Trenujący o poranku biegacz mija puste ulice, nie spotyka na swojej trasie nikogo, zupełnie jakby cały świat zamarł. Biegnie przez pola, łąki i lasy, próbując się wsłuchać w jakiekolwiek dźwięki świata, lecz oprócz cichych uderzeń swych butów o ziemię, nie słyszy niczego więcej. Biegnie więc dalej w tej nieprzeniknionej ciszy, pełny energii, radosny, ale z pewną ambiwalencją, z jednej strony bardzo go to milczenie uspokaja, z drugiej jednak chciałby usłyszeć cokolwiek, choćby szum wiatru, śpiew ptaków lub nawet przejeżdżający samochód, tylko po to aby upewnić się, że nie jest sam, że nie jest jakimś totalnym świrem, który zamiast jeszcze spać, wstał po piątej i poszedł biegać.

Wreszcie na łące napotyka trzy sarny, które widząc go pognały natychmiast w stronę ciemnego jeszcze lasu. To był jedyny dowód na to, że Ziemia się jeszcze kręci a on nie został na niej sam. Później już nie napotkał na swojej drodze nikogo. I tak mija mu cały trening, czas więc wracać do domu. Po powrocie bierze szybki prysznic i bezszelestnie kładzie się jeszcze na chwilę do łóżka żeby odpocząć nie budząc przy tym żony. Jest zadowolony, że zrealizował plan, który sobie wczoraj obrał i już cały dzień ma wolny. Nie mija piętnaście minut, gdy nagle jego wybranka przebudza się, spogląda najpierw na niego, potem na okno by wreszcie rzucić złowrogie spojrzenie na leżące w misce, lekko przybrudzone, biegowe rzeczy.

Pyta więc krótko i lekko ironicznie - biegałeś? Tak, byłem kawałek za miastem, było tak cicho wiesz, nikogo nie było, tylko trzy sarenki spotkałem na tej łące, gdzie się poznaliśmy, fajnie, że już trening mam zaliczony.

- Ty durniu, jest szósta rano, wielki sportowiec się znalazł, jak tak lubisz biegać to pędź po chleb a potem wypierz te szmaty - odpowiedziała jego UKOCHANA.

To dziwna i bardzo przykro dla naszego bohatera zakończona historia pokazuje tutaj dwa światy. Pierwszy to autonomiczny świat biegacza, żywiołowa i konsekwentna realizacja swojej pasji, samotny trening gdzieś na przedmieściach i poszukiwanie jakichkolwiek dźwięków wypełniających tę samotność. Drugi to świat poza biegowy a raczej taka eksklawa biegowego świata, którą w tym zwykłym domowym świecie on sam stanowi. Następuje zderzenie tych dwóch światów, niestety nieprzyjemne w skutkach i tylko opanowanie a może wcześniejsze wyładowanie energii naszego bohatera nie doprowadza do zaognienia konfliktu pomiędzy tymi antagonistycznymi światami.

Jest również wielce prawdopodobne, że powód mógł leżeć u podstaw jego podświadomości, która na ostre i obelżywe słowa małżonki wygenerowała w jego umyśle poczucie winy i przekonanie, że swoim porannym treningiem dokonał jakiegoś bliżej nie określonego zła. Nie to jest jednak przedmiotem naszej analizy. Skupmy się więc na tym, co ów biegacz przeżywał w tych dwóch sytuacjach. W pierwszej niewątpliwie samotność, bo jak inaczej nazwać kilkanaście kilometrów pokonane bez napotkania nikogo oprócz kilku saren. W drugiej przeżył zawód, frustrację, może poniżenie?

Na pewno te wszystkie trzy stany emocjonalne pojawiły się w nim dokładnie w momencie gdy żona sprowadziła jego radość z treningu do poziomu zera. Jednak nie odczuł ich zbytnio, nie przejął się nimi, bo podobne sytuacje spotykały go niemal codziennie. To go nigdy nie załamywało, bo kochał to co robił, wybrał sobie taką a nie inną pasję i się w niej realizował, bez względu na przeciwności losu i niezrozumienie najbliższych. Co więc mogło spowodować u niego najbardziej negatywne emocje i ograniczyć jego zapał? Odpowiedź jest prosta – właśnie samotność. Tyle, że zupełnie odmienna od tej, jaką przeżywał podczas biegu. Ta bowiem, nie mijała co rano, towarzyszyła mu zawsze gdy chciał podzielić się radością swojego hobby z kimś bliskim, nie napawała optymizmem, odbierała nadzieje i wtedy właśnie czuł się najbardziej odosobniony. Samotny w swojej pasji, której nikt nie podzielał.

Jak widać samotność może mieć różne oblicza, a to co często określane jest jako samotność długodystansowca może wcale nią nie być, bo nawet biegnąc wcześnie rano, gdy na świecie jeszcze żywego ducha nie ma to poczucie samotności jest tylko iluzoryczne. Biegacz bowiem, nawet trenujący w pojedynkę ma mnóstwo elementów, które swym istnieniem przypominają mu o tym, że nie jest sam. Jest przyroda, która daje możliwości treningowe, jest dobry strój ułatwiający trening, jest czas, ale przede wszystkim jest cel, który podświadomie mityguje wszelkie wątpliwości oraz poczucie odosobnienia. Dlatego też tak naprawdę prawdziwym szokiem może okazać się właśnie niezrozumienie bliskich, zwłaszcza gdy ich argumenty o bezcelowości twojego działania są spowodowane ich brakiem zainteresowań.

