Przylatuję w piątek do Bolonii - leje. Spacer w deszczu. Espresso, capuccino, latte macchiatto na rozgrzewkę. Pociągiem do Florencji. Tu też leje. Dwie godziny chodzę w deszczu.

Można powiedzieć - aklimatyzacja. Dobry obiad - tortellini, jakieś grzyby z pasztetem, jabłko pieczone z syropem, czerwone wino. Piękna katedra, kameralne uliczki, zabytki, wiadomo - Włochy.

Hostel Casa Dolce Casa. Schnę. Jestem tu sam, jutro zjedzie moja siostra z Piotrkiem, dziś wieczorem czterech Amerykanów. Szef Casy mówi, że pewnie też na maraton, bo o tej porze roku normalni ludzie z powodu pogody tu nie przyjeżdżają. Myli się, widziałem na mieście trochę turystów.

Rys.1 - Szczęśliwe numerki odebrane. Piotrek z prawej i ja

Po pysznym spagetti ubrałem się ciepło na noc, by nie wrócił ból gardła i przeziębienie. Koszulka, sweter, polar, szalik... Obudziłem się około szóstej i już nie spałem, czuwałem, bo Kasia z Piotrkiem mieli przyjść z dworca i chciałem im otworzyć hostel. Dotarli po siódmej, ich pociąg opóźnił się o godzinę. Gdy usłyszałem Piotrka głos, podszedłem do okna i zawołałem: „Bondziorno!”.

Dałem im trochę odsapnąć, a potem pobiegliśmy z Piotrkiem na rozruch – cztery i pół kilometra w 31 minut po mieście. Ulice były puste, nie padało, co po ulewnym piątku przyjąłem z ulgą, Co chwila mijaliśmy innych biegaczy. "Ciao, ciao!"

Pobiegliśmy obok Kaplicy Medyceuszy pod katedrę, okrążyliśmy ją, potem pod Pałac Vecchio i nad rzekę.
Ponte Vecchio tak pięknie wyglądał w blasku wschodzącego, czerwonego słońca, że zatrzymaliśmy się. Ktoś zrobił nam zdjęcie. Przez Ponte Vecchio na drugą stronę, by wrócić następnym mostem. Ludzi mało, samochodów żadnych, całe ulice nasze :-)

Prysznic, śniadanie, chwila odpoczynku i pod dworzec. Gerda z Wiednia, znajoma Piotrka, przyszła po chwili. Autobusem na halę, by się „odprawić” na maraton. W autobusie duch emocji, które przed nami:-) Duńczycy, Irlandczycy, Włosi. Wszyscy po numery.

Na wielkiej hali nie ma kolejek, choć biegaczy już mnóstwo. Numer 6454 z moim imieniem i nazwiskiem oraz słówkiem „POL”. Ale fajny! :-)

Po pakiet startowy spacer przez całą halę, a właściwie targi biegowe. Taki młody (stażem ;-) biegacz, jak ja, może dostać tu zawrotu głowy. Stoiska wszystkich firm związanych z bieganiem, jakie znam, i jeszcze kilka innych. Kilkanaście, może nawet więcej, stoisk maratonów z różnych miast Włoch i innych krajów. Ferrara, Verona, Berlin, Wiedeń, Praga, Ryga... I jeszcze mnóstwo innych.

Ceny ponoć atrakcyjne. Tak przynajmniej mówią Kasia i Gerda. Piotrek kupuje parę rzeczy. Dzieli się ze mną skarpetkami :-) Za radą Gerdy (ona z nas najbardziej doświadczona, cztery maratony na koncie) kupuje kilka par skarpet Red Level. Faktycznie, są dobre. Dzień później sprawdziły się na medal.

