Kiedy równo 5 lat temu w 2000 r uległam kontuzji zerwania ścięgna Achillesa po prostu myślałam, że będzie to prosty zabieg, a jednak stało się inaczej. Już kilka godzin po zabiegu źle się czuła, po trzech tygodniach dopiero zaczęły się komplikacje. Nie podawane zastrzyki przeciwzatorowe, kołatanie serca, wysokie ciśnienie 250/150, ogólny bezruch, zanik mięśni jednym słowem z maratonki zrobił się wrak człowieka.

Na dodatek rana zakażona jakąś tam bardzo rzadką bakterią śmiertelną (+++) Myślałam, że to już koniec, ale tak jak w maratonie zawodnik walczy, tak ja próbowałam walczyć z chorobą. Niestety nie wychodziło – już po 4 tygodniach musiałam na nowo uczyć się oddychać, siadać nie mówiąc o chodzeniu. To był po prostu koszmar.

Gdyby nie mąż, który wspierał psychicznie, dodawał otuchy, uczył jak żyć na nowo. Długo uczyłam się chodzić, gdzie pomyśleć, że kiedyś w chodzie miałam wynik I klasy. Po pół roku zmagań z chorobą a była to ostra niewydolność krążeniowa, wysokie ciśnienie, toksyczne uszkodzenie wątroby, infekcja w nodze. Mąż przełamał barierę i postawił mnie na nogi. Już rok po zabiegu przeszłam chodem 10 km na Pikniku Korzeniowskiego, czułam się jak dziecko które zrobiło pierwszy krok.

Od roku 2001 przeszłam już cztery dziesiątki, i przebiegłam 4 maratony w tym nawet jeden poniżej 5 godzin. A to wszystko dzięki mężowi, który wspierał psychicznie i dziękuję że wytrzymał ze mną 20 lat.. Z tej okazji chciałabym przebiec w maratonie małżeńskim u P. Kazia Musiałowskiego, myślę, że zmieszczę się w 6 godzinach. Panie Kaziu – proszę o limit 6 godzin.

Jednak warto było walczyć z chorobą, walczę dalej, aby bakteria która się wdała w ranę się nie obudziła, usypiam ją bieganiem

Małgorzata Torłop