Podróż przez miasto była krótka i szybka, hotel który wybrałem mieścił się na obrzeżach miasta z łatwym dojazdem do głównej trasy wiodącej przez miasto. Parking na terenie Makro był niemal zupełnie pusty, mimo, że przyjechaliśmy na 45 minut przed startem. Odcinek jaki trzeba było pokonać na linie startu posłużył jako delikatna rozgrzewka. Zbliżając się do startu co chwile mijał nas jakiś truchtający biegacz a muzyka stawała się coraz głośniejsza.Czułem że poziom adrenaliny zaczyna się zwiększać, co było zdecydowanie dobrym znakiem.

Podczas Łódzkiego Maratonu odbywają się dwie imprezy, bieg główny na odcinku 42195 oraz jego mniejsza siostra „dziesiątka”. Ja oczywiście jestem zakochany w maratonie i to dla niego przyjechałem do tego miasta. Krótka rozgrzewka charakteryzująca się powolnymi wręcz leniwymi ruchami jest obowiązkowa jeżeli od samego początku chce powalczyć o wynik 2:55. Na 15 minut przed strzałem ustawiamy się tworząc dwie bliźniacze wstęgi, jedna to maratończycy a druga biegacze na 10 km. Ustawiłem się w wyraźnie oznaczonym miejscu dla celujących poniżej 3 godzin, pozostało tylko czekać.

Serce pracowało w równym rytmie oczekując na rozkazy, umysł zawładnęła jedna myśl którą było bieganie. Niebezpieczne myśli „co ja tutaj robie?”, „nie dam rady” szybko zagłuszył strzał startera. Teraz pozostaliśmy tylko we dwoje, ja i mój maraton.

Pierwsze 10 km pokonałem zgodnie z planem, rytmicznie naciskając przycisk „lap” co 4:12 min/km. Po drodze pożegnałem biegaczy kończących dziesiątke. Odcinek ten przebiegał wokół parku Piłsudskiego, był osłonięty drzewami co bardzo pomagało a wiejący wiatr był niemal nie odczuwalny. Teraz przyszła kolej na następny etap moich zmagań, czyli przyśpieszenie do prędkości w okolicach 4:08 min/km, a polem walki miały być ulice centrum Łodzi. Budynki po obu stronach tworzyły korytarze w których wiatr nabierał prędkości wiejąc raz w twarz i utrudniając bieg by po chwili dmuchnąć w plecy pchając nas do przodu. Utrzymanie równego tempa było w takim przypadku bardzo trudne, jednak ogólny czas średni był prawidłowy.

Półmetek w okolicach ul.Sterlinga wskazywał na idealny wręcz czas 1:27:56, wszystko szło jak po sznurku, wystarczyło tylko utrzymać tempo z lekkim przyśpieszeniem w końcówce. W głowie miałem tylko jedną myśl „maratonie tym razem będziesz mój”. Ze ścisłym centrum żegnaliśmy się biegnąc Al.Mickiewicza, za która czekała nas kolejna pętla wokół parku Piłsudskiego. Znałem już ten odcinek i wiedziałem że będę mógł na nim trochę odetchnąć. Z radości czułem motylki w brzuchu, jednak w miarę upływu czasu, owe motylki zaczęły mi przeszkadzać.

Na Krakowskiej wiedziałem już co się święci, to maraton wykręcił mi kolejny numer a umysł nakazywał mi szybkie rozglądanie się za ToiToiem. Nie było innego wyjścia jak posłuchać go i zawitać w tym przybytku. Znalazłem z utęsknieniem oczekiwany obiekt w okolicach 28-29 km, zerkam na stoper i na chwile koncentruje nad czynnością nie mająca z bieganiem nic wspólnego. Zawiązując już spodenki usłyszałem rytmiczne odgłosy sporej grupy, to byli trójkołamacze, zerknąłem na stoper okazało się, że mimo ogromnego pośpiechu straciłem około 2:30 min.

Nie był to dobry znak, ale nie poddałem się, wiedziałem że 2:55 nie jest do osiągnięcia ale przynajmniej złamie 3 godziny, po trzech km dogoniłem grupę połykając kolejno zakochanych po uszy w maratonie zapaleńców. Moja dobra pasja nie trwała jednak długo, zaraz jak tylko wyprzedziłem trójko łamaczy powtórzyła się przygoda z ToiToiem. Tym razem postój był krótszy, ale niestety straciłem kontakt z grupą. Walczyłem jeszcze cały odcinek na Maratońskiej, aż do nawrotu, jednak zaraz za nim przegrałem walkę z wiatrem. Zgodnie z przewidywaniami ten odcinek miałem pokonać przyklejając się do kogoś aby oszczędzać siły, jednak nie znalazłem nikogo takiego.

Mijałem sporadycznie zawodników widząc w ich oczach zupełne zwątpienie, każdy z nas zadawał jedno pytanie „maratonie – dlaczego mnie nie kochasz”. Tempo siadało, morale spadało, a kilometry mijały powoli. To koniec, walka się dla mnie skończyła, ale do mety dobiegnę. Z daleka widzę ogromny obiekt, jest to miejsce zakończenia mojej męczarni, ostatni zbieg do Hali Arena i mijam metę, gdzie na zegarze razi po oczach wynik 3:01:39. Nie tego oczekiwałem od siebie. Za metą obfity bufet pomógł mi dojść do siebie a z daleka widziałem już moja prawdziwą miłość, która mnie nie zawiodła, biegnącą w moja stronę żonę.

2 edycja Łódź Maraton Dbam O Zdrowie to impreza na najwyższym poziomie i pomimo tego, że zarówno rok temu jak i teraz maraton nie rozpieszczał nas idealnymi warunkami, w 2013 roku stanę na lini startu w Łodzi mając w oczach ten sam obłęd.

Zwycięzcy maratonu odjechali do domu nowiutkimi Fordami Ka a byli nimi wśród mężczyzn: Tola Bane (Etiopia) - 2:11:29, wśród kobiet: Agnieszka Gortel - Maciuk - 2:36:02.