Co jest wielką różnicą wobec rozwiązań obowiązujących w Polsce, to starty osób małoletnich. Tylko w przypadku części biegów maratońskich wprowadzono ograniczenia wiekowe, na ogół dotyczące biegaczy poniżej 12., ewentualnie 16. roku życia. Ale USA to kraj ambicji i sukcesu, więc młodzi ludzie trenują z rodzicami od maleńkości. Przed wieloma wolnostojącymi domami w Waszyngtonie i obok placów zabaw dla dzieci znajdują się boiska do koszykówki, popularne jest amatorskie trenowanie futbolu amerykańskiego, piłki nożnej, tenisa i mało znanego w Polsce lacrosse, a chyba każda rodzina czynnie używa kilku rowerów. Ze sportową złością patrzyłem na 10-cio i 12-latków wyprzedzających mnie z uśmiechem w zawodach na 5 km, którzy schodzili poniżej 20 minut. Ale także na półmaratonie mijali mnie bardzo młodzi ludzie, po których wcale nie było widać oznak skrajnego wyczerpania. W pełni podzielam obawy części lekarzy o zbytnie męczenie młodych organizmów, z drugiej jednak strony jak inaczej, jak poprzez dobrze przygotowane uczestnictwo w zawodach i wspólnych treningach, mamy zachęcać młodzież do aktywności sportowej, jeśli nie dając im miejsca w naszym gronie? Mój nastoletni starszy Syn sam ambitnie zaczął trenować na osiedlu wiedząc, że może wspólnie pobiegać ze mną w zawodach przełajowych – to ogromna satysfakcja dla rodzica.

Na zakupy!

Gdy już wspomniałem zakupy warto od razu napisać, czym różnią się tutejsze sklepy od tych, które odwiedzałem w Polsce, w tym mój ulubiony Sklep Biegacza na Żoliborzu, z najfajniejszym składem doradców, z jakim miałem kiedykolwiek do czynienia – pozdrawiam Ich!. Przede wszystkim Stany Zjednoczone dają większy wybór: można iść do markowych sklepów dostępnych w wielu częściach miasta, gdzie dostępne są ubrania i buty najpopularniejszych firm: Asics, Brooks, New Balance, Saucony i Skechers oraz rzadziej znanych w Europie Altra, Hoka (z charakterystyczną wysoką zabudową podeszwy), Pearl Izumi, Vasque, czy wreszcie lokalnego hitu z Marylandu, firmy Under Armour. Mam przy tym wrażenie, że rzadziej kupowane są buty biegowe Nike, która to firma stawia na casual i bardzo popularny w USA fitness. Sklepy amerykańskie różnią się trochę od odpowiedników polskich nieco większym metrażem i zróżnicowanym asortymentem. Równie popularny jest natomiast fitting. Ale przepytani przeze mnie sprzedawcy narzekali, że coraz więcej klientów przychodzi do nich przymierzyć sprzęt, ale samego zakupu dokonują w tańszych sklepach sieciowych typu Target lub Walmart, przez internet lub w podmiejskich outletach, gdzie różnice cenowe dochodzą do kilkudziesięciu procent. Nie zmienia to tendencji częstego zmieniania obuwia i popularności marek amerykańskich.

Nieszczególnie się temu dziwię, bo topowe modele Asics kosztują tu 150 dolarów lub więcej. Jednocześnie przeciętny Amerykanin widziany popołudniu na zakupach lub na spacerze w weekend prawie zawsze ma na sobie buty biegowe, i to te lepsze, bo są one po prostu wygodne. Moje Asics GEL-Kayano 22 zdobyłem natomiast przy okazji likwidacji wielkiej sieci sklepów sportowych City Sports, która ogłosiła pod koniec ubiegłego roku bankructwo – buty były tańsze o 80%, chociaż tych ładniejszych niebieskich już nie udało mi się znaleźć… Inna ciekawostka zakupowa, to polityka przyjmowania przez sklepy „używanych butów bez śladów zużycia” i ponownego wprowadzania ich do obrotu – musiałem zmienić za długie Brooks Cascadia 12 na odpowiedni model, a sprzedawca odbierając ode mnie mocno zniszczone obuwie stwierdził, że wyczyści je i ponownie sprzeda. Na pytanie, czy moje nowe buty były już przez kogo noszone, sprzedawca odparł z szerokim uśmiechem: oczywiście, że nie.

