Dłonie mam trochę nieswoje od zimnej wody. Żeby tylko nie męczyć się z pianką, szybkie ściągnięcie łopatek i jednoczesne ściągnięcie pianki z ramienia, udało się. Teraz koszulka rowerowa, zatankowana wcześniej żelami i batonami, spodenki, szybkie przetarcie stóp ręcznikiem, skarpety i buty. Łyk wody, kask, rękawice, okulary. Siodełko w dłoń i 150 metrów wybiegu ze strefy zmian. Cholera zapomniałem zmienić przełożenia na niższe, a początek jest pod górkę. Siadam na rower, wkładam prawą stopę do koszyka pedału i w tym momencie sędzia pilnujący wyjazdu ze strefy zmian podbiega i coś do mnie krzyczy. Z moją znajomością niemieckiego to sobie pogadamy, krzyczę „english please” i wtedy dowiaduję się, że nie mam numeru na plecach.

Cholera, faktycznie nie pamiętałem na zmianie, ale przecież pas zawieszony był na siodełku, zauważyłbym go. Mówię sędziemu, że chyba ktoś mi ukradł albo zrobił głupi dowcip, słyszę zbawienne „ok, let you go”. Wdrapuję się wyjazdem na szosę, niestety szosa też jest nachylona w niewłaściwym kierunku, cisnę na pedały ale na liczniku raptem 21 km/h. Profil trasy wg wzoru 500 m pod górkę i 100 m wypłaszczenia, na szczęście po 2 kilometrach zaczyna być pochyło we właściwą stronę. Licznik wyświetla na zjeździe ponad 40 km/h. Wchodzę we właściwy rytm pedałowania.

Podjazdy i zjazdy są praktycznie cały czas, ale już dużo krótsze i łagodniejsze. Pilnuję, aby prędkość nie spadała poniżej 30 km/h. Mijam 20-kilometr, pora na baton energetyczny, nawet całkiem smaczny. Trasa okrąża jezioro, na którym pływaliśmy, biegnie cały czas lasem dzięki czemu nie przeszkadza mi słońce ani wiatr. Pomimo, że to droga gminna asfalt równiejszy niż na naszych nowooddawanych autostradach. Przejeżdżam przez jakąś wioskę, w której zgromadzili się kibice, krzyczą, biją brawo, kręcą kołatkami. Może to śmieszne, ale zawsze, gdy słyszę taki doping na zawodach to czuję ciary na plecach. Mijam znak informujący, że zaraz będzie nawrót, obieram zewnętrzną i zwalniam trochę. Nawrót bez żadnych niespodzianek, ćwiartka trasy rowerowej pokonana.

Kolejne parę kilometrów to stopniowe dochodzenie i minięcie jakiegoś lepszego pływaka. Mijam tabliczkę z napisem 40 km, pora na żel, tu już niestety ciężko mówić o doznaniach smakowych. Zaczyna się dłuższy podjazd, ale potem będzie 2 km z górki. Chwilami staję na pedały, bardziej żeby walczyć z odrętwieniem niż zwiększać prędkość. No nareszcie w dół, czas na odpoczynek. Kładę się całkowicie na ramię, głowa na równi z kierownicą, teraz pracują za mnie prawa aerodynamiki. Kolejny nawrót i półmetek mam za sobą. Czas 1h29min. na razie trzymam się w „czasie marzeń”.

Pilnuję systematycznego dostarczania energii, co 10 km izotonik oraz płynny preparat węglowy, a co 20 km „coś do przegryzienia”, licznik pokazuje poniżej 30 km/h tylko na ostrych podjazdach. Kolejny nawrót, ostatnia ćwiartka mija w tym samym tempie. W międzyczasie minąłem jeszcze kilku zawodników. Przez ostatnie 20 km jedynym moim zmartwieniem jest obawa o złapanie gumy lub inny defekt, ale mój rower mnie nie zawodzi i szczęśliwie dojeżdżamy do strefy zmian w czasie poniżej 3 godzin. Na bramce pytam się tylko sędziego czy nie złapałem jakiejś kary, np. za brak nieszczęsnego numeru. Słyszę, że jeśli nikt nie pokazał mi czarnej flagi to jest ok, więc wbiegam do strefy zmian.

