Dwa ostatnie kilometry zlały mi się w jedna całość, ponieważ nie zauważyłam dalszych oznaczeń kilometrów i nie wiedziałam, czy jest daleko do mety. Polegałam jedynie na szacowanym czasie i miałam nadzieję, że się nie mylę. Mimo tej niepewności i ogólnego zmęczenia nie byłam obojętna na kryzysy na ostatnich kilometrach. Cały bieg siedziałam cicho, więc gdy minęłam zawodnika, który zaczął iść, klepnęłam go przyjacielsko w plecy i powiedziałam „Niech pan biegnie, to ostatnia prosta do mety!”. Mężczyzna rozpromienił się i nie dowierzając, zaczął biec. Było to tak spontaniczne, że po chwili zrobiło mi się głupio, bo co jeśli meta wcale nie jest tak blisko? Na szczęście nie pomyliłam się tak bardzo i po kilku minutach dotarłam do niej.

Byłam lekko rozkojarzona i zapomniałam, że dostanę medal, ale na szczęście wolontariusze wyłapali mnie w tłumie. Później otrzymałam różę, folię termiczną i sylwestrowego szampana. Mimo, że mogłabym legalnie wypić drinka w Stanach Zjednoczonych, wolontariusz pominął mnie przy wydawaniu buteleczek. Spytał czy mam 18 lat, choć sam wyglądał na młodszego ode mnie, a w biegu na 10 km mogły brać udział tylko osoby pełnoletnie. Kiwnęłam głową i przez chwilę myślałam, jak mogłabym to udowodnić bez dowodu osobistego. Na szczęście skończyło się na komentarzu, że młodo wyglądam i wydaniu mi 200 ml szampana. Jak już wspominałam, pozory mylą.

Atmosfera biegu na długo zapadnie mi w pamięć, choć same zawody miały swoje mankamenty. Trasa powinna być lepiej przygotowana, ponieważ bezpieczeństwo zawodników jest najważniejsze. Wystarczyło posypać bulwary piaskiem, szczególnie że był to odcinek 3 km, a uczestnicy musieli pokonywać go dwukrotnie. Przebrani zawodnicy byli niesamowici i bez nich byłoby smutno, ale powinny być ograniczenia gabarytowe, ponieważ niektóre przebrania zajmowały niemal połowę szerokości trasy. Wiąże się to także z problemem masowego startu, którego niestety stałam się ofiarą. Wszystkie dystanse ruszyły razem, a było nas ponad 1700 osób i nawet po przekroczeniu linii startu był problem, żeby biec. Lepiej jest rozdzielić start na grupy przy tak dużej liczbie zawodników. Organizator przemawiający przed biegiem miał mnóstwo pozytywnej energii, ale nie rozumiałam, co dokładnie mówi. A szkoda, bo byłam ciekawa, co kryję się za tak entuzjastycznym głosem. Nagłośnienie w tym przypadku nie dało rady. Wolontariusze nie pierwszy raz stanęli na wysokości zadania i bardzo dobrze pełnili powierzone funkcje. Jedynie zamieszanie powstało na nawrotce, gdzie zawodnicy byli kierowani wprost na siebie. Z drugiej strony był tam spory ruch i być może zabrakło mu wsparcia. Jedna osoba nie zawsze zapanuje nad rozpędzonymi biegaczami.

Poza tym było naprawdę wzorowo. Zarówno odbiór pakietu jak i organizacja depozytu była przeprowadzona tak, jakby było nas dziesięć razy mniej. Dodatkowo pakiet startowy okazał się atrakcyjny, ponieważ każdy zawodnik odstał polarowy komin na szyję ze ściągaczem, folię termiczną, szampana i pamiątkowy medal. Nie rozumiem tylko pomysłu z różami dla pań, ponieważ bardziej spodziewałabym się takiego rozwiązania w okolicach dnia kobiet. Było to miłe, a róża, choć nieco poturbowana po podróży do domu, przeżyła i teraz ozdabia pokój.

Oryginalny artykuł znajdziecie na blogu ZABIEGANNA.BLOG.PL