Mikołaj był rano – jak to zauważył mój syn – nie da się go spostrzec, bo nie spał od 5.00 i go nie widział...

Syn u Babci, Córcia z Żoną na tańcach, a Tatuś cichaczem udaje się na zawody Mikołajkowe – czy jak kto woli III Mini Nocną Masakrę. Sprawdzam aktualne dane i nie mogę się nadziwić, że aż ponad 160 osób jest zapisanych.

Odprowadzam Żonę do sklepu, a sam udaję się na miejsce zbiórki – punkt 15.20. Synchronizacja u nas super, bo nie zdążyłem zejść z roweru, a Tomasz podjeżdża.
Po godzinnej podróży parkujemy samochód w Rybaczówce i zaczynamy zbroić się. Przebrani i gotowi czekamy na odprawę. Ku naszemu zdziwieniu zostaje opóźniona o 10 min przez spóźnialskich – to taka mała kara dla tych, co przybyli punktualnie.

Rys.1 - karta

Ustawiliśmy się dobrze, dlatego jako pierwsi mamy komplet map i wybiegamy z sali odpraw. To tak naprawdę jedyny moment kiedy prowadzimy ...
Szybki rzut oka na mapę i już pomykamy leśną drogą w kierunku punktu 11. Aby nasz optymizm nawigacyjny nie trwał długo, już do punktu 11 mamy spore problemy – no bez przesady... trafiamy tam, ale wariant nie jest ani szybki, ani optymalny i jeszcze kartę startową zgubiłem (tradycji stało się zadość....
Tomasz ją znalazł w drodze powrotnej).

Cały czas tkwi mi w głowie opis punktu - działalność bobrów nad Odrą!? Trzeba było chodzić na biologię, to bym wiedział jak bóbr wygląda – tak żartowałem z kolegów na odprawie - a teraz przypominam sobie, że po rozlewisku chodzi się niełatwo i bywa mokro.

Rys.2 - kosmici

Do tej pory pogoda super – nie za zimno, śniegu i mrozu nie ma – raj dla rajdowców. Jedziemy jakąś fatalną drogą wzdłuż linii kolejowej po błotnistej drodze z dużą ilością kałuż. Wpadam w poślizg i widzę siebie leżącego w potężnej kałuży. Na szczęście po odbiciu kierownicą całym impetem wpadłem w kałuże gdzie podłoże był twarde i tylko w mojej pamięci na zawsze pozostanie ten dreszczyk emocji.

Kolejne punkty rowerowe znajdujemy raczej szybko i tylko raz przedzieramy się przez trzciny. Widok mijających nas kolegów przyprawia mnie o ciarki na plecach – wszystko wygląda kosmicznie – prawdziwa gra świateł. Nie wyobrażacie sobie grupy kilku kolarzy, jadących rytmicznie – nagle zaczynają się zatrzymywać, obracać – ich światła białe i czerwone skacząc na tle odblaskowych elementów tworzą obrazy „niewidzialne” dla przeciętnego człowieka – zapraszam na fotki www.e-apa.pl.

Rys.3 - mapa

Piękny punkt umieszczają Organizatorzy w Suchym Jazie – w dzień byłoby co oglądać. Mamy pewien problem z lokalizacją 19 punktu, trochę jeździmy to tam, to tu w końcu kosmici na górce pokazują nam gdzie jest źródło mocy – punkt 19. Droga przed punktem 20 się rozdziela – wybieramy tą mniej właściwą.

Szybko orientujemy się w sytuacji i zawracamy. Tomasz wynajduje skrót dzięki któremu można trochę nadrobić – to wejście 1,5 ścianą śliskiego betonu o nachyleniu 45 % . Po chwili walki Tomek się poddaje i jedzie naokoło. Ja odnoszę sukces połowiczny -jestem na górze z rowerem, ale w czasie walki spada mi mapnik – muszę wracać po niego.

P-kt 20 na najdłuższym moście powoduje nasza dyskusję na temat powrotu – ja chcę jechać drogą 94, Tomasz po chaszczach i lasach. Wracamy oczywiście razem i Tomasz o mały włos nie pada ofiarą leśnego potwora... Coś go goniło – ja nic nie widziałem... Ręce bolą, bo mało jeździmy na rowerze, siodełka też się trochę dały odczuć, ale...

Jadąc koło rzeki z oddali zauważam jakieś światełka. Pewnie jacyś rowerzyści przed nami. Z bliska okazuje się, że to różnokolorowe znicze. Miejsce, które teraz widzimy w nocy, szybko bez zastanowienia jest mijane przez ludzi - to miejsce jakieś tragedii, ktoś przychodząc tu ma zupełnie odmienne uczucie – my widzimy ciemny las i dobrze się bawimy na zawodach, a ktoś przychodzi tu zapalać znicze zastanawiając się jakby wyglądało jego życie gdyby nie...

Zaliczamy też ambonkę – 10 i lądujemy w bazie o 23.00. Oddajemy karty i podajemy nazwę zespołu – i tu nasze zdziwienie – Org nas dobrze zna...