Co jeszcze jest popularnym biegowym zakupem w USA, szczególnie w okresie świątecznym oraz Black Friday? Amerykanie kochają gadżety, a takich rzeczy, jak te oferowane na targach poprzedzających MCM, po prostu nie widziałem w Europie. Wszelkiego rodzaju ubrania sygnowane logo konkretnych zawodów, „ultraskomplikowane” plecaki biegowe, wyspecjalizowane słuchawki, sprzęt do biegania z psami, miksery do koktajli witaminowych (tutejsi biegacze uwielbiają swoje blendery…), żele energetyczne (zawsze z kofeiną), pasy i szarfy z lampkami (firma Amphipod jest na czasie), czy też obowiązkowe czapki z daszkiem. Odrębną kategorią są urządzenia wspomagające korzystanie ze smartfonów: Amerykanie są od nich uzależnieni, stąd relatywnie mniej osób korzysta z zegarków biegowych, woląc te przenośne komputery umożliwiające zrobienie selfie, porozmawianie ze znajomymi i łączenie się z niezwykle modnymi obecnie e-bransoletkami (np. firmy Fitbit). Co jest jeszcze na czasie? Sprzęt triatlonowy, przełajowy, fitnessowy, gadżety dla uczestników coraz popularniejszych biegów ekstremalnych typu Runmaggedon – za tym wszystkim podążają wydawane specjalistyczne książki i magazyny prasowe, zachęcające do kolejnych wydatków. Nie spotkałem natomiast osób ćwiczących nordic walking, chyba mniej popularne są też skarpety i opaski uciskowe. Na te wszystkie sportowe cuda aktywni biegacze, pytani przez Competitora, wydają rocznie ponad 2.000 dolarów, a większość z nich przynajmniej raz bierze lub planuje przebieg królewski dystans.

Swojego rodzaju zakupem, a na pewno formą wydania sporych pieniędzy, było spotkanie z opieką zdrowotną  Nie przechodząc do szczegółów lekarskich, Rock Creek Park powitał mnie na początku listopada grubą warstwą śliskich liści przykrywających zdradliwe korzenie. Biegłem z doświadczonym kolegą i na drugim kilometrze zaraz po stromym podbiegu prawa stopa makabrycznie zgięła się w bok pod kątem 90 stopni. Kontynuowałem trening przez pewien czas, ale noga zaczęła przypominać bordową piłkę do futbolu amerykańskiego. Po nieskutecznym stosowaniu lodowych okładów i maści udałem się do prywatnego lekarza pomny, że wizyta na ostrym dyżurze ortopedycznym w szpitalu kosztować może nawet 1.000 dolarów (licząc bez ubezpieczenia). W rejestracji podmiejskiej kliniki szybko dogadałem się po hiszpańsku, natomiast sympatyczny lekarz okazał się mieć – oczywiście – polskie korzenie, sprawnie skorzystał z dość antycznego rentgena oraz słusznie przepowiedział kilka tygodni rehabilitacji i przyzwyczajania się do wpierw do usztywnienia, a potem opasek na chorej stopie. Co ciekawe, w tutejszej sieci aptek CVS promuje się samodzielne rozwiązywanie problemów – ilość dostępnego sprzętu rehabilitacyjnego na wszelkiego rodzaju schorzenia ortopedyczne, w tym stabilizacyjnego i uciskowego, onieśmiela, ba, kupując go bez konsultacji ze specjalistą wydaje mi się, że można pogorszyć kontuzję.

Warto posmakować waszyngtońskich tras

Podzielam opinię osób, które na portalu Maratony Polskie pisały o bieganiu w USA – pełnym pasji sportowym klimacie, znakomitych rozwiązaniach logistycznych, umiejętności świętowania aktywności sportowej w niesamowitych warunkach miejskich i przyrodniczych. Czy w Polsce mamy czego zazdrościć Amerykanom, poza parkiem Yellowstone lub Central Parkiem w NYC? To raczej kwestia obserwacji i nauki, bo nasze własne lokalizacje biegowe również są niezwykle atrakcyjne. Wydaje mi się, że chodzi tu o nieco inne podejście do biegania: kładzenie nacisku na działania lokalne, klubowe, popularyzację sportu w każdej grupie wiekowej i zawodowej, powszechną dostępność logistyki (wcale nie tak drogiej), ale przede wszystkim widzenie tego, jako przejawu naturalnej działalności społecznej – poznawania ludzi, spędzania wspólnie czasu, socjalizacji w ramach zdrowego trybu życia. W USA chyba mniej, niż w Polsce, widzę pompy i nadęcia, a więcej luzu i oddolnych inicjatyw. Można to dostrzec chociażby na przykładzie określania długości tras – nie ma tu żadnej zasady, czy wybór pada na kilometry, czy na mile – tutejszym biegaczom jest wszystko jedno (chociaż średnie tempo obliczają zawsze w milach). Albo liczbie wesołych naklejek samochodowych potwierdzających udział w ciekawych biegach – wdrożenie tego w Polsce to tani i skuteczny środek promocji biegania.

Mam nadzieję, że im więcej będzie okazji do organizowania w Polsce imprez typu low-key, bez wielkich sponsorów oraz uciążliwego blokowania miejskich ulic, co denerwuje wielu mieszkańców, tym szybciej wzrośnie liczba osób przekonanych do biegania – zwykłych, przeciętnych truchtających samotnie pod blokiem. Amerykanie ćwiczą i ścigają się grupkami, a potem wspólnie kupują soki, wodę, kawę, banany, bajgle lub pączki. Bieganie zbliża ich, nie skupiają się na medalach. Ale to oczywiście tylko moje własne, paromiesięczne obserwacje. Życzę Czytelnikom Maratonów Polskich wypróbowania tras na Wschodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych w ramach transatlantyckiej turystyki biegowej, polecam lekturę świetnego darmowego Competitora oraz zazdroszczę sobotnich atrakcji uczestnikom żoliborskiego Parkrunu, których to spotkań w tych okolicach, niestety, nie ma.