Nic nie boli, oddech równy, pewnymi ruchami przebieram koszulkę, spodenki oraz buty, w międzyczasie szybkim łykami opróżniam puszkę drinka z BCAA, zapinam nerkę i ruszam na ostatni etap zawodów.

Trasa zaczyna się od wbiegnięcia na skarpę i okrążenia strefy zmian. Biegnie mi się bardzo dobrze, nie czuję żadnego odrętwienia w nogach po jeździe na rowerze – treningi łączone przyniosły zamierzony skutek. Po kilometrowym odcinku dobiegu zaczyna się pierwsze z czterech 5-kilometrowych okrążeń. Najpierw jakieś 1,5 km po płaskiej, ale nierównej leśnej ścieżce. Cały czas swoim rytmem, nie jest chyba najgorszy, ponieważ co chwila kogoś wyprzedzam. Rozpakowuję i zjadam batona energetycznego. Teraz kawałek asfaltowej ścieżki, ale za to ostro pod górę, jakieś 300 m i wypłaszczenie.

Niestety koniec asfaltu, a trasa po chwili znów pnie się pod górę, kolejne wypłaszczenie i kolejny podbieg. Czuję, że gubię rytm biegu i z niecierpliwością czekam nawrotki, a to dopiero będzie 3,5 km. Po chwili widzę między drzewami punkt nawadniania i pachołek oznaczający nawrót. Teraz przynajmniej będzie z górki, biegnę faktycznie trochę szybciej, ale w osiągnięciu optymalnej prędkości na zbiegach, przeszkadza niebezpieczne, leśne podłoże. Dobiegam do końca pierwszego okrążenia, zajmuję prawy pas oznaczony „nachste”, po lewej skręca się na „ziel” czyli metę. Chipa pika na bramce, spoglądam na stoper 30 min24s - całkiem nieźle, ale wiem, że teraz będę stopniowo gubił tempo na podbiegach.

Niestety kryzys dopada mnie już na podbiegu drugiego okrążenia, pierwszy „asfaltowy” odcinek wzniesienia pokonuję jeszcze siłą rozpędu, ale pod koniec całego podbiegu przebieram nogami praktycznie w miejscu. Pokonanie zadyszki zajmuje mi jakieś 500 metrów. Nawrót, „woda” i z górki. Gdy przebiegam obok mojej żony odpinam nerkę i rzucam w jej stronę, nie chcę mieć już żadnego zbędnego balastu. Kolejne okrążenie zaliczone czas trochę ponad 31 minut. Przeliczam szybko pozostały dystans, powinno być łącznie ok. 6h12-13min.

Na podbiegu 3-go okrążenia czuję takie zmęczenie w nogach, że decyduję się na marsz długim krokiem. To był dobry pomysł, bo straciłem bardzo niewiele względem „biegnących”, a na szczycie nie mam zadyszki i w miarę swobodnie kontynuuję bieg. Na nawrocie zwalniam na parę metrów, żeby wypić trochę wody. Co jakiś czas powtarzam sobie numer okrążenia, żeby mi się nie pomyliło. Pokonałem już ok. 14 km. Końcówkę tego okrążenia pokonuję bez większego kryzysu, i rozpoczynam ostatnią rundę. Doping żony dodaje mi sił. Podbieg pokonuję ponownie długim marszem, nie chciałbym żeby odłączyło mi napięcie w końcówce, a czuję już znaczne zmęczenie.

Pierwsze wypłaszczenie, drugie, szczyt – jestem w domu, przede mną ostatnie 3 kilometry. Patrzę na stoper 5h50, cholera pomyliłem się w obliczeniach, będzie 6 godzin z 3-4 minutowym ogonkiem. Zbiegam na dół i zaczynam ostatnią prostą, po chwili wbiegam na finisz, mijam kibiców i tym razem w końcu zajmuję lewy pas - kierunek „ziel”. Efektownym (przynajmniej dla mnie) przewrotem w przód mijam metę. 6h03min11s. Ktoś zakłada mi medal na szyję, a po chwili obok medalu na szyi wisi moja żona. Krzyczy, że jestem „zajebisty”. Nie będę się spierał, w końcu żona ma zawsze rację.

PS. Te 3 minuty i 11 sekund wciąż spędza mi sen z powiek.