Pragnę podzielić się moimi wrażeniami z debiutu w zawodach Polanica Radków Triathlon Cup, które odbyły się w niedzielę, 14 sierpnia na dystansie olimpijskim - 1,5 km pływania, 40 km. rower i 10 km. biegu. Ponieważ jest mało materiałów o treningach to pragnę też dorzucić garść subiektywnych spostrzeżeń na temat okresu przygotowawczego.

Przygotowania do startu.

Bezpośrednie przygotowanie startowe rozpaczałem w marcu od nauki pływania. Korzystałem z pływalni regularnie 5 razy w tygodniu mając po 2 treningi pod opieką trenera, a pozostałe dni poświęcałem na indywidualne doskonalenie umiejętności. Wiedziałem, że najbardziej będę czuł respekt przed pływaniem, dlatego najważniejsze było dla mnie dopłynięcie do mety pierwszego etapu triatlonu i wyjście z wody. Wiedziałem, że jak to zrobię i dotknę gruntu to już dam radę ukończyć zawody. Podczas przygotowań za bardzo skupiłem się na pływaniu w basenie, a zaniedbałem ćwiczenia na akwenie otwartym. A różnica w pływaniu jest znacząca. Na akwenie otwartym należy posiąść umiejętność nawigacji (!) oraz pływania w wodzie o kiepskiej przejrzystości, gdzie napotkać można rośliny, patyki, ryby i inne ocierające się o pływaka stworzenia.

Wywołuje to na początku lekki szok, z którym trzeba sobie poradzić. Moja rada: pływać jak najwięcej na wodach otwartych, aby wyćwiczyć umiejętność pływania od bojki do bojki - uniknie się zygzaków, zaoszczędzi czas i siły na kolejne etapy triatlonu.

Rower - tutaj miałem swoją trasę - pętla 17 km z dobrym asfaltem, na której ćwiczyłem kadencję 180 obrotów na minutę, zaczynając od najniższego przełożenia i stopniowo zwiększając obciążenie, pamiętając jednak, że należy utrzymać rytm 180 obrotów pedałami na minutę (czyli 3 obroty na sekundę - tak najlepiej sobie liczyć) - jest to optymalny rytm stosowany przez kolarzy. Podczas zawodów nie było przeciwskazań aby startować na rowerach MTB, jednak w rywalizacji z rowerami szosowymi zostawały one z tyłu, a zawodnicy startujący na takim sprzęcie wkładali dodatkowy wysiłek podczas jazdę pod górę. Warto rozważyć inwestycję w kolarzówkę, jednak trzeba znaleźć obok siebie gładki asfalt, bo jazda takim rowerem bez amortyzacji może dostarczyć wielu "wstrząsających" wrażeń.

Bieganie - tutaj przygotowania były standardowe - SWS, czy siła, wytrzymałość, szybkość. Standardowo przygotowywałem się jak do zawodów biegowych, z tym że przyjąłem technikę chi runningu, aby jak najmniej zużywać energii podczas biegu.
Jak to wszystko łączyłem? Od poniedziałku do piątku rano przed pracą basen przez 45 minut, po pracy trening biegowy (od 30-60 min) lub rowerowy (35 km). Po rowerze obowiązkowo bieg przez 10-15 minut na tzw "zakładkę" aby przyzwyczaić nogi do nagłej zmiany siły nacisku - przy jeździe na rowerze ciągniemy mięśnie do góry, a podczas biegania wdeptujemy w ziemię. Sobota to była jazda na rowerze 55 km, czasami połączona z basenem, a niedziela to bieganie (1,5 - 2 godz).

Tygodniowo wychodziło pomiędzy 10, a 15 godzin treningu co było dla mnie dużym obciążeniem fizycznym, ale także wymagającym logistyki, aby jak najmniej ucierpiała na tym rodzina. Dlatego od lipca jak już było cieplej to dorzuciłem jazdę na rowerze do pracy i z powrotem 17 km w jedna stronę. Pomimo moich poszukiwań nie znalazłem planu treningowego pod triatlon, dlatego musiałem sam go stworzyć eksperymentując i czytając wpisy na forach triatlonowych.

Zawody

W dzień zawodów od rana duży stres jak to bedzie. Przed zawodami krótka odprawa techniczna w Radkowie nad zalewem, podczas której sędziowie tłumaczą zasady jak należy płynąć, jak są oznaczone trasy rowerowe i biegowa. Większość zawodników ubrana w pianki. Zdecydowanie polecam tę inwestycję. To nie dodatek ułatwiający życie, ale przeżycie. Poza tym pianka ułatwia pływanie poprzez swoja wyporność i zmniejsza wysiłek fizyczny. Czekamy na start w wodzie trzymając się jedną ręką pomostu. Sygnał startera i wszyscy płyną już na pierwsza bojkę. Początek u mnie chaotyczny. Przepływam komuś po plecach. Dostaję w twarz ze stopy. Płynący żabką uderza mnie w głowę rękoma, że o mało nie tracę okularów.

