Festiwal Biegowy w Krynicy dla garstki jego uczestników upłynął w cieniu napiętego harmonogramu. Przy czym sformułowanie „upłynął” jest tu całkowicie nieadekwatne. Nic nie mijało! To była walka na śmierć i życie.

Nie wszyscy, którzy stanęli do zmagań w ramach Iron Run, dotrwali do końca. Część z nich odpadła, bo taka jest specyfika tych upiornych zmagań. Ponad 140 kilometrów do pokonania w ciągu dwóch dób, trzy biegi dziennie – krótkie, długie i górskie, a w dodatku dość wyśrubowane limity czasowe bez wzięcia poprawki na pogodę.

Z racji innych swoich obowiązków, które karnie wykonywałam, nie byłam w stanie na bieżąco śledzić wszystkich zmagań Ironów, ale dzielnie im sekundowałam. Zwłaszcza, że do zmagań stanęło kilku moich znajomych. Miodzio odpadł, Gudos odpadł, Kotek dotrwał do końca i skończył na czwartym miejscu (o ile się nie mylę, bo było pewne zamieszanie w czasie dekoracji i wręczania nagród). Zmagania ukończyły dwie kobiety – Krysia, dla której był to drugi z rzędu udział w tej biegowej etapówce i Ania, która na mecie maratonu zasłabła i rzygała jak kot (nieprawda, tak naprawdę to nie miała czym wymiotować, bo była odwodniona) i spędziła sporą chwilę w karetce pod kroplówką, po czym wyruszyła grzecznie na start biegu na Jaworzynę, obiecując ratownikom, że po zakończeniu zmagań wróci do karetki, co też uczyniła.

Zobacz Pełną Galerię Zdjęć

Kibicowałam im, zdzierałam gardło, robiłam fotki – tylko na starcie i mecie Koral Maratonu, ale za to z głębi serca. Dlaczego? Bo bardzo lubię patrzeć na przełamywanie własnych ograniczeń. I podziwiać piękne ciała. Wysportowane, równomiernie umięśnione, zadbane. Bo oni mi po prostu piekielnie imponują!

Panie, Panowie, przyjmijcie proszę wyrazy mego najwyższego podziwu i szacunku.