I taki szok to właśnie ta niespodziewanie uderzająca nas świadomość samotności tego co robimy, chwilowo zapominamy wtedy o celu jaki sobie obraliśmy, czujemy się z tym źle i czekamy tylko kiedy ten stan minie. I zazwyczaj mija, bo biegacz jak to biegacz, raczej się tak łatwo nie poddaje, jednak ślad w umyśle pozostaje. Jak sobie z tym poradzić? To już jest kwestia bardzo indywidualna, oparta na doświadczeniu i znajomości naszych domowych „prześladowców”.

Nikt oczywiście nie jest w stanie nauczyć drugiego człowieka empatii czy też zmusić go do znalezienia sobie własnej pasji, ale na pewno warto spróbować pokazać jak to co robimy jest dla nas istotne, jaki ma pozytywny wpływ a przede wszystkim uświadomić, że nie koliduje to w żaden sposób z życiem rodzinnym. We współczesnym świecie, gdzie dbanie o siebie i uprawianie jakiegoś sportu w ramach hobby jest czymś naturalnym i nawet modnym, sytuacje opisane przeze mnie występują niezwykle rzadko. Pojawiają się często przy zderzeniu dwóch światów, gdzie ludzie bardzo się różnią i pochodzą z odmiennych środowisk, np. mężczyzna z miasta wyprowadza się do narzeczonej na wieś, gdzie sport jest uznawany za dziwactwo i niepotrzebne trwonienie sił.

Trudno tutaj o zrozumienie, gdy gospodarz wstaje rano by oporządzić zwierzęta a ty idziesz biegać, wówczas pozostaje tylko nadzieja, że ów przyszły teść jest na tyle elastycznym człowiekiem, że zrozumie iż istnieje inne życie oprócz tego w jego zagrodzie, że to co robi jego potencjalny zięć to nie bezsensowne latanie po polu tylko trening, element jego pasji, cos dzięki czemu jest zdrowy i zadowolony. Podobna sytuacja może mieć miejsce także w mieście, wystarczy że wystąpią te niezdrowe różnice i już jest problem. Wszystko to jest jednak do przezwyciężenia o ile biegacz ma charakter i determinację w działaniu.

Istnieje jednak sytuacja, gdzie opisywane przeze mnie zjawisko samotności boli najbardziej. Dotyczy to biegających kobiet, które są związane z mężczyznami pozbawionymi zainteresowań. Tutaj sprawa wygląda fatalnie, bo do tego wszystkiego dochodzi iluzoryczny męski honor, który podświadomie wywołuje uczucie poniżenia na widok idącej na trening żony. Zaczynają się więc wyrzuty, podważanie zasadności tego co się robi, porównania do innych czy wreszcie bezcelowe stawianie na piedestał tradycyjnego modelu stojącej przy garach matki Polki.

Oczywiście jeśli kobieta zaniedbuje domowe obowiązki może to wywołać u mężczyzny wątpliwości, z moich obserwacji wynika jednak, że większość pań doskonale łączy życie rodzinne ze sportową pasją. Tutaj przeważnie problemem leży po stronie mężczyzny, który dostając zadyszki po przebiegnięciu dwustu metrów z okropną zazdrością patrzy na małżonkę, która tych metrów pokonuje całe tysiące. To sytuacja naprawdę trudna dla obu stron i ciężko tutaj o receptę na jakieś zdrowe rozwiązanie czy kompromis, zwłaszcza że sama próba aktywizacji męża do wykonywania ćwiczeń czy biegania może zostać przez niego odebrana jako próba udowodnienia jego słabości i nędznej kondycji w celu poniżenia.

Dlatego trzeba wszystko tutaj przeprowadzać z wielkim wyczuciem i ostrożnością a najlepiej w ogóle się nie wiązać się z takim leniem, choć jak wiadomo miłość nie wybiera… Wreszcie ostatnia przykra sytuacja, gdy młody człowiek garnie się do sportu, nie koniecznie biegania, poświęca temu czas i energię. Nie chodzi po knajpach, nie pije, nie pali a więc - nie pasuje do swojego środowiska. Jest samotny w tym co robi i spotyka się często z brakiem zrozumienia ze strony rówieśników a nawet z wyśmiewaniem się. Tutaj duże znaczenie ma charakter takiego młodego człowieka i wsparcie ze strony rodziców, nauczycieli, trenerów.

Niestety w Polsce często takiego wsparcia brakuje i tu nie chodzi już tylko o pieniądze, ale przede wszystkim o pomoc w ukierunkowaniu tych swoich zainteresowań, ich rozwoju i uświadomienia sensu ich kontynuowania. Analogicznych sytuacji jest całe mnóstwo i choć dzięki mediom, propagowaniu zdrowego stylu życia oraz zmieniającej się modzie jest ich coraz mniej to nadal obejmują sporą grupę ludzi. W poczuciu samotności związanej z brakiem akceptacji środowiska, w którym żyją, starają się z nią walczyć, czasami skutecznie, czasami poddając się już na starcie.

Na pewno zawsze warto podjąć próbę i zaoponować w odpowiednim momencie w taki sposób aby nikogo nie urazić i choć może się to okazać naprawdę bardzo trudne, na pewno warto spróbować.

Kiedy więc pobiegniesz na kolejny trening, gdzie będzie wokoło panowała pustka, cisza i spokój i kiedy poczujesz tą słynną samotność długodystansowca, zastanów się przez chwilę czy po powrocie do domu nie odczujesz jeszcze większej i prawdziwszej. Tej, która nie wiąże się z brakiem towarzystwa, ale z brakiem zrozumienia i z tą właśnie trzeba walczyć a tą treningową po prostu pokochać.