Z żalem opuszczamy przepiękną dolinę Aosty by rozpocząć 15 km podróż w Haute Tarentaise, jednej z sześciu prowincji Savoie. Pokonujemy długie zbiegi (łacznie 1375 m), mijamy serdecznie oklaskiwani osady Saint-Germain i Séez by po 9 godz. i 9 min. zameldować się w Bourg Saint-Maurice. Tu znajduje się drugi punkt kontrolny i bogato zaopatrzony bufet; korzystamy z niego z ochotą bo odczuwamy pierwsze zmęczenie, głód i pragnienie . Czas mamy dobry - 1,5 godz. do limitu, możemy więc pozwolić sobie na krótki pierwszy odpoczynek.

Decydując się na dalszy etap, co jest rzeczą oczywistą, musimy poddać się kontroli, miłe wolontariuszki sprawdzają nam zawartość plecaków, zaznaczają na swojej liście, że wychodzimy dalej i mamy odpowiedni ekwipunek, chodzi głównie o ciepłą i nieprzemakalną odzież na czekającą nas noc. Opuszczamy gościnne miasto oklaskiwani przez kibiców. Biegniemy w kilkunastoosobowej grupie i jesteśmy na czele, od razu rozpoczyna się ostre podejście.

Nagle z oddali słychać odgłosy burzy, czyżby pogoda miała załamać się? Natychmiastowa mobilizacja, przyspieszamy kroku. Po kilkudziesięciu minutach podbieg zmienia się w zbieg i niespodziewanie znajdujemy się na drodze asfaltowej. W międzyczasie zapadł już zmrok, zakładamy czołówki, odblaskowe słupki wskazują trasę dalej asfaltem, który ciągnie się serpentynami w górę.

Doganiamy grupki biegaczy przed nami, dziwimy się, że już sporo kilometrów biegniemy drogą jezdną, czyżbyśmy pomylili trasę? Nie jesteśmy sami, pocieszamy się. Nareszcie trasa skręca z drogi pionowo w górę, wspinamy się po wąskich i krętych ścieżkach wśród wysokich traw by po kilkudziesięciu minutach niespodziewanie znów znaleźć się na drodze asfaltowej. Można przyspieszyć, znów biegniemy naście kilometrów (trudno powiedzieć ile, w nocy odległości są względne), by wreszcie po 5 godzinach zobaczyć w oddali więcej światła.

Dobiegamy do namiotów i ze zdziwieniem stwierdzamy, że jesteśmy w Cormet de Roselend (1967 m). Dopiero tutaj wyjaśnia się zagadka z trasą, okazało się, że po opuszczeniu Saint-Maurice nie usłyszeliśmy nadchodzącego sms-a z informacją od organizatora, że z uwagi na niebezpieczeństwo burzy i obawę o obsuniecie się szlaku zmieniono trasę – zamiast wejścia bezpośrednio na Passeur de Pralognan (2567m) wytyczono obejście i w efekcie wydłużono trasę o 10 km, mamy więc do pokonania 120 km zamiast 110.

W Cormet de Roselend (71 km) jest trzeci punkt pomiaru czasu, tutaj limit wyznaczono na godz. 1:30, my zameldowaliśmy się o 23:13, a więc nieźle, możemy a właściwie musimy trochę odpocząć, tylko nie ma gdzie, namiot pęka w szwach, gwar i tłok przy stołach z żywnością. Leszek zdobywa 2 miseczki gorącego rosołu z makaronem, och jaki smaczny , nareszcie coś ciepłego. Ktoś ustępuje mi miejsce siedzące, uśmiecham się życzliwie i dziękuję. Musimy zjeść i ubrać się cieplej, zakładamy wszystko co mamy, bo zrobiło się zimno i wietrznie.

Wychodzimy w ciemną noc, księżyc i gwiazdy schowane za chmurami, raz po raz gdzieś w oddali słychać grzmoty. Na razie deszcz i burza nas omijają. Przed nami chyba najgorszy odcinek trasy, bardzo ciemna noc, momentami mglisto i kolejne dwa wyzwania, musimy się wspiąć na Col de la Sauce (2307 m), zejść do wioski Gitte (1665 m) by znów wspiąć się do wysokości 2322 m, Col de Gitte (79 km). Ten odcinek trasy wspominam jako mozolenie się niemal po omacku po stromych i kamienistych ścieżkach, przeskakiwanie przez strumyki, w jednym niestety skąpałam się, na szczęście wiatr szybko mnie osuszył.