Wracamy z pakietami na pasta party, czyli spagetti za cztery euro z centami. Ciuchy pakietowe – pomarańczowe koszulki z długim rękawem i niebieskie bluzy, pasują. Szczerze mówiąc, wydają mi się po prostu piękne! W ogóle wszystko mi się wydaje extra, ogarnia mnie przedstartowe napięcie pełne euforii i energii. Makaron na plastikowym talerzu jest jednym z najlepszych, jakie jadłem w życiu! :-)

Po wyjściu z targów Gerda mówi: „Dziś macie odpoczywać, leżeć, siedzieć, czytać!”
- My chcemy zobaczyć miasto! - odpowiada Piotrek.
- Jutro zobaczycie – Gerda nie daje się przekonać. - Robicie wielki błąd!
Ona idzie na autobus, a my spacerkiem w stronę centrum. Kto wie, może we Florencji jesteśmy jedyny raz w życiu...

Trafiamy na targ – trochę jestem rozczarowany, bo nie ma przypraw. Przynajmniej takich, jakie kupowałem w czerwcu na południu. Oliwki z przyprawami jednak wybitnie pyszne. Wybieram też jakiś ser, ciasteczka. Banany zjadamy od razu.

Wędrujemy przez zabytkowe centrum. Super miasto, piękne i nie za duże, skrojone na ludzką miarę. Wszędzie można się przejść.

Ale po paru godzinach łażenia czuję trochę nogi. Piotrek mówi, że według GPS-a przeszliśmy około 12 kilometrów. Koniec spaceru. W knajpie biorę fetuccine z sosem bolońskim.

Spokojny wieczór w hostelu. Spośród innych gości na maraton szykuje się jeszcze Japończyk Dai z Ancony. Rozmawiamy w kuchni przy herbacie. Ma nadzieję dotrzeć do celu w pięć godzin.

Przed snem jeszcze czytam wszystko o organizacji maratonu, by rano nie zrobić jakiegoś głupiego błędu. Pod katedrę, gdzie umówiliśmy się z Gerdą, wiem jak trafić, potem autobusem lub pieszo nad rzekę, gdzie będą kontenery na ciuchy i autobusy na start, czyli na Piazzale Michelangiolo. Przypinam agrafkami numer, szykuję dwie setki z izotonikiem przywiezionym z Polski, jeden duży żel i dwa małe, dwie tabletki energetyczne. Kasia daje mi batona energetycznego. Dodaję go do prowiantu, ale... raczej nie wezmę. Bo nigdy czegoś takiego nie jadłem.

Sen OK. Pobudka o szóstej. Maratońskie śniadanie w hostelowej kuchni. Kasia przyrządza gar makaronu z olivą. To mój pomysł, przetestowany przed półmaratonem w Kościanie. Tak w ogóle to Ewa z Piechowic mi podsunęła pomysł na taką potrawę przed długim biegiem. Mówiła, że zawsze przed startem je coś takiego Marek Galiński - najlepszy polski kolarz górski, więc autorytet w każdym calu.

Jeszcze ktoś z gości mówi nam: „Good luck” i spacerkiem z Piotrkiem i Kasią pod katedrę. Nie pada, około 8 stopni. Znakomita pogoda. Gdzie tylko spojrzę – maratończycy! Pod katedrą o godz. 7.45 Gerda z paroma Włochami. Piotrek nagle mówi, że wraca po rękawiczki do hostelu. Kasia na niego czeka. My z Gerdą i Włochami idziemy nad rzekę. To może kilometr. Ciuchy w worki do kontenerów. Ciemne chmury na niebie. Bez ulewy się nie obejdzie. Jeszcze chce się nam do toalety. Najbliższa w Ritzu. Gerda zagaduje po włosku starszego recepcjonistę. Pozwala.

Rys.2 - Makaron z oliwą na śniadanie przed maratonem

Autobusem w ubrankach przeciwdeszczowych na start. Pod górę, bo Piazzale Michengiolo jest na wzgórzu nad miastem po drugiej stronie rzeki Arno. Widok na miasto zniewalający.

Pół godziny do startu. Leje jak z cebra! Rozciągam się, trochę truchtam i chowam w kościele. Jest tam ze dwudziestu kilku biegaczy. Enklawa spokoju i skupienia na wzgórzu. I wygody, bo można posiedzieć. Cicho, niektórzy się modlą.

