Łatwa kwalifikacja do finału 1.500 m (tak samo jak Renaty Pliś, podopiecznej Zbigniewa Króla) pozwalała na duże nadzieje. Sylwia (koleżanka z roku wrocławskiego AWF mojej córki Oli) nie podjęła w finale walki. Być może zadecydował o tym niepotrzebny start w eliminacjach 3.000 m. Dlaczego niepotrzebny? Bo do ostatniej chwili wydało się, że eliminacje do tego biegu nie będą organizowane i Sylwia mogłaby startować dwukrotnie. Decyzja przyszła na tyle późno, że w nie było mowy o odpuszczeniu startu i w efekcie Sylwia w sobotę – dzień finału 1.500 m – musiała stanąć do eliminacyjnego biegu na 3 km. Na wszelki wypadek – nie rozgrzewając się – zeszła po 200 m, ale się stało…

Poświęcam tyle miejsca Sylwii, bo nadzieje na jej medalowe lokaty były i są nie mniejsze niż w przypadku dawnego duetu Anien Brzezińskiej i Rydz. Gwoli ścisłości Pliś w finale chyba zasugerowała się słabym biegiem Sylwii, bo jej spóźniony finisz przyniósł tylko 4. miejsce.

Tacy milerzy to już chyba było...

Bartosz Nowicki zdobył na 1.500 metrów w Paryżu brązowy medal na 1.500 metrów w ten sposób kontynuując – i to znów we Francji – po 30-latach medalową, halową serię Polaków na tym dystansie (najwięcej, bo aż cztery złote medale zdobył Henryk Szordykowski w 1970, 71, 73 i 74, a ostatnio na podium stawał w 1981 roku Mirosław Żerkowski w Grenoble). O medal walczyć chciał walczyć także inny podopieczny Adamka Mateusz, Demczyszak, który swoją ósmą lokata w finale ubiegłorocznych letnich mistrzostw Europy w Barcelonie po 39 lokatach osiągnął najlepszy Polski wynik w ME (licząc od srebra Szordego na 1500 w ME w Helsinkach w 1971 roku, po wcześniejszym brązie w Atena’69). Aby do tego doszło w finale halowych Mistrzostw Polski w Spale musiało wydarzyć się jakże emocjonujący finał na 1.500 metrów, w którym o minimum (3.43.00) walczyć musiał Demczyszak i pozostali polscy milerzy, bo Nowicki już na początku halowego sezonu zupełnie niespodziewanie pobił o 0, 06 już 9-letni rezultat 3.38,96 Pawła Czapiewskiego.

Demczyszak eliminacje 1.500

Tak komentuje ten bieg trener Adamek:
„- To był naprawdę ważny test dla nich! Celem było minimum Matiego , a o złocie mieli myśleć na ostatnich 200m. Bieg się potoczył trochę inaczej niż wspólnie ułożyliśmy. „Zając” (mój inny zawodnik Wojtek Askuntowicz) miał poprowadzić 800-900m i potem miał wyjść Bartek i pociągnąć 400-500m. Wojtek zaczął zwalniać po 600m i po 700m, a wtedy nie wytrzymał Mati, wyszedł i mocno szarpnął. Przed 1.000m wyszedł Bartek i prowadził mocno do 120m przed metą. Tam go zmienił Mati i wygrał bieg. Międzyczasy miałem rozpisane w 2 słupkach: w 1.na 3.40, a w 2. na 3.42 i trudno sobie wyobrazić, a jednak cały czas się poruszali w tym kanale wynikowym. TO BYŁ NAJSZYBSZY BIEG W HISTORII POLSKIEJ LEKKIEJ ATLETYKI NA HALI!! Czwarty zawodnik miał 3.42,92!! Szósty poniżej 3.44!!”

Na finiszu Mati (Mati) wygrał i w Paryżu Polskę reprezentowała trójka, bo także trzeci w Spale Adam Czerwiński. Do finału wszedł tylko Nowicki, bo miał nieco szczęścia – w 1. biegu eliminacyjnym przegrał tylko w późniejszym mistrzem i wicemistrzem Europy, a ta eliminacyjna runda była najszybsza i wszedł do finału z pierwszym czasem kwalifikanta. Mati miał pecha, bo jego drugi bieg eliminacyjny nagle był wolniejszy i mimo odważnego poprowadzenia po kilometrze na finiszu nie dał rady 5. zawodnikowi na 800 m ubiegłorocznych letnich ME w Barcelonie Czechowi Jakubie Holusowi. W trzecim biegu w finiszowym przyśpieszeniu nie dał rady o najlepsza dwójkę powalczyć Czerwiński.

Demczyszak eliminacje 1.500

W finale Nowicki zrobił to, co nie udało się dziewczynom w finale 1.500 m – czyli wziął walkę w swoje ręce i sam zaatakował. W efekcie biegnąc za odważnym Turkiem Kemalem Koyoncu dał się dogonić na finiszu brązowemu medaliście z Barcelony Hiszpanowi Manuelowi Olmedzie, ale odparł ataki wicemistrza z Barcelony na 1.500 metrów – Niemca Carsta Schlangena.

