2016-04-04
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Pierwsza połówka - 11 PZU Półmaraton Warszawski (czytano: 240 razy)
Na start dotarłem z kiepskim zapasem czasowym, kolejka do błękitnego domku dodatkowo mnie opóźniła - i w efekcie nie zdążyłem na wspólną fotografię "parkrunowców" z Ursynowa.
Ustawiłem się w zaplanowanym sektorze 1:55, ale dopiero po starcie zorientowałem się, że jednak jestem daleko za daleko - chorągiewki prowadzących migały dobre 400 metrów z przodu.
Pierwsze 5 km jak marzenie. Sprawnie, równo pomimo tłoku, pomalutku odrabiałem stratę do "zajęcy". Ale - z uwagi na drobny dyskomfort - szybki wskok do niebieskiej budki. 20 sekund straty.
Kolejne 5 km tez niezłe. Już wiedziałem, że ich nie dogonię, ale trzymałem równy dystans, i poza Mostem Gdańskim, gdzie wiatr trochę przeszkadzał, było nieźle.
I nagle na 12km, gdzieś w okolicach kina Praha - zaczęło odcinać. Ściana. Bateryjki się skończyły. Musiałem zwolnić, już 5:30 nie dało się ciągnąć.
Pamiętam jeszcze pandę na początku Mostu Siekierkowskiego, i moje kategoryczne postanowienie, ze muszę dobiec, że nie po to zapłaciłem, nie po to zbierałem na Wcześniaki, żeby zejść. I że to absolutnie ostatnie półmaraton.
Pamiętam potem koszmarnie hałaśliwą kapelę dopingująca pod wiaduktem Poniatoszczaka, potem kolejnego kilometra albo i dwóch nie pamiętam. Nie było ich.
Przy Agrykoli czekała Żona i dzieci - czekolada postawiła mnie na nogi. 6 zbawiennych kostek. Przez Łazienki wiem, że leciałem. Na Parkowej dogonili mnie prowadzący na 2:00. Podbieg pod Belwederską - szybki marsz, ratowało mnie doświadczenie z wędrówek po górach. W porównaniu do tych, co biegli, straciłem może 20 sekund.
No i długa prosta do mety. Tu już szło, doping niósł.
2:02:45, czyli mniej, niż dwukrotny czas zwycięzcy. Uff.
Potem tylko kolejka po medal, po wodę, do oddania chipa ...
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu |
