Do ostatniego w tym roku maratonu przygotowywałem się z myślą o poprawieniu rekordu życiowego z Dębna (3:26:37). Treningi przeplatałem startami. Przez trzy tygodnie borykałem się jednak z drobnymi urazami. Najpierw bóle pachwiny a następnie obu stóp nie pozwalały na zbyt intensywny trening. Mimo kłopotów zdrowotnych wziąłem udział w półmaratonie Rowy – Ustka (1:34:41). Ci, co zamiast Ustki wybrali Mistrzostwa Polski Weteranów w Łowiczu niech żałują. Organizacja biegu po prostu doskonała. Każdy zawodnik otrzymał duży piękny medal oraz torbę z gadżetami, tym dwie koszulki !!! Na tydzień przed Poznaniem wraz z synem wybraliśmy się do Starogardu na bieg na dystansie około 9 km. Z wynikiem 36:37 zająłem dopiero 76 miejsce. Problemy zdrowotne spowodowały nie najlepszy nastrój, co było m.in. przyczyną, że nie chciało mi się pisać sprawozdań z powyższych biegów. Mam jednak nadzieję, że mi wybaczycie.

Do Poznania jechałem z umiarkowanym optymizmem. Po przyjeździe na Maltę od razu było widać, że padnie rekord frekwencji i tak też się stało. Mimo poszukiwań nie udaje mi się w niedzielę spotkać z Michałem Walczewskim twórcą Maratonów Polskich. Spotykam natomiast Z. Zarembę - redaktora naczelnego “Joggingu”. Obiecuję redaktorowi, że zaraz w poniedziałek napiszę do kolejnego numeru kilka zadań komentarza o poznańskiej imprezie.

Blisko 900 osób, które wzięło udział w ostatnim tegorocznym polskim maratonie jaki miał miejsce 15 października w Poznaniu pozwala sądzić, że w przyszłym roku zaczarowana bariera 1000 startujących w polskim biegu ulicznym wreszcie zostanie złamana.

Rekord frekwencyjny nie był zaskoczeniem dla nikogo, kto choć trochę ma do czynienia z bieganiem długodystansowym. Wielomiesięczna promocja maratonu na każdych większych zawodach biegowych, także za granicą, w prasie i internecie, oraz bardzo dogodny termin dała pożądany efekt. Wielu zawodników regulamin maratonu wraz z zaproszeniem do udziału otrzymało na adres domowy. Spotkało to m.in. mnie, a przecież jestem tylko jednym z tysięcy amatorów. Pozostanie tajemnicą organizatora sposób w jaki zdobył bazę danych. Myślę także, iż dla wielu startujących decydującym argumentem był fakt, że głównym sponsorem poznańskiego maratonu była firma HANSAPLAST znana z tego, że pod jej patronatem odbywają się podobne biegi maratońskie w Hamburgu i Paryżu.

Jaki był ten pierwszy poznański maraton? Przede wszystkim dopisała pogoda. Było pochmurnie, temperatura wynosiła około plus 10 stopni, wiał lekki, miejscami przeciwny wiatr.

W mojej ocenie organizacja biegu była zadowalająca. Biuro maratonu pracowało szybko i sprawnie. Zatrudniona tam młodzież kompetentnie odpowiadała na wszystkie pytania rejestrujących się biegaczy. Całkowicie wystarczające było zaplecze sanitarne. Na trasie biegu startujący mieli do dyspozycji wodę, isostar, banany i namoczone gąbki. Jednak stoliki z napojami powinny być rozstawione na dłuższym dystansie co w przyszłości pozwoli uniknąć tłoku na punktach żywienia. Po biegu każdy zawodnik otrzymał piękny pamiątkowy medal. Nie było problemu z kąpielą, można było skorzystać z masażu oraz darmowego posiłku.

Oczywiście, jak zawsze zawodnicy zgłaszali także różne zastrzeżenia. Najczęstsze, chociaż sam tego specjalnie nie odczułem, dotyczyło nierównomiernego oznakowania każdego kilometra co powodowało, że zawodnicy mieli problemy z kontrolą tempa biegu. Dotyczyło to przede wszystkim zawodników z czołówki. Trener jednego z głównych faworytów poznańskiego maratonu - Jana Białka - na łamach Gazety Morskiej (lokalny dodatek do Gazety Wyborczej - 17.10.2000) sądzi wręcz iż to było przyczyną porażki zawodnika z Wejherowa. Uważam także, iż oprócz oznakowania poziomego przydałoby się oznakowanie pionowe. Biegacze narzekali także na fragment trasy wyłożony kostką brukową, choć bieg ulicami Starówki miał też swój niezaprzeczalny urok.

Osobiście najbardziej żałuję tego, i tu nie zgadzam się z Michałem (a co, wolno mi), że bieg był rozgrywany przy prawie pustych ulicach. Trochę widzów na Starym Mieście, w tym większość oficjeli, i na mecie, to jak na tak duże miasto stanowczo za mało. Niestety mimo ogromnej reklamy maratonu w lokalnych środkach masowego przekazu poznaniacy pozostali w domach.

Wasz korespondent biegnąc równym spokojnym tempem(1:42:50 na półmetku) ostatecznie z czasem 3:26:31 zajął 283 lokatę mając satysfakcję z nowego rekordu życiowego(o 6 sekund !!! lepszy wynik od dotychczasowego).

Podsumowując chcę powiedzieć, że Hansaplast POZNAŃ MARATON wraz z towarzyszącymi maratonowi biegami na różnych dystansach, w których wzięło udział kilka tysięcy osób, był imprezą udaną, a stolica Wielkopolski ma szansę na długie lata pozostać biegową stolicą Polski. Brawa dla organizatorów i władz miasta. Od 15 października, Poznań to nie tylko targi i Cegielski, to także miasto organizujące jeden z najlepszych maratonów w Polsce.

Szkoda tylko, że wysiłku organizatorów nie potrafiła docenić i uznać lokalna prasa. Organizatorom dostało się za “totalny bałagan komunikacyjny”, tylko tyle potrafili dostrzec poznańscy “mistrzowie pióra”. Panowie dziennikarze!!! Na całym świecie maratony rozgrywane są w centrach dużych miast a ich mieszkańcy są wręcz dumni z faktu, że mogą gościć dziesiątki tysięcy biegaczy z wszystkich kontynentów. Maraton bowiem to nie tylko promocja miasta, upowszechnianie zdrowego stylu życia. To też biznes. Zarabiają właściciele hoteli, pensjonatów, prywatnych kwater, restauracji, pubów, wytwórcy pamiątek - zarabia miasto.

Przyjdzie czas, że to zrozumiecie. Może nawet staniecie razem z nami biegaczami w jednym szeregu na linii startu. Będziecie mieli dobrą okazję spojrzeć na maraton od środka. Wierzę, że wówczas zmienicie zdanie i optykę spojrzenia.


JANUSZ ŁĘGOWSKI