Medalowy powrót po 8 latach

Sukces Nowickiego zdziwił dziennikarzy i fachowców, bo przyszedł dopiero po 8 latach zdobytym przez niego Tampere w 2003 roku mistrzostwie Europy juniorów. W międzyczasie był dwa brązy: na 3 km w Superlidze Pucharu Europy w Monachium w 2007 roku i w halowym PE w Moskwie na 1.500 metrów, ale nie tego on oczekiwał.
Dlaczego? Bieganiem zajął się już w wieku 16 lat w Ósemce Police. Pod wodzą trenera Roberta Leszczyńskiego zaczął międzynarodowe sukcesy od 6. miejsca w MŚ juniorów w Debreczynie w 2001 roku. Po medalu MEJ przyszła 9. pozycja w MME w 2005 roku.

Demczyszak – rozgrzewka Paryżu

Później jakby za często pojawiały się kontuzje, a choć Bartek dwukrotnie zdobywał minima na HMŚ i raz na Uniwersjadę (Bartek zdobył magisterium w Instytucie Kultury Fizycznej Uniwersytetu Szczecińskiego – przyp. MG) to jego ówczesny trener nie zdecydował się na start w docelowych imprezach. Kiedy po niedoszłym stracie w HMŚ w 2008 roku kilka miesięcy później niespełna sekundy zabrakło mu do minimum na igrzyska olimpijskie w Pekinie to postanowił wziąć karierę w swoje ręce. Przeszedł do Śląska Wrocław, gdzie pod opieką – formalnie tylko logistyczną – Adamka nadal realizował palny trenera Leszczyńskiego. Pod pełną opiekę wrocławskiego szkoleniowca przeszedł po zakończeniu letniego sezonu w 2010 roku.

Tempówki z Lewandowskim

Dzisiaj wspomina o tym jak o prawdziwym przełomie począwszy od listopadowego obozu w Szklarskiej Porębie. Do tego doszło styczniowe zgrupowanie w RPA (Pootchestrom – 1.350 m npm), co dla Bartka było zupełną nowością. Komfort treningu w warunkach obozowych ze znakomitym jedzeniem i przyjaznym klimatem podziałał bardzo mobilizująco. Doszedł do tego partner na tym samym poziomie, czyli Mateusz Demczyszak, z którym szybko się zaprzyjaźnił.

Demczyszak – rozgrzewka Paryżu

Jak dobrze szło im razem na treningach widać na zdjęciu z tempowego treningu, gdzie na krótszych odcinkach nie ustępowali Marcinowi Lewandowskiemu, a na dłuższych to on musiał się za nimi mobilizować. Trening się zmienił i w efekcie wykonanie np. po 6-8 razy kilometrówek po 2.40 na krótkich przerwach już nie robiło im kłopotu. Przebiegnięty na zakończenie obozu 8-kilometrowy bieg ciągły po 3.20 nawet nie powodował większych objawów zmęczenia. Ten obustronny entuzjazm sprawił, że ostatnie tempa przed decydującymi startami byli w stanie biegać na 200-metrowym tartanowym stadioniku wrocławskiej SMS przy pięciostopniowym mrozie.

Cel 2011 – mistrzostwa świata w Taegu

Jakie cele na ten sezon? Cóż przede wszystkim ciężka praca – w marcu w Spale, w kwietniu w Szczyrskim Plebsie lub Zakopanem, w maju w St. Moritz i później gonitwa za bardzo wyśrubowanym minimum 3.35.00 – lepszym od rekordu Polski (3.35,62 – Piotr Rostkowski w 1997 r.) Czy wchodzą w grę inne dystanse? W ubiegłym roku Bartek był w Polsce 2. na 1.500m – 3.39.44 (RŻ – 3.37,90 – 2008), 3. na 3 km – 7.57,99 i 4. na 5 km – 14.04,41 (w debiucie na tym dystansie przyszło srebro MP), ale swoich szans musi szukać na 1.500 m. Jego życiówki na 800 m – 1.46,81 (07) i 1 km -2.20,27 (05) dają obraz biegacza wszechstronnego, choć rekord życiowy na 400 m około 50 sekund mamy nadzieję jest już nieaktualny.

Demczyszak i Nowicki w Paryżu na ulicy.

Przed Barkiem i Mati oraz Sylwią w tym roku duże wyzwania, bo obaj panowie wciąż jeszcze nie są rekordzistami Dolnego Śląska na żadnym dystansie: 800 m – Andrzej Kupczyk - -1.46,3 (1972), 1.500 m – Piotr Kurek – 3.36,93 (1983) 3.000 m – Maciej Kunicki – 7.52,21 (1979), 3 km z przeszkodami – 8.11,04 (1985)i 5 km – Bogusław Mamiński – 13.26,09 (1980), a żeby startować skutecznie na zawodach międzynarodowych te wyniki trzeba mieć w zasięgu. Dodajmy, że w kuźni trenera Adamka jest jeszcze przynajmniej kilku obiecujących zawodników. Wszystkim im mocno życzę kolejnych mistrzowskich medali.

Nowicki przed wejściem na podium

(Zdjęcia 1 i 2 Fot. Sylwia Ejdys, Foty 3-9 autorstwa Marka Adamka)