Mija tak dziesięć minut, idę na start. Do strefy zielonej 4-4.30 – przydzielanej według najlepszego wyniku w ostatnich dwóch latach, który należało podać w zgłoszeniu. W strefach pełno ludzi. Startuje prawie 7700. Szczękają zębami, drżą z zimna. Na tym wzgórzu jest odrobinę zimniej niż na dole. No i ten wredny, silny deszcz.

Nie ma sprawy, mogę biec cały czas w deszczu. Krzysiek mi opowiadał, że w Krakowie bez przerwy biegł w deszczu i że jest całkiem normalnie, tylko że od pewnego momentu w butach czuje się wodę. Spoko, tym bardziej, że starałem się być na to przygotowany i trenowałem bez względu na pogodę.

Jeszcze kilka minut do 9.20. Wkurza mnie to czekanie. Zaraz chyba eksploduję :-))

Z przodu coś się dzieje. Fruwają ubranka przeciwdeszczowe. Wreszcie ruszamy! Mam kawał drogi do linii startu. Kilkanaście metrów ode mnie pacemakerzy na 4.15. Zrzucam mundurek chroniący przed deszczem. Idę w tłumie. Cztery i pół minuty do linii startu. Idę po swetrach, dresach, rękawiczkach. Włączam stoper, już można truchtać. Nie da się za szybko zacząć, bo dużo ludzi. Z mapy wynikało, że na pierwszych kilku kilometrach będą zakręty i w dół. Pilnuję, by nie lecieć za bardzo po zewnętrznej. Staram się przesuwać pomiędzy zakrętami, przypomina mi się, jak grałem kiedyś w siatkówkę jako środkowy bloku.

Mnóstwo ludzi czmycha w bok i sika. Panowie wszędzie, panie za krzaczkami :-) Kolejne ciuchy na drodze. Pada jakby słabiej.

Dwa kilometry biegnę spokojnie w około 13 minut. Pora dodać gazu. Kolejne trzy po 5:20. Piątka w 28:53.

Doping dziesiątków ludzi ustawionych wokół trasy. I to tak zwanych zwykłych ludzi, nie żadnych kibiców, którzy przyjechali ze swoimi ekipami (oni będą dalej). Jest przecież niedzielny ranek, leje, a im chciało się wyjść z domu i krzyczeć: „Bravi, bravi!” „Avanti, avanti!” To jest fantastyczne! Mieszkańcy Florencji też są bohaterami tego maratonu, jak wszyscy biegacze.

To zresztą nie tylko mieszkańcy Florencji. Bo skąd może być pięć niewysokich, eleganckich, wystrojonych na czarno Japonek, które krzyczą coś do zawodników z balkonu na pierwszym piętrze, wymachując ciemnoczerwonymi różami?


Jeszcze trochę wąskich ulic. Ciężko tu wyprzedzać. A mnie się chce wyprzedzać, bo minęło już czterdzieści minut biegu, po których zwykle wpadam w trans. Nie dość, że wąsko, to jeszcze samochody stoją.

Na ósmym mijam Gerdę, na dziesiątym pacemakerów na 4.15. Dycha w 56.28. Tak miało być.

Wpadamy do centrum, cały czas po południowej stronie rzeki. Ależ zapachniało nagle z kafejki... Kawusią :-)
Tu już są kibice z różnych stron świata – z flagami z Kanady, Szwajcarii, Hiszpanii, transparentami w języku włoskim. Jest i jedna pani z małą polską flagą. Już w Polsce dowiedziałem się, że to żona Marka. Myślał, że już nie pojedzie do Flo, bo miał problemy z transportem i radził się mnie, czy nie lecieć samolotem, ale ostatecznie przyjechał samochodem.

Rys.3 - Gerda(nr 222)z naszej ekipy już pod katedrą-28 km

Nad rzeką biegnie się fenomenalnie – rewelacyjny widok na miasto z drugiej strony rzeki, dużo miejsca, już nie pada, ciut cieplej. To już druga dycha, ponosi mnie, biegnę w tempie poniżej 5:20, szybciej, niż planowałem, ale... Tak się dobrze biegnie! Przesadzam o 15-20 sekund na kilometrze, ale jaka przyjemność! :-)

Po moście na drugą stronę, oddalamy się od centrum, szerokie ulice. Na punktach żywnościowych tłok. Omijam je po zewnętrznej, ale przy każdym piję z moich setek.

