Dziewiąty TYSIĄC:

Teraz na trasę wyruszają Matki Polki, piękne, pewne siebie, niczym skomputeryzowane maszyny wychowawcze. Telefony w dłoniach, biegaczki gotowe w każdej chwili odebrać połączenie od swych pociech. Zerkają na boki wypatrując kibicujących mężów, czy wszystko u nich w porządku, czy koszule zapięte po ostatni guzik, czy spodnie nie założone na lewą stronę. Wiedzą, że bez nich świat może zawalić się w każdej chwili - ale jednak podejmują ryzyko, biegną mając w głowach plany ewakuacji oraz ścieżki dotarcia do zaparkowanego samochodu. Gdy tylko wrócą do domu to natychmiast zrobią porządek, nadrobią, ulepszą. Dzieci nakarmią, męża postawią do pionu, okna trzeba umyć bo święta za pasem, a i podłogi same się nie wyfroterkują. Ale precz z tym teraz, precz z obowiązkami! Wykluczyć te myśli! W tym momencie liczy się tylko bieg: ich chwila wolności, chwila tylko dla siebie! Oby do mety!

Dziesiąty TYSIĄC:

A oto i zagraniczne hufce: czas na gości, na reprezentantów zaprzyjaźnionych miast i wsi, krajów i regionów. Są Prusacy w ich szpiczastych hełmach, Indianie ze skalpami, Kozacy i Tatarzyni trzymający się wspólnie za łepetyny. Przybysze z najdalszych stron świata biegną w półmaratonie zaskoczeni tym, że wokół nie biegają słonie i żyrafy. Tyle słyszeli o Polsce, a tu proszę - żadnych zebr, wielorybów, żadnych ogni piekielnych. Nawet jest prąd i zasięg w telefonach. Są skośnoocy Japończycy trzymający się w grupach posegregowanych zgodnie z marką aparatu fotograficznego, są Afroamerykanie, Azjoamerykanie i Australioamerykanie. Jest piękna Wenezuelska Mis Universe otoczona przez członków Kolumbijskiej Misji Pokojowej. Są pięcioraczki z Indii i połykacz ognia z Nebraski. Jest treser żółwi z Tanzanii. Wszyscy szczęśliwi i uśmiechnięci - bo to dopiero początek biegu. Wkrótce pozielenieją, ale teraz jeszcze radośni. Doprawdy ten bieg to wspaniała wizytówka naszego kraju, który już nie "Mlekiem i Miodem" wita przybyszy, lecz swą sztuką, kulturą i niskimi podatkami imponuje każdemu kto przyjedzie do Krakowa.

Jedenasty TYSIĄC:

Jako ostatni na trasę półmaratonu wyruszają najtwardsi z najtwardszych. Śmieją się w twarz tym wszystkim, którzy nie daliby rady biec przez dwie, a nawet trzy godziny. Oni to - zwani Niezniszczalnymi - przestępują teraz linię startu z pewnością siebie, oszczędnie gospodarując energią. Twarze poważne, naznaczone dziesiątkami innych biegów pokonanych na granicy limitu czasu. To ludzie, którzy każdego dnia balansują z rozmysłem na linie rozwieszonej pomiędzy startem a metą, drażniący się z ekipami sędziowskimi i firmami pomiaru czasu. Ich Święty Graal to wbiec na metę w chwili jej zamykania, przekroczyć taśmię wraz z ostatnim gwizdkiem, mrugnąć okiem do kierowców samochodów stojących od wielu godzin w korkach ulicznych. To miłośnicy ekstremalnych przygód, życia na krawędzi, najbardziej szaleni wśród szalonych. "Trwaj chwilo" chciałoby się zakrzyknąć patrząc, jak wyruszają... i nie jest to ich ostatnie słowo. Trzystu Niepokonanych!

Podsumowanie:

I ja tam byłem, kawę w ogródku vipowskim piłem. A co zobaczyły moje oczy to Wam opisałem bez zbędnych upiększeń i przeinaczeń. Kto miał dobiec ten dobiegł, kto wygrał ten wygrał, po co rozdzierać włos na czworo? Zabrakło moim zdaniem tylko konfetti na starcie i smoczych ogni na mecie - wszystko inne było w sztos. A kto nie był, ten gapa - jego życie to klapa.

PS. Przy pisaniu tej relacji nie ucierpiała żadna Sztuczna Inteligencja. Autor uważa, że oficjalne relacje z wydarzeń sportowych są tak nudne, że nie da się ich czasem czytać.