2019-02-17
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Wilki (czytano: 1003 razy)
Ponieważ tygodniowy kilometraż skończyliśmy w sobotę, to dzisiaj (niedziela), ze względu na piękną pogodę i uchwycenie odrobiny spokoju, wyrwaliśmy się na długi (10 km.) spacer.
Już przy zejściu z szosy na ścieżkę spotkaliśmy pana idącego w tym samym co my kierunku. W ręce miał małą lunetę. Zagadnąłem go i okazało się, że facet lubi sobie pooglądać dzikie zwierzaki.
Wspomniałem o niedawno zagryzionej przez psy kozicy górskiej, a facet na to: na pewno psy?
No właśnie. Kilka dni temu zobaczyłem podczas biegu tropy, w których łapa Norka (a nie jest mikrusem) zmieściłaby się trzy razy - nie były to ślady dzika ani jelenia. Może duży pies?
Jednak zaraz potem przeczytałem, że w sąsiedniej wsi została zagryziona sarna, a nieco później pisali w wielu gazetach o waderze, która wraz z małymi zagryzła w innej miejscowości, nie tak bardzo oddalonej od mojej, 17 danieli. Czyli wilki powróciły w nasze strony. To dobrze, byleby tylko ludzie nie zdurnieli, ale już odbywają się narady o sposobie uświadamiania ludności.
Facet powiedział, że ma pecha, bo ciągle napotyka dziki. Ja mu na to, że też w zeszłym roku spotkałem stado tych zwierzaków. Pan skręcił w pole (choć mówił, że zwierzaki już pewnie poszły w góry) a ja z Norkiem ruszyłem prosto, pod górę. Norek ciągle się oglądał a ja go upominałem, gdy nagle przed nami (kilkadziesiąt metrów) wyrosły dwie sarny. Stały i patrzyły na nas, a gość ich szukał kilkaset metrów z tyłu.
W połowie góry ujrzeliśmy łanię, która nie czekała na nas, ale dzięki której Norek mnie trochę podciągnął po stoku. Dalej było jak na torach zjazdowych ze skoczni, dlatego trochę zjeżdżałem, za co Norek oberwał burę, bo miał już nie ciągnąć.
Po chwili, poniżej nas, zobaczyliśmy stado dzików. Powoli się przemieszczały ale gdy zobaczyły nas, to stanęły i czekały. Norek był cichutko a ja cyknąłem kilka zdjęć (niewiele wyszło, bo z telefonu) i dziki rozbiegły się w dwie strony, cztery w prawo i przynajmniej sześć w lewo. A my mieliśmy iść w ich stronę. I poszliśmy ale po zwierzakach zostało tylko wspomnienie.
Dwa kilometry od domu wyszliśmy zza drzew i ujrzeliśmy stado saren, które też się wychyliły ale kilkaset metrów od nas. Jednak Norek je dostrzegł ale linka (i mój kręgosłup) go przytrzymała.
Cieszę się z tych wilków. Wszak moja miejscowość, to Wilkanów (kiedyś Wolfelsdorf) a sąsiednie Międzygórze miało niegdyś nazwę Wolfelsgrund.
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu
paulo (2019-02-18,08:29): dobrze, że mojego wilka mam oswojonego :) Niemniej na Twoim miejscu trochę bym się bał :)
Hung (2019-02-18,11:26): Mam sąsiadkę podobną do Sarsy, która zawsze obszczekuje Norka, ale w lesie, to rzeczywiście może być trudno rozpoznać.
|