Biegniemy obok hali, w której się rejestrowaliśmy. Widzę jakiś wiadukt, a na nim biegaczy. To pewnie dopiero przed nami.

Kawałek dalej długa, wąska ulica. Ależ doping z okien i balkonów! Biegacze odpowiadają okrzykami. Na wąskiej ulicy zabudowanej kilkupiętrowymi domami daje to niesamowity efekt. Jak na jakimś meczu pod dachem.

Aż się chce biec! Przeciskam się lub uciekam na chodnik i wyprzedzam. Na dwudziestym pacemakerów mknących na 4:00. Na 4:00 brutto, czyli na moje 3:55:30.

Połówka w 1:54:50. Oj, trochę za szybko, o jakieś dwie-trzy minuty. Ale nie jest źle... Zresztą, co ja mówię, jest świetnie. Przecież 11 tygodni temu we Wrocławiu na połówce byłem w 2:18!

Po półmetku, według planu, miałem przyspieszyć, ale w tym przyspieszonym tempie biegłem już od dziesiątego kilometra :-) Trzeba to utrzymać. Ale już po chwili czuję, że biegnie się ciężej. Trochę ciężej.

Historyczne centrum. Pełno ludzi. Doping jakby to był bieg o medale olimpijskie. Kostka. Barierki. Mężczyźni krzyczą: "Belissima blonde! Bravi, bravi!". To do pani, która kilka metrów przede mną. Katedra, czyli 28 km.

Rys.4 - Finisz - biegnę w czerwonej koszulce

Wylatujemy z centrum. Czuję, że słabnę. 30 km w 2:44. 29 minut szybciej niż we Wrocławiu. Ale to jeszcze nic nie znaczy. Wtedy tuż za mną finiszował biegacz, który trzydziestkę pokonał w 2:43. A ja we Wrocławiu byłem na mecie po 4:29.

Słodka herbata z punktu odżywczego na 30 km smakuje wybornie. Biegniemy szeroką aleją przez zielony teren rekreacyjny. Boiska, hipodrom. Ekipy Enervitu na trasie proponują tabletki, żele (biorę, bo swoje już zjadłem) i picie (też biorę).

Dużo miejsca, wygodnie, ach, ale by się tu wygodnie szybko biegło. Ale organizm nie chce. Nogi ciężkie. Wydaje mi się, że wszyscy mnie wyprzedzają. Ale nie jest tak źle - według wyników między 30 a 35 poprawiłem się o ponad sto pozycji. Myślałem, że będzie jak we Wrocławiu, gdzie po trzydziestce większość zawodników szła. Tu idą jednostki. I tak będzie już do mety.

Byle nie stawać... Nie wolno stanąć, bo wtedy już kryzys mnie zupełnie pokona. Biec tak szybko, jak się da. Kurcze, zaczynam liczyć, czy dam radę złamać cztery godziny. Jeszcze spory zapas, byle nic złego się nie wydarzyło.

Siódma piątka w tempie 5:54. Jeszcze tylko siedem kilometrów. Słyszę, że zbliża się do mnie jakaś kawaleria. Taki głośny, równy tupot. To pewnie grupa na 4:00 brutto. Dochodzą mnie na 38 kilometrze. Zabiorę się z nimi. Koniec obijania się. Wystarczy przecież lekko przyspieszyć.

Udało się! Ale tylko na chwilę. Po kilkunastu sekundach czuję, że coś się dzieje z tylnymi częściami ud. Może przejdzie? Nie zwalniam. No nie, zaraz mnie złapią skurcze w obu nogach, muszę zwolnić.

Po drodze widziałem już kilku ludzi zwijających się z bólu, więc... Spokojnie do celu. Przypominają się opowieści Skarżyńskiego o dramatach na ostatnich metrach. Ten mecz trzeba dograć do końca bez ryzyka.