Dalszy odcinek też, delikatnie mówiąc, jest bardzo nieprzyjemny. Prawdziwi górscy biegacze z czołówki biegu z pewnością podziwiali tutaj niezwykłą panoramę Mont-Blanc, Aiguilles Rouges, Fiz i Aravis. My z Leszkiem kluczymy gdzieś po okropnych kamieniach, odcinek idziemy wąską ścieżką przy urwisku, oświetlamy lampką a w dole głęboki kanion, szkoda że jest noc i nic nie widać.

Przed nami długi sznurek lampek, wije się raz w górę, raz w dół. W oddali pojawia się więcej światła ale zanim tam dotrzemy minie jeszcze sporo czasu. W końcu po ponad 20 godzinach biegu docieramy do Col du Joly (90 km), kolejny punkt kontrolny, organizator ustalił limit na godz. 7:15, my jesteśmy tutaj o 5:59, a więc nasz zapas czasu przez noc zmalał o połowę.

Zaczyna się rozjaśniać, kiedy po krótkim odpoczynku, kubeczku pepsi coli i batoniku energetycznym opuszczamy namiot. Wstaje piękny słoneczny dzień. Możemy już ciepłe rzeczy schować do plecaków. Teraz czeka nas bardzo stromy zbieg krętą, szutrową ścieżką do Notre Dame de la George i dalej do Les Contamines.

Po raz pierwszy moje kolana buntują się przy ostrym zbiegu, w końcu mają prawo, to już 99 km. Zdecydowanie wolę podejścia, podbiegi niż zbiegi. Ogólnie czujemy się dobrze, lekkie znużenie po nocy i ciężkie nogi to chyba normalne. W Les Contamines jemy na śniadanie rosołek, kawałek sera żółtego i czekoladkę, popijamy mocną kawą i dalej w drogę. Przed nami ostatnie wyzwanie - Col de Tricot, wspinamy się w górę, mijamy schronisko du Truc by ujrzeć kolejny długi wielobarwny sznurek biegaczy przed sobą, jeden za drugim wspinamy się bardzo wolno na grań. Wreszcie osiągamy wysokość 2120 m.

Słońce przygrzewa coraz mocniej i chce się pić, dobrze, że mamy wodę w camelbaku, na Col de Tricot nie ma punktu z napojami. Pozostaje nam tylko zbieg piękną doliną do nosa lodowca Bionnassay, przebiegamy wąską kładką nad rwącym, pełnym wód lodowca, strumieniem, mijamy stację i restaurację Bellevue i dalej w dół zbiegamy do Les Houches, miejsca naszej bazy noclegowej. Czujemy się jak "w domu", koledzy z UTMB czekają na nas i nie dowierzają, że tak dobrze wyglądamy 8 km przed metą.

Pamiątkowe fotki, małe piwko i już spokojnym marszem pokonujemy ostatni etap naszej ekstremalnej trasy. Idziemy w trójkę, Mariusz Wilk w Les Houches poczekał na nas. Chamonix coraz bliżej, nasze serca wypełnia radość, w niepamięć idą wszystkie trudne momenty. Na ulicach miasta mnóstwo ludzi, kibicują gorąco, 300 m przed metą Beata podaje nam polską flagę. Z uśmiechem na ustach, triumfalnie, przy gromkich oklaskach wbiegamy na metę.

Zamiast medalu otrzymujemy już drugą kamizelkę z napisem Finischer, tym razem nie CCC tylko TDS, piękna, od razu ją zakładamy. Jesteśmy bardzo, bardzo szczęśliwi. Cała nasza czwórka ukończyła ultra bieg: Mariusz Błachowiak z czasem 27:37 na 442 miejscu, Mariusz Wilk z czasem 30:13 na 640 miejscu i ja z Leszkiem, też w czasie 30:13, na 641 miejscu (na 1200 startujących, w kat. V2F jestem 16). Leszkowi bardzo dziękuję za wspólny bieg, to jego zasługa, że daliśmy radę. Beata jest z nas bardzo dumna, gratulacjom i zdjęciom nie było końca.

Jak dobrze mieć marzenia ...
Lidka Walczak

PS. Minęły już dwa miesiące od Ultra-Trail du Mont-Blanc, temat musiał "się uleżeć". Wspomnienia odżyły, pisząc powyższą relację po raz drugi przeżyłam moją przygodę. Uświadomiłam sobie (może nieskromnie :-), że obecnie jestem jedyną Polką, która w dwóch biegach CCC i TDS obiegła cały masyw Mont Blanc.