziej chciałbym go usłyszeć...

Prawdopodobnie 40, a możliwe że 80 tysięcy lat temu powstał yidaki i jest on najstarszym instrumentem muzycznym świata. Jego powstanie jest owiane tajemnicą i towarzyszy temu wiele mitów. Aborygeni twierdzą że yidaki otrzymali w spadku od Przodków i że jest na Ziemi od początku. Dźwięk yidaki towarzyszył tworzeniu Ziemi, a gdyby Ziemia mogła przemówić to właśnie odezwała by się głosem didgeridoo. Wierzą także, że didgeridoo otwiera drogę do mitycznego Czasu Snu...

Wpatrzony w australijskie niebo, wsłuchany w ciszę pustyni, pragnący usłyszeć choćby jedną nutę aborygeńskiej muzyki nie mam najmniejszej wątpliwości iż:

...Dawno dawno temu, gdy świat jeszcze się formował dobry, łagodny Tjijikurupu chciał zapalić ognisko żeby jemu i jego rodzinie było ciepło. Wówczas było mokro, zimno i ciemno. To czas zanim powstało słońce. Tjijikurupu poszedł zbierać drewno. Gdy już wrócił do jaskini i rozpalił ogień dostrzegł, że jeden konar ma otwór z którego wyszedł termit, który poprosił Tjijikurupu aby ten nie spalił jego rodziny. Dobrotliwy Tjijikurupu popatrzył do środka konara i ujrzał tam całe gniazdo termitów. Zrobiło mu się ich żal, poszedł przed jaskinie i w stronę nieba dmuchną w gałąź. Termity siłą wydmuchu poleciały w niebo, a dźwięk jaki powstał zamienił je w gwiazdy...