Rys.5 - Trzeba to uczcić. Od prawej Kasia, Piotrek i ja

Ósma piątka (30:48 - 6:09) chyba nigdy się nie skończy... Pomylili się podczas mierzenia, czy co? Z drugiej strony, zbliżam się do centrum i rzeki - ależ pięknie... Trochę szkoda, że finał tuż, tuż.

Jeszcze dwa kilometry. Dopiero tu widać, że niektórzy mają dość. Znowu wyprzedzam. Już wiem, że złamię czwórkę. Genialnie. Jeszcze zakręt od rzeki w głąb miasta, i jeszcze jeden - wiem, że ostatni, bo oglądałem filmy z maratonu we Flo na You Tube. Odruchowo przyspieszam, błękitny dywan, ręka w górze, udało się!

Za metą za kratą oddzielającą biegaczy od świata jest Kasia. Robi mi zdjęcie. Dają torbę z piciem i jedzeniem, a przede wszystkim piękny medal. Oddają 5 euro za chipa, potem znowu picie, szata termiczna. Mało miejsca, strasznie ciasno. To bardzo niska cena finiszu w ścisłym centrum - pod bazyliką na Piazza Santa Croce.

Trudno się idzie, nogi bolą, ale uczucie radości jest o wiele silniejsze.

Kasia zostaje i czeka na Piotrka, a ja do depozytu. To tylko kilkaset metrów. Ubieram się w dres i widzę Piotrka! Super! Brawo! Trochę się baliśmy o jego debiut, bo na poważnie zaczął się przygotowywać niespełna dwa miesiące temu. Ale widzę, że biegnie w całkiem dobrej formie. Z uśmiechem na ustach. Gratulacje!

Wracam za metę, wpadamy z Piotrkiem na siebie. Euforia. Sesja foto z Kasią w roli fotoreportera :-) Marcin, który śledził transmisję w internecie, przysyła Piotrkowi sms-a z naszymi oficjalnymi czasami netto – 4:26 Piotrka i moim 3:58. Gerdy już nie widzę, ale Kasia mówi, że dobiegła trochę (4:07) po mnie.

Trzeba to uczcić. Wchodzimy do najbliższej restauracji. Na głównej sali nie ma wolnych miejsc. Nagle ktoś zaczyna klaskać... Inni też. Wszyscy klaszczą! To dla nas. Szok!:-))
To się nazywa sympatia dla maratończyków! :-)))

Rozpoznali nas po ubrankach termicznych i medalach :-) - We Florencji się czuje, że nas tu chcą! - mówi Piotrek.

Pizza poprawna, czerwone wino. Kawa. Woda. Nie możemy się nagadać! Co za bieg! Wszystko się udało.

Powłócząc nogami wracamy do hostelu. Jest Dai – wykręcił 5:23. Prysznic, herbata. Na dworzec w żółwim tempie.

Pociąg do Triestu przez Bolonię za kilka minut. Odjazd się opóźnia z powodu burzy z gradobiciem. Teraz może sobie lać :-))) Kasia i Piotrek czekają do odjazdu.

W Bolonii leje. Idę nie w tym kierunku co trzeba. Wracam. Na szczęście do schroniska wiedzie ulica z arkadami. Zostawiam rzeczy, zjadam jakieś resztki, które mi zostały, i na miasto. Przepiękne! Mimo, że leje, mimo, że jestem po maratonie i trzech dniach w rewelacyjnej Florencji, Bolonia robi na mnie niesamowite wrażenie. Choć trochę życia tu brakuje, knajpki puste, tylko jakieś typki się kręcą. No ale jest już około godziny 22, pada mocny deszcz, może dlatego.

Spaceruję prawie godzinę po Bolonii. Szkoda kończyć, ale pobudka o 5.30.
Nie mogę spać. Rano jeszcze trucht do autobusu z bagażem w deszczu. Na lotnisku kupuję Oli maskotkę kaczuszkę.