Z tych emocji zapominam o umiejętnościach z treningu. Płynę na maxa. Byle do przodu. Przy drugiej bojce uwiadamiam sobie, że zapomniałem o oddechu. Dusze się. Łapie powietrze nad powierzchnia, jednocześnie wpuszczając. Bez sensu. Decyzja. trzeba przystopować. Uspokajam rytm. Przechodzę do żabki. Tracę kilka, kilkanaście pozycji, ale to jest moje frycowe za duże emocje na starcie. Po chwili powrót do kraula i równym rytmem płynę do kolejnej bojki. Pod koniec pierwszego okrążenia z szybkością TGV mija mnie najlepszy pływak i wiem gdzie jest moje miejsce w szeregu. Ja cały czas nawiguję, próbuje odnaleźć się pomiędzy bojkami. Nagle skurcz w lewej nodze. I znowu chwilę czakam, aż minie. Z wody wychodzę na chwiejących się nogach i biegnę w piance jak pingwin do strefy zmian. Szybko ściągam piankę, zakładam koszulkę Drużyny Szpiku, jeszcze buty i kask i biegnę z rowerem do linii od której dopiero można wsiąść na rower.

Jazda na rowerze urocza, jest słonecznie, aż miło się pedałuje. I teraz ja zaczynam wyprzedzać. Niestety organizatorzy dali plamę. trasa kiepsko oznakowana, jakieś strzałki na drodze, ale krzyżującę się z innymi. Niby jest straż, ale jakby trochę zdezorientowana, trzeba pokrzykiwać którędy jechać, aby pokazali kierunek. Prawdziwe rodeo zaczyna się kiedy kończy się ścieżka rowerowa i drogi lokalne ze spokojnym ruchem, a zaczyna uczęszczana droga z Radkowa do Wambierzyc i Polanicy. Tutaj jest prawo silniejszego, a rowerzysta przegrywa. Samochody śmigaja, pomimo ograniczonego ruchu. Ostre zjazdy w dół powodują, że szybkości są znaczące, a kierowca nie ustąpi. Jeden z zawodników ląduje po takiej konfrontacji w rowie. Dlatego należy wybierać zawody gdzie ruch samochodowy jest całkowicie zamknięty, a trasa przeznaczona tylko dla zawodników. Mój osobisty sukces to wyprzedzony samochód na jednym ze zjazdów.

Było warto, aby zobaczyć mine mijanego kierowcy. Po dojeździe do Polanicy kolejna strefa zmian. Oddaję rower. Zmiana butów i wbiegam na trasę. Tutaj dopiero jest punkt żywieniowy, niestety tylko z woda. Mam swój żel z węglowodanami - wciągam 1/3, popijam wodą i ruszam w trasę. Nogi jak z drewna. Nie da się biec. Patrze po zawodnikach przede mną. Kuśtykają na sztywnych nogach podobnie jak ja. To chyba taka przypadłość triatlonisty, która mija dopiero po 15 minutach. Najpierw biegnie się pod górke 1,5 km, jakby ich było mało, a potem taki sam zbieg. I tak 3 razy. W głowie mam liczenie do trzech, aby się tylko nie pogubić w tej matematyce. Jak jest trzecia nawrotka krzyczę do siędziego, że robię trzecie kółko i czy mogę biec do mety. Kiwnięcie głową i zaczynam finisz. Na mecie żona, dzieci, dostaję skrzydeł.

Robię kółko na stadionie i wbiegam na metę. Szczęśliwy, że juz po, ale i z obietnicą, że to nie jest mój ostatni triatlon, ale dopiero początek przygody. Czas 3:11: 06 (wychodziło mi osobno licząc każdą z konkurencji, że powinienem zmieścić się poniżej 3 godzin, ale nie brałem pod uwagę stref zmian i postepujacego zmeczenia). Juz wiem nad czym bedę pracować przygotowujac sie do kolejnych zawodów: pływanie w otwartych akwenach z nauka nawigacji oraz po każdej jeździe rowerem 10-15 minut biegu na zakładkę.

msc. 79 BRZOZOWSKI SZYMON - DRUŻYNA SZPIKU:

- pływanie - 38:24 (92msc)
- rower - 01:34:31 (76 msc)
- bieg - 00:58:11 (71msc)
- łącznie 03:11:06,45