2013-05-14
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| W zawieszeniu (psyche&soma). (czytano: 411 razy)
PATRZ TAKŻE LINK: http://cogitoo.wrzuta.pl/audio/8vAKSpbluBP/hey_-_list
Od niedzieli jest mi potwornie zimno.
Dzisiaj był ciepły dzień, ludzie w krótkich rękawkach, ja w sweterku, i jeszcze marznę. Momentami telepi± mn± dreszcze.
To nie czkawka po maratonie.
Mam ten objaw od ubiegłego roku, gdy się w ¶rodku sypię. Zaczęło się przy Potencjalnym i zostało już ze mn±.
Mam tak± przykr± przypadło¶ć, że moje ciało jest tak silne, jak moja psycha. I nie ma takiej rzeczy w codzienno¶ci, która by mnie złamała. Wychodziłam już z takich historii, że wystarczyłoby na kilka żyć. Obcy, bez względu na to jak bardzo będzie się starał, nigdy mnie nie zrani.
Ale osoba, któr± nosi się w sercu, przed któr± odkrywa się swoje najsłabsze miejsca, może wręcz zabić.
Zabić chęć do życia, nadzieję na jutro, siłę potrzebn± do przetrwania trudniejszych dni. Zabić u¶miech i ufno¶ć, wiarę. I chociaż będziemy wci±ż egzystować, stajemy się jak zombi- martwi za życia.
Wszystkie moje wcze¶niejsze przygotowania do życiówek brały w łeb przez mężczyzn (facetów?), a dokładniej przez to co się ze mn± działo, gdy nam nie wychodziło. A za każdym razem było gorzej, coraz trudniej jest mi się z tego podnosić. Obiecywałam sobie że już koniec, że nie mam siły na więcej, że już nikomu nie zaufam. Długo się udawało.
Aż w końcu (głupia?) uwierzyłam.
10 dni.
10 dni milczenia.
Chciałabym być obiektywna. Naprawdę nie wiem co o tym wszystkim my¶leć. Trwam w zawieszeniu. Nawet nie wiem w sumie co się dzieje.
Obserwuj±c jednak reakcje swojego ciała widzę, że co¶ się kończy i nie będzie już powrotu. ¬le jest wchodzić do tej samej rzeki dwa razy. Ja tego nigdy nie robię.
A wła¶nie zaczynam z niej wychodzić... Staram się to robić bardzo powoli, żeby dać mu jeszcze czas, ale nie potrafię oprzeć się wrażeniu, że to duża naiwno¶ć z mojej strony.
Autor zablokował możliwo¶ć komentowania swojego Bloga |
