2008-07-01
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| długie (czytano: 592 razy)
O rany! Co się dzieje? Ostatnio z wielką niechęcią i ociężałością wychodzę z domu do lasu, aby pobiegać. Na początku wszystko jest nie tak: czuję się ospała, brakuje chyba oddechu, boli mnie kolano, stopa, przeszkadza ramiączko biustonosza, grzywka obija mi się o czoło, włosy latają na boki jak zwariowane, słońce mnie razi, gorąco mi, dupa mi się trzęsie, spodenki za bardzo uciskają uda, chodnik jest za twardy, sznurowadło obija się o buta - jednym słowem: koszmar! Ale skoro już wyszłam, to jakoś staram się może dobiec do lasu, to może chociaż część z tych przeszkadzajek odpadnie (słońce, wiatr, temperatura, nawierzchnia), a tam staję na sekundę i poprawiam sobie język w bucie przesuwając go o 2 mm w prawo. I biegnę dalej. Dopiero po jakiś 30-40 minutach zaczyna się coś ze mną dziać. Zaczynam się czuć dobrze. Wyzwalam się z bólu, niechęci, ociężałości, ospałości. Włącza mi się radość z pompowania powietrza, wibracja z przepływającej w sercu krwi, fantazja z podglądania i podsłuchiwania okolicy, uśmiech z pochłaniania zapachów. I tym sposobem dokładam sobie do zaplanowanego treningu jeszcze parę kilometrów (gdy mam więcej czasu) albo bezwiednie wykonuję BNP (gdy nie mam czasu zbyt dużo). Czy to jest efekt treningów pod długie bieganie? Bez względu na to co to jest wiem, że nie warto rezygnować choć początki są zniechęcające.
Blog moga komentować tylko Przyjaciele autora |
