Po pewnym czasie odnaleziono przyczynę zjawiska, która w kręgach medycznych znana dzisiaj jest pod nazwą Syndromu Neumanngera. Reakcja organizmu oparta jest na tzw. anersji podskórnej, która objawia się zwiększonym wydzielaniem melaniny przez melanocyty. To właśnie poziom pigmentu - melaniny odpowiada za karnację skóry człowieka. Odkryto, że podawany zawodnikom Bh+simol wchodził w interakcję z melanocytami, ale tylko w jednym szczególnym przypadku - gdy poziom poboru tlenu z organizmu odpowiadał zakresowi tempa poniżej 3:05-3:10 na kilometr, i trwał nieprzerwanie nie krócej niż 2 godziny. Stopień ciemnienia skóry był oczywiście dodatkowo zależny od osobistych cech zawodnika, niemniej bieganie maratonu poniżej granicy 2:10:00 uaktywniało silną produkcję ciemnego pigmentu, i trenujący biegacze stawali się murzynami.

Nie widząc możliwości odwrócenia niespodziewanych efektów ubocznych projekt zdecydowano zamieść pod dywan. Było także oczywistym, że młodzi, niepełnoletni zawodnicy nie mogą wrócić do swoich krajów, więc postanowiono pozbyć się ich w iście socjalistyczny sposób. Jako pierwszych do Kenii wysłano w ramach wymiany studenckiej obu pechowych Bułgarów. W ślad za nimi poszli wkrótce pozostali - w tym także obaj Polacy.

Ivo Stance, który jako pierwszy doświadczył efektów ubocznych działania specyfiku poznał na Uniwersytecie Narodowym w Nairobi żonę i zmienił imię oraz nazwisko na Kipczonge Keino. Mniej szczęścia miał jego kolega, który najpierw został relegowany z uczelni, a następnie popadł w niełaskę u wodza plenienia Kalenji. Jako że znał w miarę język angielski przez kilka lat był tubylczym przewodnikiem wycieczek dla zagranicznych turystów. Ostatecznie zginął raniony przez szarżującego nosorożca podczas jednego z fotograficznych safari, gdy niemiecki turysta założył się z nim, że nie zdąży dobiec do odległego o 100 metrów drzewa w czasie poniżej 10 sekund.

Dziwne były losy piątki Rosjan. Jako naturalizowani Kenijczycy tworzyli zręb tamtejszego nowoczesnego biegania długodystansowego. Anatoly Ochronov już jako Douglas Wakkihuri w 1987 roku został Mistrzem Świata w Maratonie (Rzym, 2:12:40), a rok później zdobył brąz na Igrzyskach w 1988 roku w Seulu (2:10:47). Obecnie mieszka w Tanzanii gdzie prowadzi znany ośrodek wyszukiwania biegowych talentów. Karnel Wasputionowicz, mieszkaniec Leningradu wraz z przyjacielem zamieszkał w Etiopii, i zdarzało się, że obaj ścigali się ze swoimi byłymi rodakami, obecnie Kenijczykami, na wysokopłatnych maratonach na całym świecie. Z różnym skutkiem. Do końca kariery obowiązywała ich jednak niepisana umowa, że o ich prawdziwym pochodzeniu nikt nie może się dowiedzieć. Dzięki temu i Etiopia, i Kenia mogą być dumne ze swych "rodowitych" biegaczy.

Dmitrij Izwiestnyj osiedlił się USA i trenował naturalizowanych tak jak on Jamajczyków. Są dowody na to, że byli to niemieccy sprinterzy, którzy poprzez niemieckie służby bezpieczeństwa Stasi także mieli dostęp do Bh+simolu, i po wystąpieniu efektów ubocznych zostali wydaleni z Niemiec jako amerykańscy szpiedzy. W 1999 roku Dmitrij poddał się operacji wybielenia pigmentu (w tej samej placówce co znany piosenkarz Michael Jackson), wrócił na Ukrainę która zdążyła pod jego nieobecność odzyskać niepodległość, i przez kolejną dekadę trenował ukraińskich długasów, zresztą z sukcesami.

Najtrudniej było nam prześledzić losy Polaków, gdyż ślad po nich urwał się już w 1983 roku. Dopiero poszukiwania terenowe bezpośrednio w Kenii pozwoliły ustalić, że obaj także zmienili nazwiska. Józef Młynarski, pod nazwiskiem Joseph Nzau, już jako reprezentant Kenii zajął na Igrzyskach Olimpijskich w 1984 roku w Los Angeles 7 miejsce z czasem 2:11:28. Gdy zaczął jednak biegać dużo powyżej 2:10:00 jego karnacja zaczęła wracać do stanu wyjściowego, i po latach został usunięty z Kenijskiego Związku Lekkiej Atletyki.

Kariery nie zrobił zaś Dariusz Bauman, który przeszedł załamanie psychiczne. Po dwóch latach spędzonych w bliżej nieokreślonym miejscu Afryki południowej wdał się w płomienny romans z niejaką Suessi Kirui, zwaną też Bezzębną Lu. Przyłapany in-figlanti przez wodza i napiętnowany przez starszyznę plemienną został skazany na przymusowe poślubienie kochanki. Ze związku tego w 1982 roku przyszedł na świat Abel Kirui, który w 2009 roku zdobył Mistrzostwo Świata w Maratonie (Berlin, 2:06:54). W tym samym też roku w Wiedniu pobiegł on maraton w czasie 2:05:04, który do dnia dzisiejszego jest 6 rezultatem na tym dystansie w historii światowej lekkoatletyki.

Abel Kirui, syn polaka - Dariusza Baumana - podczas finiszu na Mistrzostwach Świata w Maratonie (Berlin, 2009)

Po upadku komunizmu w Polsce władze zgodziły się na przywrócenie obywatelstwa obu naszym reprezentantom. Ci jednak po dziesięcioleciu spędzonym w Kenii postanowili pozostać w Afryce. Jedynie syna Dariusza Baumana, Abela Kirui można czasem spotkać w naszym kraju gdy odwiedza mieszkających pod Bydgoszczą dziadków ze strony ojca. Czasem też startuje w zawodach w Polsce, gdyż jak sam mówi uważa ją za swoją druga ojczyznę. Niestety przepisy IAAF nie pozwalają mu startować w barwach Polski, i zapisuje się do biegów jako Kenijczyk, żałując, że nie może z tego powodu liczyć na dotacje i środki treningowe z PZLA.

Rumuńskie "Obiekto 18" skrywa nadal mgła tajemnicy, chociaż o wydarzeniach które tam się rozegrały wiemy coraz więcej. Być może nigdy nie dowiemy się całej prawdy, ale warto pamiętać o tym co miało tam miejsce. Dzięki temu wiemy, że i Polska ma swój poważny wkład w kenijskie sukcesy.

W pewnym sensie to są nasze sukcesy.