Udało się!!! Przebiegłem swój pierwszy maraton. Boże jestem wielki. Czemu wielki? Bo dobiegłem, bo poniżej czterech godzin, bo udowodniłem sobie i innym, że w dziesięć miesięcy można zrobić z kanapowca Maratończyka. Jak tylko sięgnę pamięcią nigdy nie lubiłem lekcji WF-u, a moją ulubioną oceną była ocena dostateczna. Teraz nie potrafię sobie wyobrazić jak mogłoby wyglądać moje życie bez biegania...

Trochę historii: moim pierwszym trenerem jest Magda, to ona mnie zaraziła bakcylem biegania. I tak już zostało choć początki były trudne tak jak u każdego - standardowe 5 minut i zadyszka, pot, łzy (he he he). Grzebanie w internecie, szukanie jakiegoś planu. Padło na plan dla debiutantów Jerzego Skarżyńskiego i tak się zaczyna moja przygoda z bieganiem. Plan się powiódł prawie w 100 %, prawie… znaczy kontuzja – było 17 stopni (luty w tym roku) a ja miałem w tym dniu moją lekcję - nawet nie wiedziałem kiedy skręciłem nogę w kostce, poczułem to dopiero rano jak trzeba było iść do pracy.

Rys.1 - Magda i Ja

Po trzynastu tygodniach od rozpoczęcia przygody nastąpił mój pierwszy start na dystansie 10 kilometrów (jedno z cenniejszych trofeów bo pierwsze). Dalsze treningi, dalsze starty i przyszedł czas na znalezienie podobnych do mnie. Nie trzeba było daleko szukać: jest to Klub Maratończyka Aktywni z Sochaczewa. Wiadomo, że w miarę jedzenia apetyt rośnie: z okazji 42 urodzin zaliczyłem kolejną dychę - Bieg Chemika w Płocku. I wtedy zaczęła kiełkować myśl by przebiec maraton. I z stąd się to wzięło…

Starczy tego biadolenia o wszystkim i niczym: przejdę do meritum sprawy. 10.10.10, godz 10:10, start do 11 Poznań Maratonu im. Macieja Frankiewicza (dwa okrążenia po 21 km). Moim planem było trzymać się blisko peacemarkera na 4 godziny. No i biegłem, biegłem, biegłem... Kilometry uciekały (rzecz o której trzeba wspomnieć to fantastyczni kibice). Na około 20 kilometrze pierwsze przykre doznanie - zaczęły mnie parzyć stopy, ale czy to powód żeby przerwać? Biegłem dalej. I mijały kolejne kilometry. Z relacji kolegów maratończyków wiedziałem, że przyjdzie maratońska ściana, czekałem na nią...

Moje ciało już dawało jasne znaki, że kryzys już na mnie czeka. 30 kilometr, trzy kostki czekolady jem przez 1,5 kilometra. Z bananem poszło łatwiej, na 35 już tylko picie, jeść się już nie dało i tak już do końca. Ściana czekała na mnie na 38 kilometrze, nie da się na nią przygotować, nie da się jej ominąć, trzeba się z nią zderzyć i to dosłownie. I tu dopiero na prawdę zaczął się mój Maraton. Cztery kilometry przed metą walka o każdy metr, o kolejny krok, nawet nie pamiętam czy parzyły mnie stopy. Tu jest już tylko pot i łzy. Nie da się tego opisać słowami to trzeba przeżyć. Maraton wygrywa się w głowie, tak mówią .Moim mottem było nie „poddaj się”. W tamtych chwilach sądziłem, że były to najgorsze minuty w moim życiu ale patrząc z perspektywy czasu jest to coś, co trzeba przeżyć, coś, czego nie zamieniłbym na nic.

Wiedziałem, że końcówka będzie z górki, to był kolejny motywator żeby postawić kolejny krok. Rada dla kolejnych debiutantów: jak już będziecie sądzili, że nie dacie rady, że wolelibyście umrzeć, rozejrzyj się w około - inni też są tak samo zmęczeni a biegną, i ty też dasz radę.

Kilka podziękowań dla tych, którzy pomagali, wierzyli, motywowali, wspierali: Magda za to, że mnie zaraziłaś tą pasją i nie tylko, dziękuje, siostra Iwona za słowa „brat jestem z Ciebie dumna” i nie tylko. Całemu klubowi Aktywni Sochaczew oraz sympatykom - to także wasz sukces. Jackowi Jastrzębskiemu za słowa po maratonie „jesteś jak zresetowany” (miałeś rację), i kilka rad takich od serca, dziękuje. Pawłowi Hreczańskiemu za najlepszą radę, że jak będę na 30 kilometrze i będę miał siły to żebym dopiero wtedy przyśpieszył. Wszystkim których tu nie wymieniłem też dziękuje.

I tym co nie wierzyli też dziękuje. A moje wyniki to brutto 3:58:34 brutto, 3:57:23 netto, miejsce 1567 w open i 199 w kategorii wiekowej. A już mi się marzy korona maratonów, na 45 urodziny Iron Men (he, he… a co, trzeba wyznaczać sobie cele), a potem zobaczymy.

Do zobaczenia na trasie.